ένα χρόνο μετά

Έχουν αλλάξει άπειρα πράγματα απο τότε που έκανα την τελευταία ανάρτηση της προηγούμενης χρονιάς. κυριολεκτικά άπειρα. Ένα χρόνο πριν τέτοια μέρα.. τέτοια ώρα.. περίμενα τόσα πολλά τότε. και η πραγματικότητα μου τα έφερε. όλα. με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή η χρονιά με άφησε απόλυτα και απέραντα ευτυχισμένη. κι ελπίζω έτσι να έρθει και η επόμενη. με τα ίδια συναισθήματα κι ακόμα καλύτερα! Οι ελπίδες μου για το 2011 είναι να συνεχιστεί εξίσου υπέροχο με το 2010. εξίσου φωτεινό. εξίσου αγαπησιάρικο. Μαζί με όλους όσους αγαπάμε και μας αγαπούν. με όσουν νοιαζόμαστε και μας νοιάζονται. Εύχομαι να συνεχιστεί το θαύμα. για όλους. Φιλιά γιορτινά.

ο άντρας μου..

..ο παντοτινός μου άντρας.. είναι υπέροχος και μοναδικός.. με κρατάει ψηλά ευτυχισμένη ό,τι κι αν γίνει.. με αγαπάει και τον αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο.. κάνει την κάθε μας μέρα φωτεινή. Μισώ τον εαυτό μου για όσες μικρές στιγμές τον αφήνω να ξεχάσει τι σημαίνει για μένα αυτός ο άνθρωπος.. γιατί ο άντρας μου είναι τα πάντα. και τον ευχαριστώ που υπάρχει.. και θέλω να είμαστε μια ζωή έτσι, όπως σήμερα.. όπως κάθε μέρα αυτών των 11 μηνών.. χωρίς καθόλου θυμό και μονάχα με άπειρα χαμόγελα! σε αγαπάω καλτσάκι μου!

μπάμ

..και σκάει πάλι σαν βόμβα και μοιάζει να μην πέρασε ούτε μέρα απο τον περσινό χειμώνα. τότε που με αγνοούσες. που έκανες πως με ακούς αλλά έπραττες αλλιώς. κι όμως υπάρχουν ακόμα φορές που το κάνεις και δεν σε νοιάζει τίποτα και επιδεικτικά κλείνεις τα αυτιά σου. για να τα ανοίξεις πολύ αργότερα. τότε που δεν θα έχω μιλιά να σου αποκριθώ. τότε που έχει έρθει η αδράνεια και ούτε που καταλαβαίνω τι είμαι και τι μου συμβαίνει. και που απλά πονάει και είναι κενό και δεν θέλω τίποτα. και που μπορώ να πω τα πάντα, ακόμη και τα πιο σκληρά λόγια για να εξαφανιστούν όλα απο μπροστά μου και να μείνω εντελώς και απόλυτα μόνη.

και μου δίνεις μια ψευδαίσθηση ελευθερίας για να μπορώ να ξεγελώ τον εαυτό μου με αυτήν. να νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι απο μόνη μου κι εγώ. ενώ ξέρω και ξέρεις οτι αυτό δεν θα γίνει. γιατί έμαθα πλέον να σκέφτομαι όχι με γνόμονα το τι θέλω να κάνω αλλά το τι μπορώ να κάνω χωρίς να πειραχτείς. κι έτσι τα θέλω μου ταυτίστηκαν με τα δικά σου. ή ακόμα χειρότερα τα έχω όλα μπερδεμένα μέσα μου. τα δικά μου και τα δικά σου. τα θέλω και τα πρέπει. όλα ένα χάος που με κρατά μακριά απο σιγουριά κι απο αποφάσεις. γιατί δεν είμαι για τίποτα απολύτως σίγουρη. κι ούτε ξέρω πως δρω..

Κάποιες φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που δεν σε θέλει εδώ. Ξέρω πως θέλει να σκεφτεί για μερικά λεπτά μόνο. Και πως ύστερα θα του λείπεις περισσότερο απο ποτέ. αλλά εκείνα τα λεπτά θα μου κοστίσουν ολόκληρο βράδυ. Και πάντα το ξέρω και πάντα το αφήνω να γίνει, γιατί αν δεν γίνει θα είναι δέκα φορές χειρότερα.
Μακάρι σε λίγο καιρό να μπορώ να τα συζητάω απευθείας μαζί σου και όχι να αφήνομαι να τα σκεφτώ μόνη για να στα μεταφέρω αργότερα. Θα είναι αλλιώς. Πάντα είναι αλλιώς και δεν μου αρέσει. Θέλω μια φορά να μείνεις να στα πω με την ένταση που μου πρωτοήρθαν στο μυαλό. Για να με βγάλεις ψεύτρα και να αισθάνομαι καλά ύστερα.

είναι που τρέμει το νερό

Ξέρω πως σήμερα περίμενες να κοιμηθούμε αγκαλιά. Κι εγώ περίμενα ακριβώς το ίδιο απο τον εαυτό μου. Πήγα για να πάρω την άδεια και να τα καταφέρουμε. Προφανώς θα μπορούσαμε. Απλά είναι όλα εκείνα που σκεφτόμουν τόσες ώρες και που αν δεν προλάβαινα να τα επεξεργαστώ θα άφηνα ένα κενό μεγάλο μέσα μου. Οπότε δεν μου επέτρεψα να το κάνω αυτό. Και επομένως δεν μας επέτρεψα να γίνουμε αυτό που θέλαμε και οι δυο. Καλώς ή κακώς μπήκε πρώτη αυτή η ανάγκη, που μοιάζει αρχικά να είναι πάνω απο σένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι για σένα και μόνο. Για να ‘μαστε καλά. Για να τα βάλω κάτω κι αύριο να μπορώ να σου πω τι σκεφτόμουν τελικά.. Αγκαλιά και συγνώμη που δεν μπόρεσα. Τώρα σε θέλω πίσω. Κλασικό πια αλλά έτσι είναι.. κάθε φορά..

ερωτεύομαι πάλι

Όταν βλέπεις απο τόσο κοντά τον πρώτο ενθουσιασμό και τον πρώτο έρωτα τον αληθινά μεγάλο και ακούς γι'αυτόν και θυμάσαι.. θυμάσαι ότι πιο όμορφο έχεις ζήσει κι εσύ, είναι σα να το ξαναζείς μέσα σου. πάλι απο την αρχή. Και μοιάζει το ίδιο υπέροχο κι ενθουσιαστικό. κι έχεις χαμόγελο που ξεπερνά τα όρια του προσώπου σου και απλώνεται κι απλώνεται.. και το αγαπάς και τα αγαπάς όλα. και αγαπάς τη ζωή σου όπως είναι. κι εκείνον πιο πολύ επειδή υπάρχει μέσα της και την κάνει μαγευτική. και είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησες τότε και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο τον αγαπάς. Είναι υπέροχο συναίσθημα ο έρωτας καρδιά μου. και είναι τόσο μα τόσο ωραίο να σε ξαναερωτεύομαι.

ναι σε αγαπάω

Σκέφτομαι οτι μπορεί και να μην θέλω να έρθεις τώρα. αλλά σε λίγο θα θέλω και πιο μετά θα θέλω και αύριο φυσικά θα θέλω να ξυπνήσουνε παρέα και να μην χρειαστεί να φύγεις. Είναι γελοίο που μου έρχονται κάτι τέτοια περίεργα χωρίς λόγο. Να, ξαφνικά σε αισθάνομαι μακρινό. και σε αισθάνομαι χάλια και δεν θέλω να είσαι χάλια και επειδή δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό προτιμώ να μην σε δω καθόλου αυτή τη στιγμή. Δεν έχει νόημα γιατί ήδη ξέρω πως είσαι καλά πια. μα έλα που το μυαλό μου κόλλησε στο χάλια και τώρα έχω μείνει εκεί. Μερικές φορές νομίζω πως θα σε τρομάξω, όπως τρομάζω κι εμένα. πως να πιστέψεις πως για λίγη ώρα δεν θέλω να σε ακούσω γιατί απλά δεν ξέρω τι να κάνω για σένα.? θέλω να κάνω κάτι άλλο να περάσει ο χρόνος και να επιστρέψει ο ενθουσιασμός μου για να μπορώ και πάλι να είμαι εγώ κι εσύ να μπορείς και πάλι να είσαι καλά... και να θέλω να 'ρθείς..

Ματάκια μου,
Είναι μακρύς ο χρόνος όταν φεύγεις. πονάνε οι ώρες και θέλω απ’ το πρωί να βραδιάσει. να έρθει η άλλη μέρα και μαζί της να έρθεις κι εσύ να σε δω. αφού για άλλη μια φορά αυτό είναι ανέφικτο τώρα.. Μα είναι νωρίς πολύ για να νυχτώσει. και περιμένω κοιτώντας σε απο ένα ψεύτικο παράθυρο. να κινείσαι- πολύ μακριά μου- και να μιλάς και να έχεις αυτό το υπέροχο χαμόγελο να φωτίζει το προσωπάκι μου. Είναι μεγάλος ο καιρός όταν λείπεις. και εύχομαι να αλλάξει κάτι και να γίνει το θαύμα. να έρθεις πιο γρήγορα κι ας είναι για λίγο.. το ελπίζω. και επειδή εσύ θες πάντα όπως εγώ, θα τα καταφέρουμε. και θα γίνει σήμερα το αύριο μας και το αύριο πάλι αύριο και συνέχεια.
Σε αγαπάω

Μυρίζω όπως εσύ τώρα. και περιμένω να πάρεις τις πρωτοβουλίες που σου απαγόρευσα
Όσο κι αν σε μυρίζω δεν αλλάζει. δεν είσαι εδώ κι ούτε ξέρω πως θα 'ρθεις. Απλά χειροτερεύω και χειροτερεύω στη σκέψη οτι δεν σε άφησα να διανύσεις την καταραμένη απόσταση
Έχω κλάψει τόσο πολύ που τα μάτια μου τσούζουν και κλείνουν. μπορεί και να νυστάζω κιόλας
Καληνύχτα

πρέπει να πάψω να σε περιμένω

τα πράγματα παραείναι απλά. Κάθε φορά που σου λέω, φεύγεις. και κάθε φορά που φεύγεις, φεύγεις. δεν υπάρχει τίποτα πέρα απο αυτό. δεν υπάρχει γυρισμός γιατί απλά δεν πρέπει να υπάρχει. Γιατί δεν μπορείς να είσαι πάντα εδώ και πουθενά αλλού. Θέλω και θες κι αυτό το ξέρουμε, αλλά δεν γίνεται. δεν είναι δίκαιο να γίνεται. δεν είναι σωστό. είναι μεγάλος μεγάλος εγωισμός δικός μου να σε κρατάω όλο εδώ και να σε υποχρεώνω να αφήσεις όλα τα άλλα πίσω. δεν θέλω. δεν θα γίνει ξανά. στο λέω. όσο κι αν δεν θέλω. όσο κι αν δεν θες.

και σιγά σιγά θα σταματήσω κι εγώ να κοιτάω τριγύρω.. μήπως το πάρω επιτέλους απόφαση οτι πρέπει να πάψω να σε περιμένω

αλλάζεις κι αλλάζουν όλα μαζί σου

πέρασα πόση ώρα να μιλάω στην ψυχολόγο για τους φόβους μου. που είναι αρκετοί. γενικοί κι αόριστοι. μετά βγήκα και μόλις πέρασα την πόρτα σε είδα με αυτό το ύφος και με τα απότομα λόγια σου πνιγμένα στην άρνηση. και πανικοβλήθηκα. περίμενα τα πάντα εκείνη τη στιγμή. να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις, να τα σπάσεις όλα, να σηκωθείς να φύγεις.. κι εσύ δεν έκανες τίποτα. απλά μπήκες κι έκλεισες. κι εγώ εκεί δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. τίποτα απ όσα ανέλυα τόση ώρα δεν με είχε επηρεάσει. και είδα πως το μόνο πράγμα ικανό να με διαλύει είναι στα χέρια σου. Ήταν σα να είσαι θυμωμένος και τα μάτια σου με τρόμαξαν γιατί είδα μέσα τους οργή και ένιωσα οτι με μισούσες. δεν το κάνεις εσύ αυτό ποτέ, αλλά έτσι ένιωσα. δεν πρόλαβα να σε ησυχάσω. ούτε καν να σε αγγίξω δεν άφησες. Γιατί να γίνεις έτσι? εσύ, που όταν σε είδα ήσουν τόσο καλά.. γιατί? και φυσικά εγώ φταίω και θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο να τα αλλάξω όλα αλλά αυτό δεν γίνεται και.. και βρέθηκα ξανά να κρέμομαι απο μια κλωστή. ασταθής και μουσκεμένη και να θέλω να σταματήσω να τρέμω και να μην με νοιάζει που με κοιτάνε και να θέλω να φύγω για να μην είμαι εκεί. Μετά σκέφτηκα την απάντηση στους φόβους που έψαχνα σήμερα. τώρα ξέρω πως τελικά αυτό που πιο πολύ φοβάμαι είναι η απότομη μεταστροφή σου. όλοι μου οι φόβοι συμπυκνώνονται και γίνονται αυτό μόνο. απο κει γεννιούνται κι εκεί καταλήγουν.

σε αγαπάω

δεν έχεις κάνει τίποτα εσύ. δεν έχεις φταίξει σε τίποτα ποτέ. και το ξέρω.ακόμη κι αν δεν ήμουν πάντα εκεί, εγώ το ξέρω. Μην σκέφτεσαι. δεν είναι αναισθησία, είναι που έτσι πρέπει. πάψε σε παρακαλώ να φορτώνεσαι με πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. δεν έγιναν απο σένα. Μικρό μου σε ικετεύω κοιμήσου και μην σκέφτεσαι. θέλω να δεις όμορφα όνειρα, καλό μου. και μετά να ξυπνήσεις και να είσαι εντάξει πάλι. θα είμαι εδώ εγώ. όλο το βράδυ κι όποτε θες. σε παρακαλώ. σε αγαπάω. σε παρακαλώ. χαμογέλα.

Υπέροχε μου

Και το είχαμε κάνει θέμα μεγάλο. τόσο μεγάλο που ύστερα σταματήσαμε να το συζητάμε.  Με προβλημάτιζε στην αρχή. και σε προβλημάτιζε κι εσένα. και ύστερα μου μίλησες και κατάλαβα και δεν χρειάστηκε να ξαναπούμε τίποτα. Σέβομαι τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, κι ας μου φαίνεται παράλογος πότε πότε.
Απο χθες δεν ήσουν καλά. κι όσο μου το έλεγες τόσο με τρέλαινε και ήθελα κάτι να κάνω γι'αυτό μα δεν ήξερα, πάντως δεν μπορούσα να σε αφήσω έτσι. δεν άντεχα να ξέρω πως είσαι χάλια. Και είπα θα έρθω μια φορά να σε δω εγώ. να κάνω αυτό που εσύ κάνεις πάντα. να το κάνω σήμερα, γιατί απλά δεν μπορούσα να μην το κάνω. Ήταν μακρύς ο δρόμος και για άλλη μια φορά χρειάστηκα τη βοήθειά σου αλλά τα καταφέραμε. παρέα. Απ'ότι μου είπες αργότερα, χάρηκες απίστευτα με αυτό που τόσο απέφευγες. Κι εγώ χάρηκα καρδούλα μου. και συγκινήθηκα πολύ και γέμισα απο ευτυχία γιατί ότι είδα το αγαπάω. τα πράγματα και τους ανθρώπους και το σπίτι το ίδιο.. όλα. Τα αγαπάω.. Ξέρω πως πια σταμάτησες να φοβάσαι πως θα απογοητευτώ. πιστεύω τουλάχιστον έτσι να έγινε. Για να ξέρεις, ένιωσα απίστευτα οικεία και όμορφα.. κι όσο κι αν άργησε αυτό δεν έχει σημασία. Είδα ένα ακόμη κομμάτι σου που τόσο καιρό ήταν σχεδόν άγνωστο και κάπως απαγορευμένο. Ελπίζω να το ξαναδώ σύντομα. υπο καλύτερες συνθήκες βέβαια και ακόμα πιο ευχάριστο κλίμα. κι εκείνη την επόμενη φορά ελπίζω να καταφέρω να έρθω να σε βρώ εντελώς μόνη μου..! Σε αγαπάω απερίγραπτα πολύ μικρό μου. κάθε στιγμή και πιο πολύ..! Αγκαλιά και σε περιμένω!

Μην σε χάσω

Χθες με έβαλες για πρώτη φορά να σκεφτώ το ενδεχόμενο να σε χάσω. Τόσο καιρό αυτό το πράγμα δεν υπήρχε για μένα. οχι με την έννοια οτι σε θεωρώ δεδομένο στη ζωή μου τώρα και για πάντα, αλλά επειδή πιστεύω τόσο σε αυτό που έχουμε που δεν μπορώ να διανοηθώ οτι θα πάψει να υπάρχει. κι οτι θα φύγεις. Με όσα μου έχεις δείξει μου εμπνέεις τόση σιγουριά που για κανέναν δεν την έχω.. ούτε για μένα την ίδια σχεδόν. Δεν είσαι δεδομένος δυστυχώς. κανείς δεν είναι. Και ίσως πρέπει να αρχίσω να το λογαριάζω αυτό κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και είμαι κακιά και σκληρή απέναντί σου. Απλά είναι που έχεις μπει πια εντελώς στην σφαίρα των δικών μου ατόμων και έχω ξεχάσει πως εσύ είσαι δίπλα μου απο επιλογή. και όπως είπες μπορεί και απο επιλογή να πάψεις να είσαι. Πόνεσε αυτό, γιατί δεν σε είχα φανταστεί ποτέ μου να μου το λες. και γιατί με τόσα "πάντα" που ξεστομίζεις και με τόσες μεγάλες κουβέντες, μου είχες σιωπηρά απαγορεύσει να σε θεωρώ προσωρινό. Τώρα πλέον το πιστεύω οτι πρέπει να ζυγίζω την συμπεριφορά μου καλά. να σταματήσω να κρατάω κρυμμένες τις αυθόρμητες λέξεις όπως το πόσο πολύ σε αγαπάω και σε χρειάζομαι πάντα δίπλα μου.. γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. και όλα θέλουν προσπάθεια. Συγνώμη που είμαι έτσι μερικές φορές και σε στεναχωρώ. είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να πικράνω. δεν σου αξίζουν όλα αυτά που παίρνεις απο μένα..θα τα αλλάξω, στο υπόσχομαι. χεράκια. .

Αποκρυπτογράφηση

Βλέπω όλο και πιο συχνά εφιάλτες. Άσχημα όνειρα. Αγχωτικά. Τρομακτικά. Βλέπω ανθρώπους να με κυνηγάνε. να με αιφνιδιάζουν. να με απειλούν. Και βλέπω να φοβάμαι. πολύ. Μα το πιο τρελό πράγμα απ' όλα.. αυτό που μου προκαλεί τον μεγαλύτερο πανικό, είναι οτι στους εφιάλτες μου εισβάλλεις κι εσύ απο το πουθενά. εμφανίζεσαι απροσδόκητα στο σπίτι κι εγώ σε φοβάμαι. Και είναι τόσο περίεργο και παράταιρο το να σε φοβάμαι. Με σοκάρει πραγματικά. ακόμα και μετά απο αρκετές φορές, μετά απο αρκετά όνειρα πάλι με σοκάρει και με γεμίζει με την ίδια ένταση, όπως την πρώτη φορά. Και προσπαθώ να καταλάβω αν υπάρχει ένας λόγος που τα είδα αυτά. αν υπάρχει ένας σκοπός που να εξυπηρετούν, μα δεν βρίσκω. κι ούτε ξέρω τι έχει ανακατευτεί μέσα μου με τέτοιο τρόπο ώστε να δω κάτι τόσο αντίθετο με την πραγματικότητα. Ίσως είναι βλακεία μου να ψάχνω σε όλα αυτόν τον απώτερο σκοπό. δεν υπάρχει πάντα σκοπός.. υπάρχουν και πράγματα τυχαία, ασήμαντα. Απλά θέλω να απασχολώ το μυαλό μου με αυτά τα διάφορα.. μάλλον.

Is that alright??with you..??

Θα σε παρακαλέσω την επόμενη φορά που θα έχεις διάθεση να ρημάξεις τα πάντα να με ειδοποιήσεις πρώτα. Να ξέρω να περιμένω το ταρακούνημα. να προλάβω να πιαστώ απο κάπου. έτσι για να λέμε.. μην είμαι κι εντελώς απροετοίμαστη. Όχι οτι θα έκανα ιδιαίτερη προετοιμασία γι' αυτό ούτως ή άλλως..απλά θα ήταν καλό να μετριάσεις λίγο την έκπληξη.. είναι προτιμότερο απο το να περιμένω εκατό και να βρίσκω μηδέν. Άσε με να περιμένω δέκα.. αλλά όχι κι εκατό. είναι μεγάλη η διαφορά, βλέπεις..

Ακούω τα τραγούδια που άκουγα όταν σε πρωτογνώριζα. δεν ξέρω γιατί. πάντως τα ακούω και μου αρέσουν πολύ. ένα χρόνο μετά και έχουν την ίδια υπέροχη ομορφιά. την ίδια αίσθηση. Ήθελα να σου γράψω κάτι αλλά τελικά καταλήγω εδώ να γράφω γενικά και αόριστα. δεν ξέρω γιατί. Δεν ήθελα να στο πω αλλά στο είπα. γιατί όλα στα λέω και δεν έχει σημασία τελικά αν θα μάθεις κάτι μια ώρα πριν ή μια ώρα μετά. Πάντα αισθάνεσαι περίεργα όταν σου λέω οτι γράφω. το καταλαβαίνω αυτό. ίσως φοβάσαι πως πάντα θα γράφω για τα άσχημα πράγματα. και πράγματι έτσι ξεκινάει τις πιο πολλές φορές. αλλά δεν σημαίνει αυτό πως έχω διάθεση να σου επιτεθώ. άλλωστε κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεις απο μόνος σου, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Ναι, μου άλλαξες το πρόγραμμα και σε κατηγορώ γι' αυτό γιατί κι εσύ συνηθίζεις να κατηγορείς εμένα. μου τη δίνει που τα παίρνεις με το παραμικρό. και πιο πολύ ακόμα μου τη δίνει που εγώ αντί να σε ηρεμώ όπως υποσχέθηκα, πάντα φρικάρω με την απρόσμενη αντίδραση και μένω με τα μάτια γουρλωμένα, με σοκ και στομαχόπονο. και θέλω να κλάψω γιατί δεν μπορώ να πιστέψω κάποιες κουβέντες σου. Κι αυτό που μετά λες πως δεν τα ενοούσες.. κάθε ξεχωριστή φορά εσύ δεν εννοείς τίποτα.. και δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να γίνεται αυτό γιατί εγώ πάντα ότι λέω το εννοώ, ακόμη και μες στα νεύρα μου. Και στην τελική πόσο μεγάλη απόκλιση μπορεί να έχουν τα λεγόμενά σου απο αυτά που πραγματικά πιστεύεις? δεν νομίζω οτι τίποτα απο αυτά που λες δεν ισχύει.. ή μάλλον θέλω να το πιστέψω αλλά δυσκολέυομαι πολύ..! Σε αγαπάω πάρα πολύ μικρέ. πάρα μα πάρα πολύ. Ο μόνος λόγος που τρελαίνομαι κι εξοργίζομαι είναι που κάποιες φορές αισθάνομαι πως δεν είσαι εσύ..ή πως δεν σε ξέρω. Και τρομάζω και φρικάρω τότε. μόνο τότε. Μετα σου περνάει και μου περνάει-με μικρή καθυστέρηση τώρα τελευταία, αλλά περνάει-και όλα είναι καλά.
Μου λείπεις. δεν πειράζει που χαλάσαμε το πρόγραμμα σήμερα. δεν πειράζει που δεν διαβάζουμε μαζί. δεν πειράζει που δεν είσαι εδώ. μπορεί και να έκανε καλό τελικά.. έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φεύγεις εντελώς.. κάπου εδώ είσαι....
Αγκαλιά μεγάλη και φιλί!

Και στα αυτιά μου θα κρεμάσω τη σιωπή σου

Μου τη σπάει που δεν δέχεσαι αυτή την πλευρά μου. Είμαι ευαίσθητη. Και συναισθηματική πότε πότε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Κι εσύ θα μπορούσες να είσαι εδώ κι όχι απέναντι. Μα η δική σου πλευρά είναι άδεια. Και τελικά με κάνεις να θέλω να είμαι μόνη. Μου γεννάς την ανάγκη της φυγής.

Πρέπει να το πάρω απόφαση οτι είσαι ακριβώς όπως εγώ. Δεν γεννήθηκες για να σηκώνεις. Απλά μου κάνεις παρέα στο πέσιμο.Δεν είναι οτι περιμένω το αντίθετο γιατί δεν το αξίζω. Ούτε μπορώ να απαιτήσω να είσαι αυτό που δεν είμαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην ξαναπέσω μπροστά σου ποτέ. Εκτός κι αν μάθεις κάποτε να γελάς με αυτό.. και να σωριαζόμαστε και να ξεκαρδιζόμαστε.. θα ήταν ωραίο αυτό. Αλλιώς όχι. Αλλιώς άστο. Προτιμώ να στέκομαι μπροστά σου όρθια. Κι ας πέσω χίλιες φορές μόλις κλείσεις πίσω σου την πόρτα.

Και δεν μπορώ γαμώτο να ξεσπάσω ακόμα
Στέκεται ένας κόμπος στον λαιμό και με κρατάει
Δεν κλαίω. Απλά μαζεύω. Μαζεύω και περιμένω την έκρηξη.

Όλα φαντάζουν ποιητικά κάτι τέτοια βράδια. Παλεύω να με κοιμήσω για να μην σκεφτώ. Να επικεντρωθώ στο τίποτα. Σκέψου μια απλή μαύρη κουκίδα. Σκέψου κενό. Μην σκέφτεσαι. Μα όσο κι αν προσπαθώ, βομβαρδίζομαι απο χίλιες δυο εικόνες αόριστες. Δεν ξέρω τι μου φταίει αυτή τη φορά αλλά μου είναι αδύνατο να κρατηθώ στο τίποτα. Είναι καπνός αλλά μου τρυπάει το μυαλό. Και μετά απο καιρό πάλι εφιάλτες. Βροχή ατελείωτη πάνω μου. Και σύννεφα. Με βλέπω μέσα στο όνειρο να γίνομαι μούσκεμα. Να βρέχει τόσο που παύω να βλέπω. Και να σε μισώ. Και να βρέχομαι. Και να κρυώνω. Και να φεύγεις. Ξυπνάω και βρέχει ακόμα. Τελικά πόσα απο αυτά τα ονειρεύτηκα? Ακόμα βρέχει. Κι έφυγες. Κι ακόμα σε μισώ.

Έχω θυμό. Κι αυτό με οδηγεί σε αδράνεια. Με κάνει φυτό και μόνο κατα διαστήματα εκρήγνυμαι. Και είναι μόνο μίσος προς όλα και σπάνια δάκρυα. Κι έτσι μένω απλά να γεμίζω κι ας μην χωράει άλλο. Γεμίζω απο ένα τόσο βαρύ τίποτα που δεν ξέρω τι είναι. Δεν χωράει μέσα μου ή πουθενά αλλού. Δεν καταλαβαίνω το υλικό του. Δεν ξέρω πως ήρθε εδώ. Ξέρω περίπου πως να το διώξω για λίγο αλλά αυτό δεν κρατάει πολύ και θα έρθει πάλι μετά απο έναν μήνα ή δυο ή μια μέρα ή δυο ή ένα λεπτό ή δυο και δεν θα φύγει ποτέ εντελώς. Είναι ένα σακί γεμάτο κενό που το κουβαλάω παντού μαζί μου. Είναι το σύννεφο που πάντα σκοτεινιάζει και βρέχει απο πάνω μου. Και το πιο σημαντικό.. είναι ασήκωτο. Και τα κάνει όλα τα άλλα να φαίνονται εξίσου ασήκωτα.

Κι αυτό το λένε απόλυτο

Νομίζω πια πως έχω τα πάντα. ακόμα κι εκείνα που δεν θα τολμούσα καν να σκεφτώ ποτέ.. τα έχω. Και είμαι άπειρα, απέραντα κι απερίγραπτα ευτυχισμένη. Και θέλω να γεμίσω όλο τον κόσμο με όμορφα λόγια. αλλά λένε πως τα λόγια τα ξεπερνούν οι πράξεις. και οι σκέψεις ακόμα τα ξεπερνούν γιατί τα λόγια είναι λόγια. μερικές φορές μας χαιδεύουν τα αυτιά και ύστερα τα φοβόμαστε μην γίνουν αέρας. Και είναι κι εκείνο το μικρόβιο που με κατατρέχει κι όλο τρομάζω με την ευτυχία. υποσυνείδητα ψάχνω ψεγάδια γιατί  δεν βρίσκω άλλο τρόπο να εξηγήσω την τελειότητα. και να τη δεχτώ με τη λογική μου. αυτή τη λογική που χρόνια τώρα με κρατούσε να περιμένω το τέλειο και παράλληλα προσπαθούσε να με πείσει πως αυτό δεν υπάρχει, για να μην απογοητευτώ πολύ αν δεν έρθει. Μα ήρθε. και δεν χωράει πια άμυνα εδώ, είναι αταίριαστη. Εσύ ο ίδιος έγινες η άμυνά μου και τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα. Ότι κι αν σου λέω κατά καιρούς, εσύ να θυμάσαι πως είμαστε τέλειοι. και μαζί θα κάνουμε όλη μας τη ζωή όλο και πιο υπέροχη και τίποτα ποτέ δεν θα πάει στραβά και να μην μου φοβάσαι εσύ. δεν θα χαλάσει,μονάχα θα φτιάχνει πιο πολύ κάθε μέρα. Ξέρεις, είναι στιγμές που σκέφτομαι το ξεκίνημα. και το νοσταλγώ. αλλά με έφερε σε ένα παρόν τόσο υπέροχο που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι αγαπώ πιο πολύ.. την αρχή, την πορεία, εσένα, εμάς, την κάθε νέα μέρα.. όλα τα αγαπάω.

Δεν έχω.. δεν είμαι.. δεν θέλω..

Δεν έχω μισό. Είμαι μόνη μου. Βαδίζω όπως πάντα με τα χέρια σφιγμένα πάνω μου σαν σε αγκαλιά. Αγκαλιά στο εγώ μου. και προχωράω χωρίς να κοιτάζω μπροστά. Είμαι μόνη μου και δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Σπασμένη σε κομμάτια κι όμως δεν φοβάμαι πιο πολύ απο πριν. Τρέχω και λαχανιάζω και σταματάω και χάνομαι και βρίσκομαι. και είμαι εντελώς εντελώς μόνη μου.
Δεν είμαι πλήρης. δεν είμαι γεμάτη. δεν είμαι δυνατή. Είμαι μια απ' τα ίδια. Είμαι ένα ον χωρίς. Ελλείψεις πολλές και καμιά δυνατότητα συμπλήρωσης. Τελικά έτσι έπρεπε να είναι κι έτσι πάντα θα είναι. Με προσωρινή ευτυχία και μονιμότητα μόνο στους κύκλους.
Δεν θέλω πια κάτι. Στέρεψαν οι επιθυμίες για περισσότερα. η αλήθεια είναι οτι δεν έπρεπε καν να ζητήσω. δεν έπρεπε καν να περιμένω. Δεν θέλω. Δεν θέλω να σε δω. Δεν θέλω να σε ακούσω. Δεν θέλω να σε σκεφτώ. και ξέρω πως, παρ'ότι αναίτια, ούτε κι εσύ θέλεις.

Ακόμα σοκάρομαι.κάθε φορά πιο πολύ

Τίποτα δεν με κρύβει.. τίποτα δεν με εξαφανίζει απο το άγρυπνό σου βλέμμα.. Τα μάτια σου απλά πυροβολούν.. κι εγώ πέφτω..

Φοβάμαι. Εσένα. Σε φοβάμαι πολύ. Σε τρέμω. γιατί είσαι τόσο άγνωστος ώρες ώρες.. Είσαι μια μεγάλη μαύρη τρύπα, σκοτεινή που με ρουφάει. και κάθε ξεχωριστή φορά μένω το ίδιο κατάπληκτη και ανίκανη να αντισταθώ. Θέλω να κλάψω για όλο αυτό που μας χτυπάει αυτές τις στιγμές. Που σε έχω δίπλα μου και δεν είσαι εσύ αλλά ένας ξένος στο σώμα σου που μιλάει με τη φωνή σου. αλλά ξέρω πως δεν είσαι εσύ γιατί δεν έχετε το ίδιο βλέμμα. Το βλέμμα πάντα κοιτάζω.. γιατί αυτό είναι που αλλάζει εντελώς. Το δέχομαι πως είσαι έτσι. Το δέχομαι πως θες να παλέψεις για να γίνεις αλλιώτικος. καλύτερος. σωστότερος. Αλλά δεν ξέρω πως θα είμαι εγώ όταν όλο αυτό τελειώσει. αν θα βγώ αλλώβητη ή αν θα κομματιαστώ στην πορεία. και θα τελειώσει? κι όλα θα είναι καλά? μακάρι να μπορούσες να μου υποσχεθείς μα δεν στο ζητάω καν.. ανασαίνουμε και προσπαθούμε και ξανά ανασαίνουμε....

Δεν θέλω να είμαστε μαζί. Γιατί είναι ώρες που αισθάνομαι πως δεν υπάρχει λόγος.. Είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Κι όπως λες οτι εγώ δεν πρόκειται να σε μάθω, έτσι κι εγώ πιστεύω πως ίσως ποτέ δεν θα με καταλάβεις εντελώς. Δεν θέλω να είμαστε μαζί γιατί δεν ξέρω τελικά κατά πόσο είσαι εξαίρεση. Δεν ξέρω κατά πόσο με υπολογίζεις εσύ παραπάνω απο όλους τους άλλους. Και στιγμές όπως τώρα δεν αισθάνομαι πως οτι έχεις πει είναι αλήθεια. Ειλικρινά όσο περίεργο κι αν σου φανεί, δεν πιστεύω στην τόσο μεγάλη σου αγάπη. Το μόνο που πιστεύω είναι πως υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ αγάπης και μίσους κι εσύ πάντα ταλαντεύεσαι εκεί πάνω. Και μην ξεγελιέσαι απο την ποσότητα. Τα πολλά σου λόγια δεν αποδεικνύουν οτι νιώθεις κιόλας. Νιώθεις μεν, αλλά όχι τόσο όσο λες. Και δεν με νοιάζει αν με πιστεύεις γιατί εγώ νιώθω πολύ περισσότερα και το ξέρω. Απο την αρχή το ήξερα. Γιατί εγώ αλλάζω στιγμιαία αλλά πάντα σε αγαπάω. Εσύ όλο το σκέφτεσαι να αλλάξεις μόνιμα. Και να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ευτυχία. Ξέρεις, σήμερα κι εγώ θέλω να γυρίσεις εκεί. Σε λίγα λεπτά θα έχω αλλάξει γνώμη σίγουρα, αλλά τώρα το θέλω. «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω»

υγ: Ελπίζω να είδες πόσο άσχημο είναι να μην πιστεύουν τα συναισθήματα σου. Μακάρι να καταλάβεις.... Όσο για το πόσο άσχημο είναι να μην σε εμπιστεύονται, αυτό εύχομαι να μην μάθεις ποτέ πως είναι....

Ο πρώτος μας καφές #3

Συμβιβασμός σημαίνει μετριότητα. Σημαίνει να αποδέχεσαι το γεγονός οτι βουλιάζεις σε μια περίπου ευτυχία, γιατί σκέφτεσαι πως το να αναζητήσεις το απόλυτο είναι μια υπόθεση χαμένη απο χέρι. Για την ακρίβεια μπορεί και να είναι. Αλλά δεν θα το μάθεις προτού πάρεις το ρίσκο. Αντέχεις να ζεις στη σκιά του απόλυτου? -αν υποθέσουμε, βέβαια, οτι υπάρχουν απόλυτα- το αντέχεις? Εγώ απο την αρχή φοβόμουν μην το αντέξω και τώρα φοβάμαι μην το αντέξεις εσύ.. Ο φόβος λοιπόν μένει σταθερός, απλά αλλάζει υποκείμενο. Αλλά ξέρεις και κάτι άλλο? Αν δεν γνωρίζαμε τον ορισμό του συμβιβασμού, δεν θα τον είχαμε μόνιμο βραχνά στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Το κακό είναι πως διαβάζουμε λεξικά. Μετά τρυπώνουν στο κεφάλι μας οι ορισμοί και πριν το καταλάβουμε φοβόμαστε πως η ζωή μας επιβεβαιώνει στην πράξη τον ορισμό. Όπως με τις αρρώστιες που όταν μάθεις τα συμπτώματα νομίζεις ξαφνικά πως τα έχεις κιόλας. Αν δεν γνώριζες τα συμπτώματα δεν θα είχες μπει στο τρυπάκι ποτέ.
Καταληκτικά, δεν θέλω να σκέφτομαι πως οτιδήποτε απο αυτά που ζήσαμε και ζούμε είναι συμβιβασμός. Δικός μου ή δικός σου. Απλά ο λόγος που μου περνάει απο το μυαλό ασυναίσθητα είναι γιατί έμαθα τον γαμημένο ορισμό.

Ο πρώτος μας καφές #2

Όταν ξέρω πως απο την αρχή θα γίνουμε κουβάρι μπλεγμένο, εύχομαι να μπορούσα να το αποφύγω. Ν’ άλλαζα την ροή των πραγμάτων. Να έφτιαχνα την πραγματικότητα όπως τη θέλουμε και τη σχεδιάζουμε. Αλλά δεν το μπορώ. Όλο βάζω τη λογική πάνω. Κι όταν το κάνω εσύ βάζεις το συναίσθημα πάνω. Και είναι έντονο και ξυπνάει τη λογική μου ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να μου χαϊδεύεις τ’ αυτιά ή να με πονάς με το να μου αφυπνίζεις τη λογική.

Ο πρώτος μας καφές #1

Αφού έχεις κάτι που να εμπιστεύεσαι αληθινά, είναι συμβιβασμός το να είσαι εδώ. Αν δεν ήμουν εγώ θα σε ικέτευα να γυρίσεις εκεί που είσαι σίγουρος. Μα είμαι εγώ. Και για μένα ποτέ δεν θα βάλεις το χέρι σου στη φωτιά. Το ξέρεις και το ξέρω.

Ευτυχία, μάτια μου

Είναι ευτυχία αυτό. Είναι ολοκλήρωση. Είναι τα πάντα. Κάθε στιγμή κάθε ξεχωριστής μέρας είναι ένα ταξίδι στον ουρανό. Κι εγώ είμαι μπαλόνι. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Σα να φεύγω απο το σώμα μου γιατί το σώμα σχεδόν δεν αντέχει το τόσο φως και το τόσο χρώμα και το τόσο υπέροχο παρόν μας. Και είμαι τόσο ψηλά που τις πιο πολλές φορές διακατέχομαι απο ζάλη βαθιά. Είναι μαγεία. Νομίζω πως την καταλαβαίνεις. Νομίζω πως τη νιώθεις κι εσύ. Γιατί έχουν σμίξει με τέτοιο τρόπο οι καρδιές μας που κι εσύ αισθάνεσαι το ίδιο. Ξέρεις, χθες για μερικά δευτερόλεπτα αισθανόμουν σαν δυο. Ήταν η μοναδική φορά που αισθάνθηκα έτσι. Ύστερα έφυγε. το ξέχασα. και μοιάζει πια να μην υπήρξε καν. Και έχω την σιγουριά γι' αυτό. δεν θα ξαναυπάρξει. Το είδα στα μάτια σου. Είμαστε έτσι δεμένοι σφιχτά, με τα χέρια ενωμένα, με το δαχτυλίδι απαστράπτον σύμβολο, και είμαστε ψηλότερα κι απο τον ουρανό, πιο υπέροχα κι απο το τέλειο. Σε αγαπάω τόσο πολύ που ποτέ δεν θα βρω αρκετές λέξεις για να στο περιγράψω.. γλυκιά μου καρδούλα.. σ' ευχαριστώ που γεννήθηκες.

Αφού μου λες.. κάνε το

Όλοι μετανιώνουν για κάποια πράγματα. Είναι μοιραίο. Εγώ για παράδειγμα συνεχώς μετανιώνω για όσα δεν κάνω τη στιγμή που πρέπει ή για όσα δεν σου λέω όταν θέλω να στα πω. Αλλά και πάλι, μόνο αυτό. Δεν με τρώει κάτι πιο μεγάλο. Είμαι ευτυχισμένη που είμαστε εδώ. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό. Δεν θα γυρνούσα τον χρόνο για να μην σε γνωρίσω. Δεν θα προτιμούσα την καταστροφή γιατί τώρα έχω τον παράδεισο. Όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε χαθεί. είμαστε άνθρωποι της ίδιας πάστας. με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το έχουμε προσπαθήσει να φύγουμε απο δω. αλλά δεν έγινε. Δεν νομίζω οτι ήταν δειλία αλλά δώρο το οτι δεν έγινε. Εγώ δεν μετάνιωσα στιγμή γι' αυτό. Εσύ ναι. Δεν πειράζει, δεν θέλω καν να το συζητήσουμε. Κάποια λόγια βγαίνουν αυθόρμητα, δεν χρειάζεται να τα αναλύσεις ύστερα. Απλά να ξέρεις πως θα ήταν κρίμα. Ακόμα κι αν είσαι δυστυχισμένος. όλα αλλάζουν κι όλα καλυτερεύουν. Μην τιμωρείς τον εαυτό σου. Η αυτοκαταστροφή δεν είναι καλή. Μου αρέσει αλλά δεν είναι καλή. Ξέρεις εγώ μπορώ εύκολα να μιλήσω άσχημα για μενα. αλλά δεν αντέχω ούτε στη σκέψη να συμβεί κάτι κακό σε σένα. η να σκεφτείς κάτι άσχημο. δεν το μπορώ.. Σε αγαπάω. Ανάσα μου.. σε παρακαλώ μείνε.. και μην μετανιώνεις γι' αυτό.

Again

Με λόγια που τρυπάνε.. για όσα δεν έκανα γιατί σε αγαπάω κι εσύ νόμιζες πως αδιαφορώ.. Without your love you 're tearing me apart.. Without your love I'm doused in madness.. Αδιαφορώ.. Λες και μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απο σένα όλη μέρα. Λες και μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα απο το να μετράω τις ώρες για να ρθεις. Κι εσύ να πιστεύεις πως και καλά δεν θέλω. Τι βλάκας που είσαι.. Δεν ξέρω με τι μέτρα με κρίνεις. Δεν ξέρω πως υπολογίζεις τη συμπεριφορά μου και κάθε τόσο δεν σ' αρέσει. Αποδοκιμάζοντας πάντως εμένα να ξέρεις πως αποδοκιμάζεις τον εαυτό σου. Γιατί μοιάζουμε. Και όσο περνάει ο καιρός όλο πιο ίδιοι γινόμαστε. Και ούτε ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά συμβαίνει. Γαμώτο βλέπεις πως τις τελευταίες μέρες είμαι έτσι. Με δέχεσαι όπως είμαι? Όχι. αφού και όταν πάλι γίνομαι καλά σε ενοχλεί. Και τότε ξαναγίνομαι έτσι. Είναι κύκλος. Ακόμα ένας ηλίθιος κύκλος. Νόμιζα οτι απο τότε που σε βρήκα τελείωσαν οι κύκλοι, αλλά μάλλον υπάρχουν παντού. Όταν δεν είναι σε ολόκληρη τη ζωή είναι στις καταστάσεις.. στις στιγμές.. πάντως είναι.... Take my hand.. take my hand.. take my hand.. take my hand....

"Μην φύγεις"

"Άλλη μια μέρα τρέχει απ’ τα μάτια μου χωρίς να βγεις.... Μην φύγεις" φωνάζω.. λες και το είχες σκοπό. Δεν φεύγεις, το ξέρω. Κανείς μας δεν φεύγει.. Ένα τραγούδι τραγουδάω, που ξαφνικά μ' αρέσει. Και πάω να ξεγελάσω την ψυχολογία μου μπας και ξεφύγει λιγάκι. Για την κρίβεια την κολλάω εκεί απ' όπου κανονικά θα έπρεπε να την απομακρύνω. Νομίζω πως κάπως σκοτείνιασα. Διακρίνω έναν εκνευρισμό μέσα μου.. τεράστιο κι αναίτιο. Φωνάζω στα πάντα και ρίχνω χαστούκια στον χωροχρόνο. Δεν ξέρω πως και ξαφνικά τον μισώ. Δεν με έβλαψε.. ίσα ίσα, όλα είναι όμορφα. Ανυπομονώ για ένα αύριο υπέροχο. Και το μόνο που με χωρίζει απο αυτό είναι μερικές ώρες.. Όλα καλά λοιπόν.. όλα καλά. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να τα ερμηνεύσω. "Μην φύγεις."

Δεν ξέρω αν είναι αρκετό αλλά θα είμαι εδώ

Δεν τρέμω τα πολλά και τα μεγάλα. Ούτε φοβάμαι τα χειρότερα..αλήθεια σου λέω, προσπαθώ να μην το κάνω.. Απλά είναι που έρχονται εικόνες γκρίζες στο μυαλό μου. Τις πολύ άσχημες τις διώχνω γιατί νιώθω ασφαλής.. δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Δεν θα γίνει εφιάλτης. Το ξέρω. Το υποσχέθηκες. Σε μας και για μας.. δεν θα γίνει. Αυτό που όμως μπορεί να γίνει και που δεν θέλω και που με σκοτεινιάζει μεμιάς είναι να σε φανταστώ πάλι όπως τότε. Κλεισμένο και χαμένο και αρνητικό σε όλα-και σε μένα ακόμη. Δεν θέλω να σκέφτεσαι. Είσαι μακριά πια. Μακριά απ' όλα αυτά τα παράξενα και παράλογα. Δεν ανήκεις εκεί. Δεν σου αξίζουν τέτοια. Είσαι αλλού.. εντελώς αλλού, και δεν έχει νόημα κανενός είδους πισογύρισμα. Ακουσέ με.. ξέρω πως ακούς όταν σου λέω.. είσαι πολύ σημαντικός για να χαραμίζεις τα λεπτά και τις ώρες σου σε ανοησίες. Εγώ ξέρω τι είσαι. Μην σε νοιάζει τίποτ' άλλο λοιπόν. Μην μου σκέφτεσαι κι ούτε να μου συννεφιάζεις. Δεν θέλω πάλι βροχή καρδιά μου. Σε αγαπάω όσο τίποτα. Να το θυμάσαι αυτό. Φτάνει??

Και δεν θέλω να βρεθώ πουθενά αλλού

Τελικά μπορεί να πάει και παραπάνω.. Μπορεί να μεγαλώνει η αγάπη μου και ο ενθουσιασμός και η τρυφερότητα και η ευτυχία. Όσο κι αν περνάει ο καιρός, δεν χάνουν την ικανότητα τους να αυξάνονται. Όλα. Και το αγαπάω αυτό. Βασικά το λατρεύω. Θέλω να βγω έξω και να τρέξω και να ουρλιάξω και να πετάξω τόσο ψηλά που να πνιγώ μες στα σύννεφα. Κάπως έτσι μας φαντάζομαι όταν κλείνω τα μάτια, στα σύννεφα. Μα το πιο μαγικό απ' όλα είναι οτι κι όταν ακόμη τα ανοίξω πάλι στα σύννεφα είμαστε.

Συνήθιζα να μετράω τις μέρες που σε βλέπω. Να τις καταγράφω σε τετράδια μην τύχει και τις ξεχάσω. Να έχω αποδεικτικά στοιχεία να δείχνω στον εαυτό μου. Οτι ήσουν εδώ κι οτι είσαι και περισσότερο για να έχω τη θύμηση αγκαλιά τις στιγμές που μπορεί πια να μην είσαι. Μα ξαφνικά ανακάλυψα οτι οι σελίδες πλήθαιναν τόσο. Κι οτι δεν έχει νόημα να καταγράφω πια αφού κάθε μέρα και κάθε ώρα σε έβλεπα. Σε βλέπω. Σε έχω. Και είναι αμέτρητα όλα και δεν έχει νόημα να υπολογίζω σε χαρτιά. Έπαψα να έχω ανάγκη τις λέξεις και τις ημερομηνίες. Ξέρω που είσαι πάντα. Και δεν θα ξεχάσω ούτε μια στιγμή. Σε αγαπάω τόσο....

Τριαντάφυλλα

Ακόμα εκπλήσσομαι με κάποιες σου κινήσεις
Λουλούδια λοιπόν....
Περνάς την πόρτα μου μ' ένα μπουκέτο
το κρατάς κρυμμένο πίσω απο τη πλάτη για να μην το δω
Τριαντάφυλλα κόκκινα. όπως το πάθος και η ένταση και η αγάπη κι όλα αυτά που μας πλημμυρίζουν και μας κυριεύουν
Είναι τρία, ο αγαπημένος μου αριθμός-και το ξέρεις
Είναι υπέροχα. Μα πιο υπέροχο ακόμη είναι το χαμόγελο εκείνο που απλώνει και φωτίζει το προσωπάκι σου. και το δικό μου προσωπάκι ύστερα.
Αχ βρε πρίγκιπα. Ακόμα σε παρακαλώ να με τσιμπάς κάποιες φορές.. δεν μπορώ αλλιώς να πιστέψω..

Τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου

Θα έπρεπε να είναι η πιο μεγάλη μου ανάρτηση αυτή, αλλά μερικές φορές δεν είναι τα λόγια που φτιάχνουν τις στιγμές. Τόσο καιρό έπλαθα τη ζωή μου με λέξεις. Τώρα η ζωή μου είναι τόσο υπέροχη κάθε ξεχωριστή μέρα που οι λέξεις μου είναι άχρηστες. Ζούμε τόσο μεγάλα πράγματα που δεν χωράνε σε προτάσεις. Δεν περιγράφονται. Κι ούτε έχω ανάγκη να τα περιγράψω γιατί αυτά ξέρω πως δεν θα ξεχαστούν. Ποτέ. Να ανοίγω την πόρτα και η μυρωδιά σου να με χτυπάει στο πρώσωπο. Δεν την περίμενα μα είχε τόσο ποτίσει το σπίτι απο αυτήν. Και μετά τη μυρωδιά, η έκπληξη. Άπειρα κεριά σε όλο τον χώρο. Και ροδοπέταλα. Και μια κάρτα με λόγια δικά σου. Και ύστερα η παρουσία σου απο το πουθενά. Να μου λες να μην κλαίω τόσο μα εγώ να μην μπορώ γιατί δεν έχω αντικρύσει στη ζωή μου πιο υπέροχο θέαμα. Και δεν τελειώνει εκεί.. δεν τελειώνει. Έχει ένα σ'αγαπώ τεράστιο. Και τούρτα. Black Forest, η αγαπημένη μου. Κι άλλα κεριά. Και σαμπάνια. Και σου λέω πως δεν αντέχω και να σταματήσεις τις εκπλήξεις και απλά να με τσιμπάς γιατί ονειρεύομαι σίγουρα. Μα τότε είναι που μου βγάζεις ένα κουτάκι. Το δαχτυλίδι μας. Δεν ξεχνιούνται αυτά γλυκιά μου αγάπη. Ούτε περιγράφονται.

Οι μέρες μας

Τις λατρεύω. τις ώρες που περνάμε παρέα και που γίνονται μέρες και νύχτες συνεχόμενες. τις αγαπάω τόσο απίστευτα, αμέτρητα κι απερίγραπτα πολύ!! Κι εσένα ζωή μου που μου ζωγραφίζεις τις στιγμές και τις κάνεις να είναι γεμάτες με φως.. σε αγαπάω πιο πολύ απ' οτιδήποτε!!!! Μακάρι να είμαστε για πάντα έτσι φωτεινοί. και να βγαίνει η ευτυχία απο τις χαραμάδες του σπιτιού. και να μας τελειώνουν τα λόγια..μακάρι!! Και θα έρθουν βδομάδες και μήνες κι εκπλήξεις και γενέθλια κι επέτειοι και τόσα μεγάλα πράγματα και θα γεμίζει το άλμπουμ μας φωτογραφίες και θα γεμίζει η ζωή στιγμιότυπα και θα γεμίζει το μέσα μας κι άλλο. Τελικά δεν υπάρχει τέλος σε αυτό. πάντα θα χωράει λίγη αγάπη ακόμα. λίγη ευτυχία ακόμα. λίγο απ' το απόλυτο..!

Πτήσεις όλο τον καιρό

Και δεν με νοιάζει αν είμαι άρρωστη. Αν πονάω, αν νυστάζω, αν γκρινιάζω συνεχώς.. δεν με νοιάζει.. Σε έχω δίπλα. Σε κοιτάζω. Με χαϊδεύεις και με κλείνεις μέσα σε αγκαλιά μεγάλη. Και η αγκαλιά δεν τελειώνει. Δεν αφήνεται. Είμαι ευτυχισμένη που σε έχω εδώ. Είμαι ευλογημένη. Και σε αγαπάω με έναν τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω και μια ένταση που δεν μπορώ να περιγράψω. Απλά θέλω να σου πω πως σε όλες μου τις στιγμές αισθάνομαι μια απίστευτη πληρότητα. Και δεν είμαι μόνη με το εγώ μου. Είμαστε μαζί. Εμείς. Ένα.

Χωρίς μεγάλα λόγια

Είσαι ο ουρανός που καλύπτει τον κόσμο μου. ο ήλιος.. το φως μου. Είσαι. Tο σεντόνι που με ζεσταίνει τα βράδια. Είσαι το χάδι στα μαλλιά μου-τρυφερό κι ανεπαίσθητο. Είσαι. Το καθημερινό μου κι ολοήμερο ταξίδι στον παράδεισο. Είσαι το οξυγόνο, το χαμόγελο, τα πάντα. Είσαι εδώ και θα είσαι..ευτυχία μου :)

Και δεν είσαι κι αυτό δεν μ' αρέσει..

Δεν μου αρέσει να είσαι μακριά
Να μετράω αντίστροφα την ώρα για να σε συναντήσω κι όμως να μην έρχεσαι. Ξέρω, εσύ ήθελες. Κι εγώ ήθελα. Αλλά δεν..
Δεν μου αρέσει να χαλάει τελευταία στιγμή και να ξέρω πως η αγκαλιά σου αναβλήθηκε. Για αύριο μεν, αλλά αναβλήθηκε..
Δεν μου αρέσει να μακραίνουν όλα
Να θέλω να κλάψω γιατί τα λεπτά που μας χώριζαν έγιναν ώρες..Και δεν μου αρέσει να μην σε βλέπω τελικά....

Καληνύχτα μας

Πριγκιπά μου.. άντρα μου....Έχει φεγγάρι ολόκληρο απόψε
Μαζί δεν είμαστε αλλά δεν πειράζει
Γιατί μιλάμε κάθε τόσο.. και μου φτάνει εμένα να μιλάμε
και να σε ακούω να είσαι καλά.. χαρούμενο σχεδόν..
Μου φτάνει εμένα μια σου λέξη όμορφη.. ένα χαμόγελο
Νομίζω πως επέστρεψες. ή τουλάχιστον είσαι κοντά σ' αυτό
Τις πιο πολλές ώρες της μέρας τις μοιραστήκαμε, μα μου λείπεις λατρεία μου.. πάνε λίγα λεπτά που δεν έχουμε μιλήσει και μου λείπεις τόσο..

Να το θυμάσαι.. δεν θέλω άλλα σύννεφα μικρέ.
θα τα διαλύσουμε όλα εμείς. σε κρατάω :)

We cover distance but not together

Δεν περιμένω σήμερα να έρθεις. Εκεί ήσουν. όλη την ώρα. Εκεί κι αλλού. κυρίως αλλού. Και ούτε χρειάζεται να έρθεις. Είμαι τόσο προβλέψιμη εγώ. Ξέρεις τη μουσική που θα ακούω. το ποτό που θα πίνω. αυτά που θα σκέφτομαι κι εκείνα που θα γράφω. Δεν χρειάζεται δεύτερη διαπίστωση. Η υπέρβαση γίνεται μια φορά. Κι άλλωστε δεν φάνηκες να έχεις διάθεση για υπερβάσεις. ούτε κι εγώ έχω. Γι' αυτό είμαι εδώ ενώ εσύ είσαι εκεί, λίγα τετράγωνα μακριά. αλλά πάντως μακριά. Γκρεμιζόμαστε, το νιώθεις? Εγώ το βλέπω. Υπάρχουν ώρες που αλήθεια γκρεμιζόμαστε. Κι αν δεν υπήρχαν τα χθες, αν δεν είχαμε τις στιγμές, αν δεν λυπόμασταν όλα αυτά που χτίσαμε θα τα αφήναμε να ρημάξουν. Μα είναι κρίμα. και το ξέρω. και το ξέρεις. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι τους εαυτούς μας τελικά. Αυτοί μας εκπλήσσουν. Απανωτά. και τραγικά. κι επώδυνα. Φυσικά και δεν θα έρθεις. Ένα κομμάτι μου σε περιμένει, αλλά άστο αυτό. είναι το ονειροπόλο ελπιδοφόρο κομμάτι που θα αγνοήσω και θα σταματήσει να κοιτάει την πόρτα.
Καληνύχτα πρίγκιπα.

Σε αγαπάαωω

Τόσο μεγάλη κι απρόσμενη έκρηξη..
Είδες τι κάνει η έλλειψη μάτια μου..?
είδες τι κάνει η απουσία..?
Τρεις μέρες δεν σμίξαμε.
{Ένας αιώνας και εννιά δευτερόλεπτα..
όπως λέει και το ποιήμα}
Βασικά κάπως έτσι έμοιαζε.. με αιώνα
Και ήταν η ανάγκη μου για σένα απερίγραπτη
ωστέ όταν τελικά ήρθες
κλειστήκαμε σε μια αγκαλιά ατέλειωτη
και σκάγανε δίπλα και πάνω μας πυροτεχνήματα άπειρα..
και μέσα μας.. τι όμορφα ήταν αγάπη μου.. τι υπέροχα
τόσο που ούτε το 'χα φανταστεί ποτέ μου
Εγώ πάνω σου, να αγγίζω τα σύννεφα
Κι εσύ.. αχ εσύ επιτέλους απο κάτω
Για πρώτη φορά να κινήσαι στους δικούς μου ρυθμούς
με άλλο βλέμμα. άλλα λόγια
ήταν όλα τόσο διαφορετικά. με έναν δικό τους μαγικό τρόπο
το πρωτόγνωρο. το καινούριο. το ονειρικό.
σήμερα δεν σου είπα χίλιες φορές πως σε αγαπάω
σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω.. σε αγαπάω..

I need you now

Πήγε τέσσερις πάλι..
Πέρασε μια ώρα απο την τελευταία μου προσπάθεια
Μήπως καταφέρω να σε φτάσω
Μα δεν μπορώ σήμερα.. όχι σήμερα
Πέρασε μια ώρα που κοιτάω την πόρτα
Μια ώρα που είμαι εδώ και περιμένω την έκπληξη
Δεν έχει εκπλήξεις αυτό το βράδυ. Το ξέρω. Το βλέπω.
Απλά είναι φορές που μ’ αρέσει να ελπίζω οτι απο κάπου θα εμφανιστείς
Ανοησία μου
Θα μπορούσα να έχω πέσει για ύπνο
Εκεί σίγουρα θα ερχόσουν..
Ελπίζω να περνάς καλά. Είμαι σίγουρη πως το κάνεις. Στο είπα, το κατάλαβα. Μα χαίρομαι.. αλήθεια..

"And I need you now"..
http://www.youtube.com/watch?v=JpVq5IOay48

Δίνεις..δίνεις..δίνεις.

Ανάσα μου,
Σου γράφω σήμερα για να σου πω πόσο σε λατρεύω. ξανά. συνέχεια. πάντα. για πάντα. Σου γράφω γιατί έχω ώρες να σε δω και μου λείπεις τόσο μα τόσο πολύ. και είναι βράδυ.. και τα βράδια καθόλου δεν αντέχονται, στο έχω πει.. Σκέφτομαι συνεχώς την αγκαλιά σου. τη ζητάω πολύ έντονα. Κι αναρωτιέμαι.. μονάχα ζητάω εγώ..? κι εσύ δίνεις? διαρκώς? Δεν θέλω έτσι.. έχω τόσα πράγματα μέσα μου.. κι όλα για σένα.. πρέπει να τα πάρεις.. θέλω να στα δώσω.. Μπορώ? Θα μάθω? Θέλω να τα δεις όλα.. γιατί και μέσα κι έξω δική σου είμαι.. ολόκληρη.. να το θυμάσαι..

Μακάρι πάντα

Κάτι βράδια τέτοια γίνομαι ευαίσθητη. Μα τουλάχιστον τώρα πια δεν παραμιλάω στο κενό ούτε καθησυχάζω τον εαυτό μου με ψευδαισθήσεις.. Μιλάω σε σένα. που είσαι όντως εκεί. και που με ακούς. Και είναι υπέροχο ματάκια μου να ακούς κι ας μην μου εξασφαλίζει αυτό ένα απόλυτα στεγνό μαξιλάρι. Είναι και τα φεγγάρια.. θυμάσαι..?? Και σκέφτομαι λοιπόν πόσο σε έχω ανάγκη και πόσο πιάνομαι απο την αιωνιότητα που αμοιβαία υποσχόμαστε. Μα κι αν βαρεθείς τελικά..?? Αχ γι' αυτό φοβάμαι τις μονιμότητες μικρέ μου.. γιατί κρύβουν μια φθορά απο πίσω και δεν θέλω αυτή η φθορά να έρθει σε μας. να μπεί σε αυτό που έχουμε χτίσει και να το ρημάξει.. θέλω να κάνουμε οτι χρειαστεί αρκεί να μην έρθει. Υποσχέσου. Όχι μην υπόσχεσαι.. βασικά πιάσε το χέρι μου. και τη φθορά θα τη χτυπήσουμε κατάστηθα παρέα..

Μα τι λόγια μου λες πάλι τώρα.......? [Στιγμές που δεν θυμάμαι]

Μια ώρα πριν όλα υπέροχα
Και μια ώρα μετά να μην θες να μου μιλάς
Και εγώ τελικά.. να μην θέλω να σε ακούω
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι γιατί σε αγαπώ
Ούτε πως να κρατήσω τα συναισθήματα θυμάμαι
Ανατρέπονται.. σαν οχήματα σε γλιστερό δρόμο
Kάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι όλα τα υπέροχα
Αδειάζει το μυαλό μου κι απλά πονάει η κάθε κίνηση
Και σπάω και τρυπιέμαι και πληγώνομαι ως μέσα
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι απο που ξεκίνησε το σκοτάδι
Μόνο το βλέπω και το αισθάνομαι. Παντού γύρω
Με τυλίγει σε μια ατμόσφαιρα άρρωστη
Κι αυτά που με λαχτάρα περίμενα θα με βρουν δακρυσμένη σαν έρθουν

Και το μέτρημα συνεχίζεται. βροχερό

Με χέρια ενωμένα, μοιάζει να βαδίζουμε παρέα
Μα τελικά δεν ξέρω κατα πόσο συμβαίνει αλήθεια αυτό
Κάπου κάπου αισθάνομαι σα να σε σέρνω με τη βία
Κι άλλες πάλι φορές νιώθω πως με τραβάς εσύ
Και με ένα αόρατο νήμα με κρατάς. Με ελέγχεις
Μην κάνω βήμα στραβό ή μακρινό.. μην πέσω
Όμως είναι και οι στιγμές που αλλάζεις γρήγορα
Που με εκτοξεύεις ψηλά και με χτυπάς στο πάτωμα ύστερα.
Με ρίχνεις σε μπουντρούμια για να με εξυψώσεις ξανά..
Κι εγώ παιχνίδι στα χέρια τα δικά σου
Με την μόνιμη ευτυχία της παρουσίας σου
Αισθητά ή νοητά να περιμένω το άγγιγμα
Που θα μου χαρίσει το τεράστιο χαμόγελο
Ή που θα με κάνει να αρχίσω πάλι να ψιχαλίζω

4 ώρες
Σ’αγαπάω

Σωπαίνουμε. Μόνο οι ανάσες είναι αλήθειες

Όταν στη φωνή σου ανθίζουν λουλούδια
Η ευτυχία με σηκώνει πιο ψηλά ακόμη
ψηλότερα απο ‘κει που ήδη βρίσκομαι
και δεν χωράει το χαμόγελο στο πρόσωπο μου
είναι ότι πιο υπέροχο.. το σύμπαν όλο
Μα πέφτεις ύστερα.. στον πάτο φτάνεις
Και δεν μπορώ απο τέτοιο ύψος να σε κοιτάξω
Κι έτσι πέφτω κι εγώ μαζί σου
Ναι, πάλι
Παρανοϊκό μιας κι εγώ ήμουν εκείνη που σε έριξε εξαρχής
Αλλά όσα σου λέω εμένα δεν μου φαίνονται πολλά
Ούτε τρελά ή περίεργα..
Εγώ ξέρω που είναι το φως μου
Και τίποτα δεν μπορεί να με απομακρύνει
Εσύ όμως.. δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς κι όμως το κάνεις
Θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ στη θέση σου
Δίκιο έχεις.. συνήθως..
Αλλά δες τα μάτια μου.. μόνο εσύ υπάρχεις εκεί
Και μην σκέφτεσαι

Ναι είμαι ανόητη.. δεν ξέρω να μετρώ τις ώρες που μένουν
Αλλά τι σχέση έχουν οι αριθμοί..?
Με την καρδιά μετράω.. να σπάει το μέσα μου σε κάθε λεπτό που πεθαίνει.. λεπτά αγύριστα.. 5 ώρες λοιπόν
και θα σε δω

3.. 2.. 1

Μια μόνο ώρα μένει για να βρεθώ εκεί που πρέπει να είμαι.. στην αγκαλιά σου. Απο χθες περιμένω και τώρα επιτέλους η στιγμή πλησιάζει.. έρχεται.. φτάνει.. Και μόλις τελειώσω το μέτρημα θα μπλεχτούν και πάλι οι ανάσες μας.. και τα δάχτυλα στα χέρια.. και τα όνειρα.. όλα θα μπερδευτούν έτσι όμορφα.. και αυτό θα κρατήσει για ώρες πολλές.. Πάνω σου τρέχω. Σε λατρεύω.

Μέρα γεμάτη και νύχτα γελαστή

Το πρώτο μας καλοκαίρι.. Το πρώτο μπάνιο.. στη θάλασσα.. Και ποιός θα το πίστευε..? Περνούν οι μήνες.. αλλάζουν οι εποχές κι εμείς εδώ.. ακόμη.. εδώ κι όλο ψηλότερα πάμε.. Άλλη μια υπέροχη Κυριακή.. απο το πρωί ως το βράδυ μαζί.. να βαδίζουμε και να τραγουδάμε.. να με σφίγγεις και να πετάμε.. Γεμίζω τα συρταράκια μου με υπέροχες στιγμές.. έτσι για να έχω απόθεμα ευτυχίας.. Αν και δεν το χρειάζομαι..είναι μόνιμη και συνεχής η ευτυχία μου αφού σε έχω εδώ.. κι εδώ θα μείνεις..

Τικ.. τακ.. τικ.. τακ..

Και δεν περνάει η ώρα.. δεν ξυπνάς.. Κι αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα ξοδεύω άπειρες στιγμές περιμένοντας.. Να κοιτάζω εναλλάξ όλα τα μέσα που μπορούν να φανερώσουν κάποιο σημάδι σου.. μα να μην κουνιέται τίποτα.. Άραγε τι να κάνεις? Με σκέφτεσαι καθόλου? Θα μιλήσεις? Δεν ξέρω πόσες μέρες θα χρειαστεί να στέκομαι έτσι.. να εκλιπαρώ να εμφανιστείς.. Λες να είναι όντως ολόκληρες μέρες?? θ’ αποτρελαθώ.. Μα όχι, δεν θα πέσω πάλι εγώ. Ξέρω πως δεν παίζουμε κι όμως τώρα μόνο με παιχνίδι μοιάζει όλο αυτό.. Ποιος θα φύγει πρώτος? Και ποιος θα μείνει? Και ποιος θα πλησιάσει? Και ποιος θα δεχτεί? Και ποιος θ' αντέξει..? Φορές φορές συνειδητοποιώ πόσο ανώριμα είμαστε και τα δυο.. Αλλά είπαμε, εγώ είμαι μεγάλη εγωίστρια.. κι έκανα τόσα πολλά τελευταία που έγινα μάλλον φορτική. Δεν έπαψα να σε αγαπάω ανόητο.. μα η διάθεσή μου δεν είναι στα καλά της.. ούτε τα νεύρα μου.. και χθες και σήμερα και για όσο απέχεις, τίποτα δεν θα είναι καλά.. Αν αποφασίσεις πως θες να με ακούσεις, είμαι εδώ.. Περιμένω.. όπως πάντα.. Kαι ικετεύω, όπως πάντα....

Δεν έρχονται τα δάκρυα κατα παραγγελία

Μου είπες να μην ξανακλάψω αλλά δεν μπορώ.. δεν μπορώ να συγκρατήσω τα καταραμένα τα δάκρυα όταν μιλάμε ελάχιστα κι απλά τυπικά.. και δεν ξέρω τι έγινε.. και δεν ξέρω τι (σε) χάλασε.. Δεν το αντέχω όμως αυτό.. μπορεί να φταίω κι εγώ που όλα τα παίρνω περίεργα.. μα πονάει ο τόνος της φωνής σου.. και έχω μέρες να σε δω και σκοτεινιάζει.. βασικά δεν ξημερώνει καν.. μουντός ο καιρός πια και αστράφτει.. Αναρωτιέμαι.. δεν ακούς τη φωνή μου που σπάει όταν μιλάμε..? δεν καταλαβαίνεις τις λέξεις που θρυμματίζονται και ύστερα ματώνουν τα χέρια μου..?

Η σκόνη πονάει τα μάτια

Σκέφτομαι ακατάπαυστα και ας σου υποσχέθηκα οτι δεν θα το κάνω.. μερικές φορές ξέρεις το να κρατήσεις το νου μακριά είναι αδύνατο.. στο είπα εξαρχής. Μετά απο μήνες.. τόσες λέξεις πρωτάκουστες. πως θα μπορούσα να μην..?? Στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και τίποτ' άλλο δεν μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ. Όχι οτι η επεξεργασία των όσων είπες τα κάνουν πιο κατανοητά ή πιο αποδεκτά.... απλά μου δημιουργούν ζαλάδα ατέλειωτη.

Ένα μήνυμα περιμένω, ώρες τώρα.. Δεν πιστεύω οτι μου έχεις θυμώσει κι ας ακουγόσουν απότομος. έτσι είσαι. αλλά μ' αγαπάς. Μην με ρωτάς, δεν ξέρω πως μπορείς και το κάνεις αλλά σε πιστεύω αφού το λες. κι ας έχω τόσα ελαττώματα τελικά.. Απάντησέ μου.. σε παρακαλώ.. Είπα δεν θέλω να κρεμιέμαι τόσο απο πάνω σου αλλά το κάνω.. Εκλιπαρώ να ξυπνήσεις.. να πάρω ένα σημάδι σου.. Όχι δεν είναι που είμαι εγωίστρια.. να δω πως είσαι καλά θέλω....

Σε τόσο υπερβολικά μεγάλο ύψος

Υγρασία απογευματινή στα μάτια σήμερα. απο το πρωί που μιλήσαμε ήμουν υπερβολικά χαρούμενη. και το μεσημέρι. μα το απόγευμα δεν άντεξα. Τόση η ευτυχία.. δεν μπόρεσα να κρατηθώ. είμαι έτοιμη να δακρύσω όταν μου γράφεις. Αλλά όταν μου μιλάς κι ακούω στη χροιά της φωνής σου τις ωραιότερες νότες του κόσμου αυτού, νιώθω σα να μεταφέρομαι σε μια ονειρώδη κατάσταση, καθόλου πραγματική. και η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας τόσο ακόμα με ξαφνιάζει που λέω θα κλάψω. Και κλαίω. και δακρυσμένη ίπταμαι. και δεν θα πέσω ποτέ. Δεν φοβάμαι. δεν σκέφτομαι. Απλά βρίσκομαι λίγο πιο πάνω απο τη γη. λίγο πιο πάνω απο την τελειότητα. λίγο πιο πάνω απο το ιδανικό, αν μπορώ να μιλώ για ιδανικά.

Με τραγούδια παλιά

Και γίνεται έτσι. τις πιο πολλές φορές. και πάλι τώρα. Γίνεται έτσι. Και ενώ μου λείπεις πάντα πολύ και συνέχεια έρχεται η ώρα που είσαι εδώ. και αυτή την ώρα που είσαι εδώ δεν μιλάμε. δεν κοιταζόμαστε καν. έχω την πλάτη γυρισμένη. αν γυρίσω πίσω θα σε δω. μα δεν το κάνω. και δεν ξέρω καν γιατί να μην το κάνω. προτιμώ φαίνεται να σε αισθάνομαι μακριά. προτιμώ να βυθίζομαι. και να αναθεματίζω τα πάντα μα περισσότερο τον εαυτό μου που είναι τόσο μα τόσο ανόητος.. εξαιρετικά ανόητος.. και που τον μισώ. Γιατί όχι, δεν αντέχω να μην σε κοιτάζω μα το κάνω.. πολλά δεν αντέχω και πολλά κάνω, η τρελή..
Και με τραγούδια παλιά χαζεύω και δακρύζω και θέλω να σου φωνάξω πως σε νιώθω μακριά και φοβάμαι μα δεν έχει νόημα σου λέω.. γιατί εσύ είσαι εκεί. εγώ δεν είμαι.

Μην μας ξυπνήσει κανείς

Μόλις χθες. Ανεβασμένοι στην ταράτσα του σπιτιού. αγκαλιά. κι ο ήλιος να δύει κι ο ουρανός να βάφεται ροζ και ύστερα να έρχεται το φεγγάρι. Κι εμείς με χέρια πλεγμένα και και με βλέμματα πλεγμένα και με ψυχές πλεγμένες μιλούσαμε. Μ' άρεσε που μιλούσαμε..
Περνάει ο καιρός. Οι κοινές μας μέρες γίναν σιγά σιγά συνήθεια. Μα γίνεται το όνειρο συνήθεια? Γίνεται αλήθεια.. γίνεται.. γίνεται.. έγινε.. είναι..
Δεν με νοιάζει πια ο χρόνος. όλα είναι σχετικά. Έχουμε μια αιωνιότητα σίγουρη μπροστά μας. τίποτα λιγότερο. Και οι μήνες που πέρασαν και πιο πολύ εκείνοι που θα έρθουν δεν μετριούται. δεν χρειάζεται να μετρηθούν. απλά υπάρχουν σαν φως πάνω απο τα κεφάλια μας και καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις.. παρόν και μέλλον.. τα πάντα.. οι μέρες, οι μήνες, το φως. Και θα έρθουν χρόνια και χρόνια και το ξέρω.. δεν φοβάμαι πια. σκότωσες όλα τα τέρατα, τα φαντάσματα, τον δράκο. Και κολυμπάμε σε βεβαιότητες. Χαίρομαι γι αυτό. με μια χαρά που δεν περιγράφεται. χαίρομαι. ίπταμαι. και χαμογελάω.
Τέσσερις μήνες.. πολλές μέρες.. ακόμα περισότερα λεπτά.. στιγμές κοινές.. τι να λεω τωρα? Δεν χωράνε λόγια εδώ. Επιτέλους.. καλώς η κακώς έπαψα να χρειάζομαι τα λόγια.. δεν τα έχω ανάγκη. μόνο εσένα έχω. σ' έχω....

Υπάρχουν φορές..

Υπάρχουν φορές που με ανεβάζεις ψηλά. με προσφωνείς θεά σου κι εγώ αγγίζω τον ουρανό. με κάθε τρόπο. γραπώνομαι απο την ευτυχία. τα πάντα φτάνω. τότε
Μα υπάρχουν και εκείνες οι φορές που πνίγομαι. εγώ. η ονειροπόλα. η μελαγχολική. η σκοτεινή. κρυμμένη στις σκιές. κι αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ ο ήλιος ή άλλη μια ψευδαίσθηση αληθινού φωτός. φοβάμαι. Είναι οι φορές εκείνες που νιώθω να βιάζομαι. μέσα κι έξω. απο την ορμή σου. Είναι οι φορές που αναρωτιέμαι γιατί με θες πραγματικά. Και πιο πολύ, είναι οι φορές που αμφισβητώ τα πάντα. γιατί είμαι ανασφαλής. γιατί κρέμομαι απο μια κλωστή και ταλαντεύομαι μπροστά σου. μόνο εσύ μπορείς να με γκρεμίσεις. και ίσως το κάνεις κάποτε. δεν ξέρω μόνο αν θα αντέξω αυτή την πτώση. δεν ξέρω πότε θα είναι. Όχι,δεν σε θεωρώ δεδομένο. Πως θα μπορούσα? Υπάρχουν φορές που τρελαίνομαι. και ύστερα ξυπνάω για λίγο και σταματάω να ενστερνίζομαι τα δικά σου τα θέλω. Στιγμιαία αφύπνηση και λέω οτι δεν μπορεί τόσα λόγια και να τα αισθάνεσαι και να είναι έτσι ακριβώς. σίγουρα κάτι κρύβεται. κι εγώ θα βγώ χαμένη στο τέλος κι ούτε που με νοιάζει. Μην με ρουφήξει ο εφιάλτης αυτός τρέμω. μην φύγει το μόνιμο χαμόγελο. μην βγω σωστή..εγώ και οι παραλογίες μου.

Πληρότητα

Σε βλέπω κάθε μέρα,μα και πάλι υπάρχουν στιγμές που μου λείπεις. Όμως η ευτυχία,αχ η ευτυχία όταν σε έχω κοντά μου..δεν μπορεί να περιγραφεί. Αναπληρώνει όλα τα κενά και καλύπτει την απουσία σα να μην γεννήθηκε ποτέ. Νιώθω γεμάτη όπως ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα αιστανθώ. Έτοιμη για όλα. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο υπέροχο είναι το παρόν μου. φοβάμαι μην ξυπνήσω. φοβάμαι πως είσαι όνειρο. Αλλά είναι όλα αλήθεια. για πρώτη φορά και παντοτινή πατάω σε ένα στέρεο έδαφος και όχι σε τρεμάμενα,ετοιμόρροπα σύννεφα. Και η καρδιά χτυπάει ασταμάτητα σε ρυθμούς προτόγνωρους. και νομίζω πως θα πεταχτεί έξω απ' το στήθος μου. και κάθε λεπτό μετράει πια διαφορετικά γιατί το χαίρομαι στο έπακρο. Τώρα μαθαίνω πως είναι να βιώνει κανείς πραγματικότητες.

Επιθυμίες

Θέλω να σε δω, να σε μυρίσω, να σε αγγίξω. Να σε κρατήσω με όλες μου τις αισθήσεις και με όλους τους τρόπους να σε πείσω να μην φύγεις ποτέ. Θέλω να κολλήσω πάνω σου και να μην χρειαστεί να με απομακρύνει κανείς και τίποτα απο κει. Θέλω κάθε μέρα, συνεχώς και πιο πολύ κάθε βράδυ να σ' έχω κοντά μου. πάνω μου σε σφιχτή αγκαλιά, μην φυσήξει αέρας και σε παρασύρει αλλού. Μονάχα εδώ να' σαι. Σε θέλω, παρουσία ηδονική, μοναδικη κι ονειρεμένη μου και σε κάθε πτυχή της λέξης "θέλω", θα βάζω κάτι δικό σου απο δίπλα. μαζί σου άλλωστε ποτέ δεν θα στερέψουν οι επιθυμίες. Θέλω οι ανάσες μας να γίνονται ένα.. στον ίδιο ρυθμό.. και να σε νιώθω παντού σε κάθε μόριο του κορμιού μου και να αναπνέω τον αέρα απο μέσα σου γιατί είναι τόσο πιο υπέροχος απο όλο το οξυγόνο του κόσμου..

Λίγο πριν γιορτάσουμε

Κάποια πράγματα δεν τα χωράει ο νους.Όπως την παράλογη ζήλια σου.την τρέλα.τις ξαφνικές αλλαγές.Μου είχες πει πως θες να σε θεωρώ δεδομένο γιατί ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα φύγεις.Μα εγώ σε θεωρώ ότι πιο αβέβαιο τώρα.σα να έχεις ήδη φύγει.Και θα γυρίσεις άραγε?φοβάμαι γαμώτο.πάλι.και πέφτω στην παγίδα αυτή και θα καταλήξω να απολογούμαι και να παρακαλάω να ξεθυμώσεις.Που φτάσαμε..να ζητάω συγνώμη εγώ για τις ιδιοτροπίες σου.Καταντήσαμε λίγες ώρες πριν το ιδανικό να γυρνάνε όλα τούμπα.Όχι δεν μετράω πια ώρες για να σε δω.δεν ξέρω καν αν θα συμβεί.απλά εγκλιπαρώ για ένα σημάδι σου.έστω.
Θυμήσου τι έλεγες.γιατί αλλάζεις?με τρομάζεις,να ξέρεις..Και πάνω στην κόψη της ευτυχίας γιατί θες να με γκρεμίσεις?Λυπήσου μας.δεν αξίζει.Δες καθαρά.είπες δεν θα αφήσεις κανέναν και τίποτα να μας αγγίξει.που είσαι τώρα?το πιστεύεις ακόμα?

Ώρες..μόνο ώρες μετρώ

Δεν μετράω μέρες πια..μετράω ώρες.μονάχα ώρες.Με το κάθε λεπτό να με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου.Ώστε πριν ακόμα έρθεις να σε νιώθω σχεδόν εδώ.σχέδον.αναγκαστικά αυτό το σχεδόν που μετριάζει το απόλυτο.τι να κάνουμε που δεν φεύγει.Μα δεν με νοιάζει σου λέω,δεν με νοιάζει.Ώρες μετρώ.κι ως τότε σε ακούω και σου μιλώ για να μη νιώθω μόνη.δεν είμαι.Είμαστε ένα.μαζί.εσύ το είπες.

υποτυπώδης σιγουριά

Σε ακούω να μιλάς με όλα εκείνα τα υπέροχα λόγια και να με γεμίζεις αλήθειες που καθρεφτίζονται στα μάτια σου και δεν μπορώ παρά να τις πιστέψω. Τις νιώθω στα φιλιά σου.. στις σφιχτές αγκαλιές.. είναι αλήθειες.. είναι. Και νιώθω όπως δεν έχω ξανανιώσει. Με πόδια που δεν πατούν στη γη. Με την ανάσα που δεν μπορεί να βρει το ρυθμό της. Με λέξεις να βγαίνουν απ’ τα χείλη μου κι ας μην πίστευα εγώ σε αυτές, κι ας αρνιόμουν πεισματικά να τις πω.. τώρα σε κρατάω γερά και τις φωνάζω χωρίς να φοβάμαι. Πάντα μαζί. Ποτέ χωριστά. Δεν θα σε αφήσω και δεν θα με αφήσεις. ποτέ.. ποτέ.. ποτέ..

Ευτυχία

Δεν μπορώ να αρκεστώ σε λέξη πιο μικρή.ΕΥΤΥΧΙΑ.μόνο αυτή με εκφράζει τώρα.Που μπορώ να περνάω μια μέρα ολόκληρη μαζί σου.Που κι αν κλείστηκα μέσα,εσύ μπορείς να κάνεις τον εγκλεισμό μου να μοιάζει με δώρο.Που σε αισθάνομαι τόσο κοντά μου.Που σε βλέπω να πλησιάζεις την οικογένειά μου και να γίνεσαι ένα με αυτήν.Που τις στιγμές που μένουμε μόνοι μας αισθάνομαι ξανά σαν γυμνασιόπαιδο και ταυτόχρονα σαν να γίνομαι δειλά δειλά γυναίκα.Που μ'αγαπάς.Που το μέσα μου φτερουγίζει,αδειάζει,γεμίζει, τρελαίνεται.Που επιτέλους σ'ερωτεύομαι.

Βράδια χωρίς σου(πάρτυ αμφιβολίας)

Είναι φορές που πέφτω απο τα σύννεφα.Που ενώ ξέρω πως είσαι εκεί,μετά χάνεσαι.Και τότε θυμώνω.Με σένα που νομίζω πως ξαφνικά με μισείς,Και πιο πολύ με μένα που σχεδόν συμβιβάζομαι με την όλη κατάσταση και που προσπαθώ να ταυτίσω τα θέλω μου με τα δικά σου.Να με πείσω.Πως γίνεται τη μια μέρα να με πνίγει η σιγουριά της λατρείας σου και την επόμενη να τρελαίνομαι περιμένοντας να φύγεις μακριά?Γαμώτο,κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι απόρριψη.Μπορεί να με διαψεύσεις σε λίγες ώρες.Αλλά μπορεί και όχι.Σε παρακαλώ..σε παρακαλώ κάνε το.Έλα ξανά να με γεμίσεις ωραίες λέξεις και να με κάνεις καλά.Μην χάνεσαι.Μην στέκεσαι μακριά.Μη με αναγκάζεις να δηλητηριάζω τα πάντα.

Μιας ώρας κοινή πανσέληνος δεν φτάνει

Μιας ώρας κοινή πανσέληνος μονάχα.σφιχταγκαλιασμένη πανσέληνος.ολοφώτιστοι εμείς.Να κρατιόμαστε με τα χέρια μπλεγμένα και το φεγγάρι απο πάνω.στρογγυλό.ακέραιο.Μια ώρα σήμερα..μια ώρα χθες ή προχθές..όμως δεν φτάνει καρδιά μου..μια ώρα δεν φτάνει.Καλόμαθα στα πολλά τώρα και τ'αλλοτινά όνειρα βρέθηκαν να φαντάζουν λίγα.Πάλι δεν βρήκα λέξεις να σου πω μπροστά στα τόσα ωραία λόγια που απαριθμούσες.για πόσο ακόμα θα μένω μετέωρη δεν ξέρω.Δεν έχω σιγουριά για τίποτα.μάλλον θέλω χρόνο να προσαρμοστώ. Μα όταν θα ανοίξω τελικά το στόμα,θα εννοώ κάθε λέξη με τον δικό μου βαθύ τρόπο.γιατί αρνούμαι να αρθρώσω αλήθειες προτού γίνουν ένα με τη σάρκα μου.προτού κυλήσουν μέσα μου πυρακτωμένες.δεν ξέρω αν είναι δειλία ή απλή λογική επιφύλαξη..άμυνα του οργανισμού για να μην παρεξηγηθεί..και να μην παραφερθεί..νομίζω.

Είσαι..

Είσαι τόσα πολλά που θαυμάζω.που θέλω.που αγαπώ.Στιγμές ευτυχίας μαζεμένες είσαι.Και νιώθω άσχημα που δεν στο δείχνω γιατί θέλω να ξέρεις..Χαίρομαι που υπάρχεις φως μου.έστω κι αν πάνε μόνο δυο μήνες.ήταν η πιο ωραία μου αλήθεια.και είναι.γιατί ακόμα κρατάει.Σήμερα είπες πάλι εκείνη την λέξη τη μεγάλη.δεν τρόμαξα πολύ.έμαθα να μην τρομάζω σαν την ακούω απο τα χείλη σου.Χαμογελώ με ευχαρίστηση.και φυσικά σιωπώ.Μα είπες και κάτι άλλο σήμερα που τόσο καιρό δεν το είχα ακούσει.Είπες δεν ξέρεις εγώ τι νιώθω.και αν νιώθω.Αυτό με σόκαρε.γιατί δεν ήξερα πως μπορείς να ξέρεις τους εσωτερικούς μου φόβους.μα εσύ ήξερες.πως δεν είμαι σίγουρη.πως αυτά που νιώθω είναι αμφίβολα.πως σε καμία περίπτωση δεν εξισώνονται με τα δικά σου πραγματικά και σίγουρα συναισθήματα.Δεν μένει λοιπόν τίποτ'άλλο να πω παρά ν'αφήσω το χρόνο να δείξει.Προς το παρόν έχεις δίκιο.δεν ξέρω στα σίγουρα τι αισθάνομαι για σενα.Μα μπορεί να νιώθουμε και τα ίδια..που ξέρεις?

Λογάκια

Πέρασα μια μέρα κολλημένη πάνω απ'το τηλέφωνο.σε αναμονή.μήπως και πάρεις. Δεν έχω λόγο ν' αμφιβάλλω για το πόσο πραγματικά θες να με πάρεις,μα το θέμα είναι πως λόγω υποχρεώσεων δεν το έκανες.και ήταν εκείνες τις στιγμές που πιο πολύ απο ποτέ ήθελα ν'ακούσω τη φωνή σου.γαμώτο.και δεν την άκουσα.Και όχι μόνο αυτό,μα όταν ήρθε η ώρα να την ακούσω εκείνη πνίγηκε πίσω απο χίλιες ξένες φωνές.και την έχασα.Ευτυχώς αυτό πέρασε.και ύστερα ήσουν εκεί.Το σώμα σου μακριά μα τα λογάκια σου μαζί μου.τόσα όμορφα λόγια.απο αυτά που ξέρεις να λες για να με κάνεις να χαμογελώ.Με τεχνητά μέσα σε ακούω και σε βλέπω.μακάρι να είχα άλλο τρόπο,αλλά ξέρω,ακόμα δεν γίνεται.κατανοώ.περιμένω.Και προσπαθώ να δαμάσω αυτό το τρελό συναίσθημα..ξέρεις που μου λείπεις όσο τίποτα..

Σημείο μου αναφοράς ρευστό..φοβάμαι

Είπες εκείνη τη λέξη που δύσκολα λέγεται. "Σ'αγαπώ πολύ". Και το σκεφτόσουν αρκετά,πράγμα που απο μόνο του δείχνει οτι αιθάνεσαι το βάρος που κουβαλάει αυτή η φράση. Και ύστερα είπες πως είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και το πίστευες καρδιά μου. Το έβλεπα στα ματάκια σου. Ήταν αλήθεια. Μα εγώ είμαι ανόητο-συγχώρα με. Δεν έχω τίποτα να σου αντιγυρίσω μπροστά σε τόσο μεγάλα λόγια. Απλά σωπαίνω. Χαμογελώ και σωπαίνω. Και αυτή η σιωπή δεν είναι τίποτ' άλλο παρα αδυναμία.δειλία.φόβος. Απο τη μια δεν θέλω να σου δώσω πολλά τόσο νωρίς πριν διασταυρώσω οτι τα αισθάνομαι και οτι βγαίνουν απο μέσα μου. Και απο την άλλη φοβάμαι μήπως δεν τα νιώσω. Στα φιλιά σου είμαι απαθής. Κρύβομαι στην αγκαλιά σου για να κλάψω. Και κάθε που ρωτάς τι συμβαίνει εγώ αρνούμαι οτι κάτι πάει στραβά. Φταίει η εποχή,σου λέω. Και το πιστεύω. Μα τι κι αν δεν φταίει η εποχή μονάχα αλλά φταίω κι εγώ?? Ειλικρινά δεν ξέρω..δεν θέλω να σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι τελικά μια αποτυχημένη δοκιμή. Γιατί σε θέλω.όσο τίποτα. Γιατί είσαι ο ήλιος μου.όλα μου.κι ας μην έχω ούτε ένα σημάδι ερωτευμένης,νομίζω πως μπορώ να σε αγαπώ. Γιατί αν δεν βλέπω τα ματάκια σου.αν δεν σε αγγίζω.αν δεν με κρατάς νιώθω μισή.και χαμένη. Και τρομάζω συνεχώς μην σε χάσω.μην μου φύγεις και δεν σ'έχω πια. Εσένα,που είσαι για να μ' επιβεβαιώνεις.κι όμως εγώ αμφιβάλω.Και θα το κάνω για πάντα νομίζω αυτό.κάποιες ανασφάλειες δεν πεθαίνουν.είναι χρόνιες πληγές.απλά επιστρέφουν σαν δυνατές αναμνήσεις απο το παρελθόν και παρασύρουν ακόμα και όσα τολμώ να βαφτίσω σίγουρα.

Τα πάντα μου

Περνάει ο καιρός.Ένας μήνας.και τρείς εβδομάδες.μαζί. Ήρθαν σκαμπανευάσματα.Ξύπνησαν φόβοι,δικοί μου και δικοί σου.Επέστρεψε η ευαισθησία.και έφερε παρέα το παρελθόν σε συσκευασία δώρου.ολόκληρο,μην τύχει και ξεχάσω κανένα κομμάτι του.Και ύστερα απο την ανασφάλεια,με πνίγει μια σιγουριά για όλα εκείνα σου που με κάνουν ευτυχισμένη.και που ξέρω πως τα θέλω όσο τίποτ' άλλο.Και μέρα με τη μέρα μαθαίνω να χρειάζομαι όχι μόνο τα συναισθήματα που μου γεννάς αλλά κι εσένα τον ίδιο.Δε είσαι πια το απρόσωπο στήριγμα που πάνω του θ' ακουμπώ..ούτε είσαι απλά εκείνος που θα δέχεται αυτά που εγώ επιμένω να δίνω.Είσαι εσύ και για μένα είσαι τα πάντα πια.

no need to follow any rules ;)

Πόσα περισσότερα λόγια πια?Και πόσο πιο γλυκά?Δεν γίνεται να το ζω!Δεν γίνεται να τα πιστεύεις..όλα αυτά..Λόγια και τραγούδια και εξομολογήσεις.. Κι εσύ ανόητο, δεν παύεις να μου λείπεις κι ας μιλάμε συνέχεια.Θέλω κι άλλο.Δεν φτάνει.Ποτέ δεν θα πάρω αρκετά μεγάλη δόση απο σενα..πάντα θα σε θέλω δίπλα μου.Όσο πιο πολύ γίνεται!
Ως τότε μένω με τα όνειρα.Τα κοινά μας όνειρα. Για μεθαύριο.Και σιγοτραγουδάω...................:
"..our loves expires with the universe.."

"δεν είναι αργά για θαύματα"

Το ακούω συνέχεια. Ωραίο τραγούδι. Μου λες πως είναι στενάχωρο. Με ρωτάς αν είμαι καλά..νόμιζες πως είμαι."Φυσικά και είμαι" σου απαντάω,"απλά μου κόλλησε!".Εγώ το θαύμα το έζησα και το ζω, καρδιά μου..δεν το περιμένω..περίμενα αρκετά νομίζω..όσο κι αν άργησε εγώ την ανταμοιβή μου την πήρα.Την παίρνω ακόμα.Και θα συνεχίσω να την παίρνω.Για όσο σ' έχω εδώ.

Μόνο εσύ δίπλα μου

Εδώ.Απο τη μια στιγμή στην άλλη να νομίζω πως σε έχασα.Οριστικά.Να τρελαίνομαι.Να μου δίνεις δυο φιλιά και να τα βαφτίζεις τελευταία.Να μου λες να προσέχω και ύστερα να σε βλέπω όπως δεν σ' είχα ξαναδεί ποτέ.Να λες δεν θα με ξαναεννοχλήσεις ποτέ κι εγώ το μόνο που βλέπω είναι η ζωή μου να γίνεται άδεια..Με βάζεις να επιλέξω τώρα ανάμεσα στην τρέλα σου και στο μαύρο μου παρελθόν.Δεν ξέρω τι περιμένεις ν'αποφασίσω.Είναι μονόδρομος πια.Δεν μπορώ να σε διώξω.Είναι στο χέρι μου μα δεν το αντέχω.Δεν θα φύγω ακόμα.Δεν τ' αφήνω ακόμα.Απλά συνεχίζω.Και γράφω τα πάντα και δεν με νοιάζει κανείς τους.Μόνο εσύ έχεις σημασία τώρα.Να μην σε δω ποτέ ξανά έτσι.Να μην με κάνεις να φοβάμαι.Να είσαι όπως σε ξέρω.Εγκλωβίστηκα..μα δεν βλέπω τίποτ' άλλο πια

Ανασφάλειες..

Το ζώ.Βέβαια το βλέμμα μου που και που παγώνει.Ακόμα κι όταν είσαι δίπλα..Με ρωτάς τι έχω και εγώ δεν ξέρω τι ν' απαντήσω.Μου λες πως κάτι υπάρχει στα μάτια μου..κάτι βλέπεις.Αλλά τι να σου πω?Οτι εκείνη την ώρα που μου κρατάς το χέρι σκέφτομαι πως απο στιγμή σε στιγμή θα το αφήσεις?Να παραδεχτώ πως φοβάμαι μην μου φύγεις?Να σου δείξω πόσο πανικοβάλομαι μη σε χάσω τώρα που σε βρήκα?Και είναι ανόητο..δεν έχω λόγο..μου επιβεβαιώνεις συνεχώς και με κάθε τρόπο πως είσαι εδώ!Τι άλλο θέλω?Τι παραπάνω?

Be my Valentine

Γιορτή.Λόγια γλυκά.Μια καρδιά ασημένια κρεμασμένη στο στήθος μου.Πολλές αγκαλιές.Εγώ πάνω σου.Εσύ πάνω μου.Σημάδια στο λαιμό.Αφιερώσεις.Συναισθήματα.Και να μην θέλω να τελειώσει.Πρώτη φορά ζωντανή.Αυτό που λέμε ευτυχισμένη.

2 εβδομάδες ακριβώς

Πέρασαν.Και ούτε τις κατάλαβα.Τώρα συνειδητοποιώ το "μαζί"..τώρα το νιώθω μέσα μου.Βαθειά.Αλήθεια.Τώρα που κάνουμε πραγματικές συζητήσεις και που είσαι δίπλα μου όταν σε θέλω και που κοιτάζω τα μάτια σου και νιώθω γεμάτη..Πόσο πιο καλά?Είναι απο τις στιγμές που ξέρω πως είμαι το πιο τυχερό άτομο στον κόσμο.Έτσι αισθάνομαι.Κι αναρωτιέμαι αν την αξίζω τόση τύχη.Μα είναι ασήμαντο αυτό.Αδιάφορο.Για πρώτη φορά είναι όλα σωστά.Λάθος,όχι μόνο σωστά.Μα και υπέροχα.. :))

Σε θέλω εδώ πια =))

Δεν μπορώ,δεν αντέχω τώρα που σ'έπιασα και σε κρατώ να φοβάμαι μην μου φύγεις..Δεν θέλω..ας ζήσω μια φορά τα πάντα όπως πρέπει..μόνο για λίγο ακόμα.Μείνε εδώ.Θα προσέχω.Θα σ'αγαπώ.Μην μ'αφήσεις ποτέ.Ούτε γι'αστείο.Έμαθα κοντά σου.Πίστεψα.Μην μου πάρεις όσα έδωσες.Όχι ακόμα.Σε ικετεύω κάτσε κοντά μου και συνέχισε να με κρατάς..κρυμμένη μέσα στην αγκαλιά σου!!

Σαν σε όνειρο..

Πόσο χρόνο θα χρειαστώ για να συνειδητοποιήσω πως τώρα πια ζω?στ'αλήθεια?Μέρα με τη μέρα,ώρα την ώρα,στιγμή τη στιγμή εντυπώνεται στο μυαλό μου..νομίζω.Μα δεν είναι εύκολο.Μετά απο τόσο,πως να το πιστέψω?Παραείναι καλό για να είναι αληθινό.Αλλά έτσι είναι.Και καλό και αληθινό.Και πρέπει να το καταλάβω,γιατί προς το παρόν είναι σα να μιλώ για τη ζωη κάποιου άλλου!Είναι η δική μου ζωή γαμώτο!Και ναι,για πρώτη φορά την ζω!Την κατέβασα απο το ράφι που την είχα προσεκτικά τοποθετήσει και την ξεσκόνισα.Καλύτερα έτσι.Και όλο και καλύτερα θα γίνεται.Είμαι ευχαριστημένη.Και χαμογελαστή.Φτάνει?? =))

Παρόν.Το συνειδητοποιώ αργά & σταθερά..

Ναι. Είναι αλήθεια. Με θές. Σου αρέσω. Είπες.Κάνω πως το πιστεύω.Δεν μπορώ να σου πω το ίδιο γιατί είναι νωρίς.Μα χαίρομαι.Αν και φοβάμαι παράλληλα.Τα λόγια του αέρα.Κι αν σου περάσει?Δεν θέλω.Είπες να μην είμαι ανασφαλής,μα δεν το ελέγχω γαμώτο.Απλά συμβαίνει.Και τότε φτιάχνω άπειρα σενάρια που δηλητηριάζουν το επιτέλους καλό παρόν μου.

Ποιόν κοροιδεύω?Το παρόν μου υπάρχει για να το δηλητηριάζω.Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω τέλειο.Πως αλλιώς θα βρίσκω λόγους να κλαίγομαι και να μιζεριάζω?Κατάρα μου αυτό το πράγμα.Να μην μπορώ να χαρώ αληθινά καλές στιγμές για πολύ.. Αααχ.. πάντως προσπαθώ.Για τώρα : )))

Επείγει.

Νόμιζα πως με θες.Μπορεί και να ισχύει.Θα δούμε..σύντομα ελπίζω.Πίστεψα και πως σώθηκαν τα «εσύ» μα αυτό είναι μάλλον αδύνατο να συμβεί! Κάθε που χάνω ένα,βρίσκω καινούριο να μου αναπληρώνει το κενό.Ξέρεις,το έχω ανάγκη..τόση ανάγκη..ειδικά τώρα..Κοιτάζω ασταμάτητα το τηλέφωνο.Κάπου κάπου αναφέρομαι σε σενα λες και είσαι κάτι δεδομένο και ύστερα με επιπλήττω για την ανοησία μου.Δεν έχω ιδέα τι θες.Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γαμώτο.Απλά εικάζω κι εύχομαι.Και θέλω.Πολύ.Και χρειάζομαι.Δείξε μου ένα σημάδι.Επείγει.

Με τα χέρια ελεύθερα πάω..

Κουράστηκα ξέρεις. Μπορεί να έκανα λάθη. Και μπορεί να έχεις δίκιο. Μα λάθη όλοι κάνουμε. Δεν μπορώ να με ακυρώνεις έτσι.. δεν αντέχω.. Μου φεύγουν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι. Τι υπάρχει χειρότερο από αυτό? Αρχικά μετάνιωνα για μένα. Εμένα μισούσα και όλα τα λάθη πάνω μου τα έριχνα. Μα δεν είμαι τόσο εγωίστρια όσο λες.. επειδή εσύ έπαψες να με μαθαίνεις δεν σημαίνει ότι άλλαξα. Απλά απομακρυνθήκαμε. Χαθήκαμε. Κι έτσι πια δεν με ξέρεις. Ούτε εγώ σε ξέρω. Εκεί που είχα το άλλο μου μισό έμεινα τώρα λειψή. Ίσως σταδιακά είχα συνηθίσει να είμαι χωρίς σου μα και πάλι θα είναι αλλιώς. Ξέρω πως ποτέ δεν θα γυρίσουμε στις παλιές εποχές μας. Μου είχαν πει πως όλα τελειώνουν. Κάποτε. Οι σχέσεις τελειώνουν, οι φιλίες τελειώνουν.. τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Απλά είναι άσχημο, σχεδόν τραγικό να σκέφτεσαι τι είχες και τι έχασες.. Και ας μην αιστανθώ, ας μην καταλάβω την αλλαγή. Ήσουν ήδη απών αλλά είχα μάθει να το κουκουλώνω. Τώρα πως θα το αντικρύσω κατάματα? Θα μάθω. Αλλά.. θα πονέσει? Πες μου, θ’ αντέξω μόνη σ’ έναν τέτοιο κόσμο? Χωρίς κάποιον να μου μοιάζει? Χωρίς κάποιον να με σώζει? Που θα βρίσκω στήριγμα? Που θα βρίσκω χέρια? Ίσως καλύτερα έτσι. Να σταθώ κάποτε στα δικά μου τα πόδια. Ήταν αναγκαίο.. και έφτασε η ώρα να πάρω απο σένα αυτό το βάρος.
Μόνη λοιπόν. Και πάω..

Αρνούμαι να δω καθαρά

Πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό.
Δεν παύω να προσφωνώ τους πάντες τέλειους
και να αγνοώ την επίγεια φύση τους.
Νόμιζα πως όλα άλλαξαν.
Πως το παιχνίδι της εξιδανίκευσης τελείωσε
Μα δεν ήταν απλό παιχνίδι για μένα.
Ήταν εμμονή. Και είναι. Ακόμα.
Προσπαθώ να το περιορίσω σου λέω.
Γιατί δεν με πιστεύεις? Προσπαθώ.

Ξέρω, δεν γίνεται. Δεν το ελέγχω.
Απλά δεν είμαι μαθημένη.
Τα βλέπω όλα μ' ενθουσιασμό πρωτόγνωρο.
Με μια σχεδόν παιδική αφέλεια.
Και απο πίσω μια απόλυτη σιγουριά για τη διάψευσή μου.
Κανείς δεν είναι όπως επιμένω να τον προβάλλω.
Για ένα πράγμα αναρωτιέμαι μόνο:
Γιατί τόσο αρνούμαι να δω καθαρά?

μπορώ να επιθυμήσω..απλά

Έχουν δίκιο.
Το ξέρω. Το βλέπω.
Μπορώ να προχωρήσω.
Και πρέπει.
Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο επέμενα να το παρουσιάζω.
Μου φωνάζουν πως αξίζω..
γιατί να μην το πιστέψω κι εγώ αυτό?
Δεν χρειάζεται να ρίχνω τον εαυτό μου χαμηλά
αφού οι άλλοι με προορίζουν για ψηλά

Τα θέλω μου πια είναι ρευστά
ανοίγουν κι απλώνονται για να καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις
Εύκολα μπορώ να ποθήσω τα χείλη εκείνα
που θα πλησιάσουν προτού προλάβω να τα εξωραϊσω
κι εύκολα μπορώ να χαρώ με τα διάφορα χάδια,
με τα τυχαία σχεδόν αγγίγματα ανεπαίσθητα πάνω μου
και με τις μυρωδιές απο κολόνιες που τελικά μου 'λειψαν
δεν χρειάζομαι πολύ για να γελάσω
ειδικά όταν με περιτρυγυρίζουν πράγματα που αξίζουν
Πιστεύω. Σε μένα. Σε όσα είχα ξεχάσει. Πιστεύω.
Και με όλες τις λέξεις και τα επιφωνήματα θα φωνάξω πως ΖΩ
κι ας είναι ακόμα το στάδιο μεταβατικό
μαθαίνω να μεγαλώνω τα δικά μου όρια
κι αυτό αρκεί για τώρα :)

Συνάντηση με τον σωτήρα μου.

Εγώ δεν είπα πως λατρεύω τους σωτήρες?
Ε λοιπόν, τώρα δεν μπορώ να πω οτι αισθάνομαι άνετα. Μπροστά σε άτομα που δεν διστάζουν να γίνουν σωτήρες εγώ είμαι πολύ μικρή, πολύ απαθής, πολύ λίγη.. Αισθάνομαι τύψεις να στέκομαι δίπλα σε αυτούς που θυσιάζονται. Ειδικά σ' αυτούς που θυσιάζονται για μένα. Είμαι δειλή. Εκτός των άλλων είμαι ΚΑΙ δειλή. Ίσως και αναίσθητη. Και διαφορετική απ' ότι νόμιζα τόσα χρόνια. Και χίλια δυο άλλα.
Τί είμαι?
Θα γίνω ποτέ αυτό που θαυμάζω στους άλλους?
Ή τουλάχιστον θα πάψω να είμαι αυτό που μισώ?
Αρχικά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μαθαίνω. Μαθαίνω να είμαι ευγνώμων. Μαθαίνω να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνω να καταρρίπτω τα δεδομένα.Μαθαίνω.