Ευτυχία, μάτια μου

Είναι ευτυχία αυτό. Είναι ολοκλήρωση. Είναι τα πάντα. Κάθε στιγμή κάθε ξεχωριστής μέρας είναι ένα ταξίδι στον ουρανό. Κι εγώ είμαι μπαλόνι. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Σα να φεύγω απο το σώμα μου γιατί το σώμα σχεδόν δεν αντέχει το τόσο φως και το τόσο χρώμα και το τόσο υπέροχο παρόν μας. Και είμαι τόσο ψηλά που τις πιο πολλές φορές διακατέχομαι απο ζάλη βαθιά. Είναι μαγεία. Νομίζω πως την καταλαβαίνεις. Νομίζω πως τη νιώθεις κι εσύ. Γιατί έχουν σμίξει με τέτοιο τρόπο οι καρδιές μας που κι εσύ αισθάνεσαι το ίδιο. Ξέρεις, χθες για μερικά δευτερόλεπτα αισθανόμουν σαν δυο. Ήταν η μοναδική φορά που αισθάνθηκα έτσι. Ύστερα έφυγε. το ξέχασα. και μοιάζει πια να μην υπήρξε καν. Και έχω την σιγουριά γι' αυτό. δεν θα ξαναυπάρξει. Το είδα στα μάτια σου. Είμαστε έτσι δεμένοι σφιχτά, με τα χέρια ενωμένα, με το δαχτυλίδι απαστράπτον σύμβολο, και είμαστε ψηλότερα κι απο τον ουρανό, πιο υπέροχα κι απο το τέλειο. Σε αγαπάω τόσο πολύ που ποτέ δεν θα βρω αρκετές λέξεις για να στο περιγράψω.. γλυκιά μου καρδούλα.. σ' ευχαριστώ που γεννήθηκες.

Αφού μου λες.. κάνε το

Όλοι μετανιώνουν για κάποια πράγματα. Είναι μοιραίο. Εγώ για παράδειγμα συνεχώς μετανιώνω για όσα δεν κάνω τη στιγμή που πρέπει ή για όσα δεν σου λέω όταν θέλω να στα πω. Αλλά και πάλι, μόνο αυτό. Δεν με τρώει κάτι πιο μεγάλο. Είμαι ευτυχισμένη που είμαστε εδώ. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό. Δεν θα γυρνούσα τον χρόνο για να μην σε γνωρίσω. Δεν θα προτιμούσα την καταστροφή γιατί τώρα έχω τον παράδεισο. Όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε χαθεί. είμαστε άνθρωποι της ίδιας πάστας. με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το έχουμε προσπαθήσει να φύγουμε απο δω. αλλά δεν έγινε. Δεν νομίζω οτι ήταν δειλία αλλά δώρο το οτι δεν έγινε. Εγώ δεν μετάνιωσα στιγμή γι' αυτό. Εσύ ναι. Δεν πειράζει, δεν θέλω καν να το συζητήσουμε. Κάποια λόγια βγαίνουν αυθόρμητα, δεν χρειάζεται να τα αναλύσεις ύστερα. Απλά να ξέρεις πως θα ήταν κρίμα. Ακόμα κι αν είσαι δυστυχισμένος. όλα αλλάζουν κι όλα καλυτερεύουν. Μην τιμωρείς τον εαυτό σου. Η αυτοκαταστροφή δεν είναι καλή. Μου αρέσει αλλά δεν είναι καλή. Ξέρεις εγώ μπορώ εύκολα να μιλήσω άσχημα για μενα. αλλά δεν αντέχω ούτε στη σκέψη να συμβεί κάτι κακό σε σένα. η να σκεφτείς κάτι άσχημο. δεν το μπορώ.. Σε αγαπάω. Ανάσα μου.. σε παρακαλώ μείνε.. και μην μετανιώνεις γι' αυτό.

Again

Με λόγια που τρυπάνε.. για όσα δεν έκανα γιατί σε αγαπάω κι εσύ νόμιζες πως αδιαφορώ.. Without your love you 're tearing me apart.. Without your love I'm doused in madness.. Αδιαφορώ.. Λες και μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απο σένα όλη μέρα. Λες και μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα απο το να μετράω τις ώρες για να ρθεις. Κι εσύ να πιστεύεις πως και καλά δεν θέλω. Τι βλάκας που είσαι.. Δεν ξέρω με τι μέτρα με κρίνεις. Δεν ξέρω πως υπολογίζεις τη συμπεριφορά μου και κάθε τόσο δεν σ' αρέσει. Αποδοκιμάζοντας πάντως εμένα να ξέρεις πως αποδοκιμάζεις τον εαυτό σου. Γιατί μοιάζουμε. Και όσο περνάει ο καιρός όλο πιο ίδιοι γινόμαστε. Και ούτε ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά συμβαίνει. Γαμώτο βλέπεις πως τις τελευταίες μέρες είμαι έτσι. Με δέχεσαι όπως είμαι? Όχι. αφού και όταν πάλι γίνομαι καλά σε ενοχλεί. Και τότε ξαναγίνομαι έτσι. Είναι κύκλος. Ακόμα ένας ηλίθιος κύκλος. Νόμιζα οτι απο τότε που σε βρήκα τελείωσαν οι κύκλοι, αλλά μάλλον υπάρχουν παντού. Όταν δεν είναι σε ολόκληρη τη ζωή είναι στις καταστάσεις.. στις στιγμές.. πάντως είναι.... Take my hand.. take my hand.. take my hand.. take my hand....

"Μην φύγεις"

"Άλλη μια μέρα τρέχει απ’ τα μάτια μου χωρίς να βγεις.... Μην φύγεις" φωνάζω.. λες και το είχες σκοπό. Δεν φεύγεις, το ξέρω. Κανείς μας δεν φεύγει.. Ένα τραγούδι τραγουδάω, που ξαφνικά μ' αρέσει. Και πάω να ξεγελάσω την ψυχολογία μου μπας και ξεφύγει λιγάκι. Για την κρίβεια την κολλάω εκεί απ' όπου κανονικά θα έπρεπε να την απομακρύνω. Νομίζω πως κάπως σκοτείνιασα. Διακρίνω έναν εκνευρισμό μέσα μου.. τεράστιο κι αναίτιο. Φωνάζω στα πάντα και ρίχνω χαστούκια στον χωροχρόνο. Δεν ξέρω πως και ξαφνικά τον μισώ. Δεν με έβλαψε.. ίσα ίσα, όλα είναι όμορφα. Ανυπομονώ για ένα αύριο υπέροχο. Και το μόνο που με χωρίζει απο αυτό είναι μερικές ώρες.. Όλα καλά λοιπόν.. όλα καλά. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να τα ερμηνεύσω. "Μην φύγεις."

Δεν ξέρω αν είναι αρκετό αλλά θα είμαι εδώ

Δεν τρέμω τα πολλά και τα μεγάλα. Ούτε φοβάμαι τα χειρότερα..αλήθεια σου λέω, προσπαθώ να μην το κάνω.. Απλά είναι που έρχονται εικόνες γκρίζες στο μυαλό μου. Τις πολύ άσχημες τις διώχνω γιατί νιώθω ασφαλής.. δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Δεν θα γίνει εφιάλτης. Το ξέρω. Το υποσχέθηκες. Σε μας και για μας.. δεν θα γίνει. Αυτό που όμως μπορεί να γίνει και που δεν θέλω και που με σκοτεινιάζει μεμιάς είναι να σε φανταστώ πάλι όπως τότε. Κλεισμένο και χαμένο και αρνητικό σε όλα-και σε μένα ακόμη. Δεν θέλω να σκέφτεσαι. Είσαι μακριά πια. Μακριά απ' όλα αυτά τα παράξενα και παράλογα. Δεν ανήκεις εκεί. Δεν σου αξίζουν τέτοια. Είσαι αλλού.. εντελώς αλλού, και δεν έχει νόημα κανενός είδους πισογύρισμα. Ακουσέ με.. ξέρω πως ακούς όταν σου λέω.. είσαι πολύ σημαντικός για να χαραμίζεις τα λεπτά και τις ώρες σου σε ανοησίες. Εγώ ξέρω τι είσαι. Μην σε νοιάζει τίποτ' άλλο λοιπόν. Μην μου σκέφτεσαι κι ούτε να μου συννεφιάζεις. Δεν θέλω πάλι βροχή καρδιά μου. Σε αγαπάω όσο τίποτα. Να το θυμάσαι αυτό. Φτάνει??

Και δεν θέλω να βρεθώ πουθενά αλλού

Τελικά μπορεί να πάει και παραπάνω.. Μπορεί να μεγαλώνει η αγάπη μου και ο ενθουσιασμός και η τρυφερότητα και η ευτυχία. Όσο κι αν περνάει ο καιρός, δεν χάνουν την ικανότητα τους να αυξάνονται. Όλα. Και το αγαπάω αυτό. Βασικά το λατρεύω. Θέλω να βγω έξω και να τρέξω και να ουρλιάξω και να πετάξω τόσο ψηλά που να πνιγώ μες στα σύννεφα. Κάπως έτσι μας φαντάζομαι όταν κλείνω τα μάτια, στα σύννεφα. Μα το πιο μαγικό απ' όλα είναι οτι κι όταν ακόμη τα ανοίξω πάλι στα σύννεφα είμαστε.

Συνήθιζα να μετράω τις μέρες που σε βλέπω. Να τις καταγράφω σε τετράδια μην τύχει και τις ξεχάσω. Να έχω αποδεικτικά στοιχεία να δείχνω στον εαυτό μου. Οτι ήσουν εδώ κι οτι είσαι και περισσότερο για να έχω τη θύμηση αγκαλιά τις στιγμές που μπορεί πια να μην είσαι. Μα ξαφνικά ανακάλυψα οτι οι σελίδες πλήθαιναν τόσο. Κι οτι δεν έχει νόημα να καταγράφω πια αφού κάθε μέρα και κάθε ώρα σε έβλεπα. Σε βλέπω. Σε έχω. Και είναι αμέτρητα όλα και δεν έχει νόημα να υπολογίζω σε χαρτιά. Έπαψα να έχω ανάγκη τις λέξεις και τις ημερομηνίες. Ξέρω που είσαι πάντα. Και δεν θα ξεχάσω ούτε μια στιγμή. Σε αγαπάω τόσο....

Τριαντάφυλλα

Ακόμα εκπλήσσομαι με κάποιες σου κινήσεις
Λουλούδια λοιπόν....
Περνάς την πόρτα μου μ' ένα μπουκέτο
το κρατάς κρυμμένο πίσω απο τη πλάτη για να μην το δω
Τριαντάφυλλα κόκκινα. όπως το πάθος και η ένταση και η αγάπη κι όλα αυτά που μας πλημμυρίζουν και μας κυριεύουν
Είναι τρία, ο αγαπημένος μου αριθμός-και το ξέρεις
Είναι υπέροχα. Μα πιο υπέροχο ακόμη είναι το χαμόγελο εκείνο που απλώνει και φωτίζει το προσωπάκι σου. και το δικό μου προσωπάκι ύστερα.
Αχ βρε πρίγκιπα. Ακόμα σε παρακαλώ να με τσιμπάς κάποιες φορές.. δεν μπορώ αλλιώς να πιστέψω..