Living in hindsight

Συνήθιζα να μετράω τις μέρες που σε βλέπω. Να τις καταγράφω σε τετράδια μην τύχει και τις ξεχάσω. Να έχω αποδεικτικά στοιχεία να δείχνω στον εαυτό μου. Οτι ήσουν εδώ κι οτι είσαι και περισσότερο για να έχω τη θύμηση αγκαλιά τις στιγμές που μπορεί πια να μην είσαι. Μα ξαφνικά ανακάλυψα οτι οι σελίδες πλήθαιναν τόσο. Κι οτι δεν έχει νόημα να καταγράφω πια αφού κάθε μέρα και κάθε ώρα σε έβλεπα. Σε βλέπω. Σε έχω. Και είναι αμέτρητα όλα και δεν έχει νόημα να υπολογίζω σε χαρτιά. Έπαψα να έχω ανάγκη τις λέξεις και τις ημερομηνίες. Ξέρω που είσαι πάντα. Και δεν θα ξεχάσω ούτε μια στιγμή. Σε αγαπάω τόσο....