Και στα αυτιά μου θα κρεμάσω τη σιωπή σου

Μου τη σπάει που δεν δέχεσαι αυτή την πλευρά μου. Είμαι ευαίσθητη. Και συναισθηματική πότε πότε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Κι εσύ θα μπορούσες να είσαι εδώ κι όχι απέναντι. Μα η δική σου πλευρά είναι άδεια. Και τελικά με κάνεις να θέλω να είμαι μόνη. Μου γεννάς την ανάγκη της φυγής.

Πρέπει να το πάρω απόφαση οτι είσαι ακριβώς όπως εγώ. Δεν γεννήθηκες για να σηκώνεις. Απλά μου κάνεις παρέα στο πέσιμο.Δεν είναι οτι περιμένω το αντίθετο γιατί δεν το αξίζω. Ούτε μπορώ να απαιτήσω να είσαι αυτό που δεν είμαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην ξαναπέσω μπροστά σου ποτέ. Εκτός κι αν μάθεις κάποτε να γελάς με αυτό.. και να σωριαζόμαστε και να ξεκαρδιζόμαστε.. θα ήταν ωραίο αυτό. Αλλιώς όχι. Αλλιώς άστο. Προτιμώ να στέκομαι μπροστά σου όρθια. Κι ας πέσω χίλιες φορές μόλις κλείσεις πίσω σου την πόρτα.

Και δεν μπορώ γαμώτο να ξεσπάσω ακόμα
Στέκεται ένας κόμπος στον λαιμό και με κρατάει
Δεν κλαίω. Απλά μαζεύω. Μαζεύω και περιμένω την έκρηξη.

Όλα φαντάζουν ποιητικά κάτι τέτοια βράδια. Παλεύω να με κοιμήσω για να μην σκεφτώ. Να επικεντρωθώ στο τίποτα. Σκέψου μια απλή μαύρη κουκίδα. Σκέψου κενό. Μην σκέφτεσαι. Μα όσο κι αν προσπαθώ, βομβαρδίζομαι απο χίλιες δυο εικόνες αόριστες. Δεν ξέρω τι μου φταίει αυτή τη φορά αλλά μου είναι αδύνατο να κρατηθώ στο τίποτα. Είναι καπνός αλλά μου τρυπάει το μυαλό. Και μετά απο καιρό πάλι εφιάλτες. Βροχή ατελείωτη πάνω μου. Και σύννεφα. Με βλέπω μέσα στο όνειρο να γίνομαι μούσκεμα. Να βρέχει τόσο που παύω να βλέπω. Και να σε μισώ. Και να βρέχομαι. Και να κρυώνω. Και να φεύγεις. Ξυπνάω και βρέχει ακόμα. Τελικά πόσα απο αυτά τα ονειρεύτηκα? Ακόμα βρέχει. Κι έφυγες. Κι ακόμα σε μισώ.

Έχω θυμό. Κι αυτό με οδηγεί σε αδράνεια. Με κάνει φυτό και μόνο κατα διαστήματα εκρήγνυμαι. Και είναι μόνο μίσος προς όλα και σπάνια δάκρυα. Κι έτσι μένω απλά να γεμίζω κι ας μην χωράει άλλο. Γεμίζω απο ένα τόσο βαρύ τίποτα που δεν ξέρω τι είναι. Δεν χωράει μέσα μου ή πουθενά αλλού. Δεν καταλαβαίνω το υλικό του. Δεν ξέρω πως ήρθε εδώ. Ξέρω περίπου πως να το διώξω για λίγο αλλά αυτό δεν κρατάει πολύ και θα έρθει πάλι μετά απο έναν μήνα ή δυο ή μια μέρα ή δυο ή ένα λεπτό ή δυο και δεν θα φύγει ποτέ εντελώς. Είναι ένα σακί γεμάτο κενό που το κουβαλάω παντού μαζί μου. Είναι το σύννεφο που πάντα σκοτεινιάζει και βρέχει απο πάνω μου. Και το πιο σημαντικό.. είναι ασήκωτο. Και τα κάνει όλα τα άλλα να φαίνονται εξίσου ασήκωτα.

Κι αυτό το λένε απόλυτο

Νομίζω πια πως έχω τα πάντα. ακόμα κι εκείνα που δεν θα τολμούσα καν να σκεφτώ ποτέ.. τα έχω. Και είμαι άπειρα, απέραντα κι απερίγραπτα ευτυχισμένη. Και θέλω να γεμίσω όλο τον κόσμο με όμορφα λόγια. αλλά λένε πως τα λόγια τα ξεπερνούν οι πράξεις. και οι σκέψεις ακόμα τα ξεπερνούν γιατί τα λόγια είναι λόγια. μερικές φορές μας χαιδεύουν τα αυτιά και ύστερα τα φοβόμαστε μην γίνουν αέρας. Και είναι κι εκείνο το μικρόβιο που με κατατρέχει κι όλο τρομάζω με την ευτυχία. υποσυνείδητα ψάχνω ψεγάδια γιατί  δεν βρίσκω άλλο τρόπο να εξηγήσω την τελειότητα. και να τη δεχτώ με τη λογική μου. αυτή τη λογική που χρόνια τώρα με κρατούσε να περιμένω το τέλειο και παράλληλα προσπαθούσε να με πείσει πως αυτό δεν υπάρχει, για να μην απογοητευτώ πολύ αν δεν έρθει. Μα ήρθε. και δεν χωράει πια άμυνα εδώ, είναι αταίριαστη. Εσύ ο ίδιος έγινες η άμυνά μου και τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα. Ότι κι αν σου λέω κατά καιρούς, εσύ να θυμάσαι πως είμαστε τέλειοι. και μαζί θα κάνουμε όλη μας τη ζωή όλο και πιο υπέροχη και τίποτα ποτέ δεν θα πάει στραβά και να μην μου φοβάσαι εσύ. δεν θα χαλάσει,μονάχα θα φτιάχνει πιο πολύ κάθε μέρα. Ξέρεις, είναι στιγμές που σκέφτομαι το ξεκίνημα. και το νοσταλγώ. αλλά με έφερε σε ένα παρόν τόσο υπέροχο που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι αγαπώ πιο πολύ.. την αρχή, την πορεία, εσένα, εμάς, την κάθε νέα μέρα.. όλα τα αγαπάω.

Δεν έχω.. δεν είμαι.. δεν θέλω..

Δεν έχω μισό. Είμαι μόνη μου. Βαδίζω όπως πάντα με τα χέρια σφιγμένα πάνω μου σαν σε αγκαλιά. Αγκαλιά στο εγώ μου. και προχωράω χωρίς να κοιτάζω μπροστά. Είμαι μόνη μου και δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Σπασμένη σε κομμάτια κι όμως δεν φοβάμαι πιο πολύ απο πριν. Τρέχω και λαχανιάζω και σταματάω και χάνομαι και βρίσκομαι. και είμαι εντελώς εντελώς μόνη μου.
Δεν είμαι πλήρης. δεν είμαι γεμάτη. δεν είμαι δυνατή. Είμαι μια απ' τα ίδια. Είμαι ένα ον χωρίς. Ελλείψεις πολλές και καμιά δυνατότητα συμπλήρωσης. Τελικά έτσι έπρεπε να είναι κι έτσι πάντα θα είναι. Με προσωρινή ευτυχία και μονιμότητα μόνο στους κύκλους.
Δεν θέλω πια κάτι. Στέρεψαν οι επιθυμίες για περισσότερα. η αλήθεια είναι οτι δεν έπρεπε καν να ζητήσω. δεν έπρεπε καν να περιμένω. Δεν θέλω. Δεν θέλω να σε δω. Δεν θέλω να σε ακούσω. Δεν θέλω να σε σκεφτώ. και ξέρω πως, παρ'ότι αναίτια, ούτε κι εσύ θέλεις.

Ακόμα σοκάρομαι.κάθε φορά πιο πολύ

Τίποτα δεν με κρύβει.. τίποτα δεν με εξαφανίζει απο το άγρυπνό σου βλέμμα.. Τα μάτια σου απλά πυροβολούν.. κι εγώ πέφτω..

Φοβάμαι. Εσένα. Σε φοβάμαι πολύ. Σε τρέμω. γιατί είσαι τόσο άγνωστος ώρες ώρες.. Είσαι μια μεγάλη μαύρη τρύπα, σκοτεινή που με ρουφάει. και κάθε ξεχωριστή φορά μένω το ίδιο κατάπληκτη και ανίκανη να αντισταθώ. Θέλω να κλάψω για όλο αυτό που μας χτυπάει αυτές τις στιγμές. Που σε έχω δίπλα μου και δεν είσαι εσύ αλλά ένας ξένος στο σώμα σου που μιλάει με τη φωνή σου. αλλά ξέρω πως δεν είσαι εσύ γιατί δεν έχετε το ίδιο βλέμμα. Το βλέμμα πάντα κοιτάζω.. γιατί αυτό είναι που αλλάζει εντελώς. Το δέχομαι πως είσαι έτσι. Το δέχομαι πως θες να παλέψεις για να γίνεις αλλιώτικος. καλύτερος. σωστότερος. Αλλά δεν ξέρω πως θα είμαι εγώ όταν όλο αυτό τελειώσει. αν θα βγώ αλλώβητη ή αν θα κομματιαστώ στην πορεία. και θα τελειώσει? κι όλα θα είναι καλά? μακάρι να μπορούσες να μου υποσχεθείς μα δεν στο ζητάω καν.. ανασαίνουμε και προσπαθούμε και ξανά ανασαίνουμε....

Δεν θέλω να είμαστε μαζί. Γιατί είναι ώρες που αισθάνομαι πως δεν υπάρχει λόγος.. Είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Κι όπως λες οτι εγώ δεν πρόκειται να σε μάθω, έτσι κι εγώ πιστεύω πως ίσως ποτέ δεν θα με καταλάβεις εντελώς. Δεν θέλω να είμαστε μαζί γιατί δεν ξέρω τελικά κατά πόσο είσαι εξαίρεση. Δεν ξέρω κατά πόσο με υπολογίζεις εσύ παραπάνω απο όλους τους άλλους. Και στιγμές όπως τώρα δεν αισθάνομαι πως οτι έχεις πει είναι αλήθεια. Ειλικρινά όσο περίεργο κι αν σου φανεί, δεν πιστεύω στην τόσο μεγάλη σου αγάπη. Το μόνο που πιστεύω είναι πως υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ αγάπης και μίσους κι εσύ πάντα ταλαντεύεσαι εκεί πάνω. Και μην ξεγελιέσαι απο την ποσότητα. Τα πολλά σου λόγια δεν αποδεικνύουν οτι νιώθεις κιόλας. Νιώθεις μεν, αλλά όχι τόσο όσο λες. Και δεν με νοιάζει αν με πιστεύεις γιατί εγώ νιώθω πολύ περισσότερα και το ξέρω. Απο την αρχή το ήξερα. Γιατί εγώ αλλάζω στιγμιαία αλλά πάντα σε αγαπάω. Εσύ όλο το σκέφτεσαι να αλλάξεις μόνιμα. Και να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ευτυχία. Ξέρεις, σήμερα κι εγώ θέλω να γυρίσεις εκεί. Σε λίγα λεπτά θα έχω αλλάξει γνώμη σίγουρα, αλλά τώρα το θέλω. «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω»

υγ: Ελπίζω να είδες πόσο άσχημο είναι να μην πιστεύουν τα συναισθήματα σου. Μακάρι να καταλάβεις.... Όσο για το πόσο άσχημο είναι να μην σε εμπιστεύονται, αυτό εύχομαι να μην μάθεις ποτέ πως είναι....

Ο πρώτος μας καφές #3

Συμβιβασμός σημαίνει μετριότητα. Σημαίνει να αποδέχεσαι το γεγονός οτι βουλιάζεις σε μια περίπου ευτυχία, γιατί σκέφτεσαι πως το να αναζητήσεις το απόλυτο είναι μια υπόθεση χαμένη απο χέρι. Για την ακρίβεια μπορεί και να είναι. Αλλά δεν θα το μάθεις προτού πάρεις το ρίσκο. Αντέχεις να ζεις στη σκιά του απόλυτου? -αν υποθέσουμε, βέβαια, οτι υπάρχουν απόλυτα- το αντέχεις? Εγώ απο την αρχή φοβόμουν μην το αντέξω και τώρα φοβάμαι μην το αντέξεις εσύ.. Ο φόβος λοιπόν μένει σταθερός, απλά αλλάζει υποκείμενο. Αλλά ξέρεις και κάτι άλλο? Αν δεν γνωρίζαμε τον ορισμό του συμβιβασμού, δεν θα τον είχαμε μόνιμο βραχνά στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Το κακό είναι πως διαβάζουμε λεξικά. Μετά τρυπώνουν στο κεφάλι μας οι ορισμοί και πριν το καταλάβουμε φοβόμαστε πως η ζωή μας επιβεβαιώνει στην πράξη τον ορισμό. Όπως με τις αρρώστιες που όταν μάθεις τα συμπτώματα νομίζεις ξαφνικά πως τα έχεις κιόλας. Αν δεν γνώριζες τα συμπτώματα δεν θα είχες μπει στο τρυπάκι ποτέ.
Καταληκτικά, δεν θέλω να σκέφτομαι πως οτιδήποτε απο αυτά που ζήσαμε και ζούμε είναι συμβιβασμός. Δικός μου ή δικός σου. Απλά ο λόγος που μου περνάει απο το μυαλό ασυναίσθητα είναι γιατί έμαθα τον γαμημένο ορισμό.

Ο πρώτος μας καφές #2

Όταν ξέρω πως απο την αρχή θα γίνουμε κουβάρι μπλεγμένο, εύχομαι να μπορούσα να το αποφύγω. Ν’ άλλαζα την ροή των πραγμάτων. Να έφτιαχνα την πραγματικότητα όπως τη θέλουμε και τη σχεδιάζουμε. Αλλά δεν το μπορώ. Όλο βάζω τη λογική πάνω. Κι όταν το κάνω εσύ βάζεις το συναίσθημα πάνω. Και είναι έντονο και ξυπνάει τη λογική μου ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να μου χαϊδεύεις τ’ αυτιά ή να με πονάς με το να μου αφυπνίζεις τη λογική.

Ο πρώτος μας καφές #1

Αφού έχεις κάτι που να εμπιστεύεσαι αληθινά, είναι συμβιβασμός το να είσαι εδώ. Αν δεν ήμουν εγώ θα σε ικέτευα να γυρίσεις εκεί που είσαι σίγουρος. Μα είμαι εγώ. Και για μένα ποτέ δεν θα βάλεις το χέρι σου στη φωτιά. Το ξέρεις και το ξέρω.