Μα τι λόγια μου λες πάλι τώρα.......? [Στιγμές που δεν θυμάμαι]

Μια ώρα πριν όλα υπέροχα
Και μια ώρα μετά να μην θες να μου μιλάς
Και εγώ τελικά.. να μην θέλω να σε ακούω
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι γιατί σε αγαπώ
Ούτε πως να κρατήσω τα συναισθήματα θυμάμαι
Ανατρέπονται.. σαν οχήματα σε γλιστερό δρόμο
Kάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι όλα τα υπέροχα
Αδειάζει το μυαλό μου κι απλά πονάει η κάθε κίνηση
Και σπάω και τρυπιέμαι και πληγώνομαι ως μέσα
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι απο που ξεκίνησε το σκοτάδι
Μόνο το βλέπω και το αισθάνομαι. Παντού γύρω
Με τυλίγει σε μια ατμόσφαιρα άρρωστη
Κι αυτά που με λαχτάρα περίμενα θα με βρουν δακρυσμένη σαν έρθουν

Και το μέτρημα συνεχίζεται. βροχερό

Με χέρια ενωμένα, μοιάζει να βαδίζουμε παρέα
Μα τελικά δεν ξέρω κατα πόσο συμβαίνει αλήθεια αυτό
Κάπου κάπου αισθάνομαι σα να σε σέρνω με τη βία
Κι άλλες πάλι φορές νιώθω πως με τραβάς εσύ
Και με ένα αόρατο νήμα με κρατάς. Με ελέγχεις
Μην κάνω βήμα στραβό ή μακρινό.. μην πέσω
Όμως είναι και οι στιγμές που αλλάζεις γρήγορα
Που με εκτοξεύεις ψηλά και με χτυπάς στο πάτωμα ύστερα.
Με ρίχνεις σε μπουντρούμια για να με εξυψώσεις ξανά..
Κι εγώ παιχνίδι στα χέρια τα δικά σου
Με την μόνιμη ευτυχία της παρουσίας σου
Αισθητά ή νοητά να περιμένω το άγγιγμα
Που θα μου χαρίσει το τεράστιο χαμόγελο
Ή που θα με κάνει να αρχίσω πάλι να ψιχαλίζω

4 ώρες
Σ’αγαπάω

Σωπαίνουμε. Μόνο οι ανάσες είναι αλήθειες

Όταν στη φωνή σου ανθίζουν λουλούδια
Η ευτυχία με σηκώνει πιο ψηλά ακόμη
ψηλότερα απο ‘κει που ήδη βρίσκομαι
και δεν χωράει το χαμόγελο στο πρόσωπο μου
είναι ότι πιο υπέροχο.. το σύμπαν όλο
Μα πέφτεις ύστερα.. στον πάτο φτάνεις
Και δεν μπορώ απο τέτοιο ύψος να σε κοιτάξω
Κι έτσι πέφτω κι εγώ μαζί σου
Ναι, πάλι
Παρανοϊκό μιας κι εγώ ήμουν εκείνη που σε έριξε εξαρχής
Αλλά όσα σου λέω εμένα δεν μου φαίνονται πολλά
Ούτε τρελά ή περίεργα..
Εγώ ξέρω που είναι το φως μου
Και τίποτα δεν μπορεί να με απομακρύνει
Εσύ όμως.. δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς κι όμως το κάνεις
Θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ στη θέση σου
Δίκιο έχεις.. συνήθως..
Αλλά δες τα μάτια μου.. μόνο εσύ υπάρχεις εκεί
Και μην σκέφτεσαι

Ναι είμαι ανόητη.. δεν ξέρω να μετρώ τις ώρες που μένουν
Αλλά τι σχέση έχουν οι αριθμοί..?
Με την καρδιά μετράω.. να σπάει το μέσα μου σε κάθε λεπτό που πεθαίνει.. λεπτά αγύριστα.. 5 ώρες λοιπόν
και θα σε δω

3.. 2.. 1

Μια μόνο ώρα μένει για να βρεθώ εκεί που πρέπει να είμαι.. στην αγκαλιά σου. Απο χθες περιμένω και τώρα επιτέλους η στιγμή πλησιάζει.. έρχεται.. φτάνει.. Και μόλις τελειώσω το μέτρημα θα μπλεχτούν και πάλι οι ανάσες μας.. και τα δάχτυλα στα χέρια.. και τα όνειρα.. όλα θα μπερδευτούν έτσι όμορφα.. και αυτό θα κρατήσει για ώρες πολλές.. Πάνω σου τρέχω. Σε λατρεύω.

Μέρα γεμάτη και νύχτα γελαστή

Το πρώτο μας καλοκαίρι.. Το πρώτο μπάνιο.. στη θάλασσα.. Και ποιός θα το πίστευε..? Περνούν οι μήνες.. αλλάζουν οι εποχές κι εμείς εδώ.. ακόμη.. εδώ κι όλο ψηλότερα πάμε.. Άλλη μια υπέροχη Κυριακή.. απο το πρωί ως το βράδυ μαζί.. να βαδίζουμε και να τραγουδάμε.. να με σφίγγεις και να πετάμε.. Γεμίζω τα συρταράκια μου με υπέροχες στιγμές.. έτσι για να έχω απόθεμα ευτυχίας.. Αν και δεν το χρειάζομαι..είναι μόνιμη και συνεχής η ευτυχία μου αφού σε έχω εδώ.. κι εδώ θα μείνεις..

Τικ.. τακ.. τικ.. τακ..

Και δεν περνάει η ώρα.. δεν ξυπνάς.. Κι αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα ξοδεύω άπειρες στιγμές περιμένοντας.. Να κοιτάζω εναλλάξ όλα τα μέσα που μπορούν να φανερώσουν κάποιο σημάδι σου.. μα να μην κουνιέται τίποτα.. Άραγε τι να κάνεις? Με σκέφτεσαι καθόλου? Θα μιλήσεις? Δεν ξέρω πόσες μέρες θα χρειαστεί να στέκομαι έτσι.. να εκλιπαρώ να εμφανιστείς.. Λες να είναι όντως ολόκληρες μέρες?? θ’ αποτρελαθώ.. Μα όχι, δεν θα πέσω πάλι εγώ. Ξέρω πως δεν παίζουμε κι όμως τώρα μόνο με παιχνίδι μοιάζει όλο αυτό.. Ποιος θα φύγει πρώτος? Και ποιος θα μείνει? Και ποιος θα πλησιάσει? Και ποιος θα δεχτεί? Και ποιος θ' αντέξει..? Φορές φορές συνειδητοποιώ πόσο ανώριμα είμαστε και τα δυο.. Αλλά είπαμε, εγώ είμαι μεγάλη εγωίστρια.. κι έκανα τόσα πολλά τελευταία που έγινα μάλλον φορτική. Δεν έπαψα να σε αγαπάω ανόητο.. μα η διάθεσή μου δεν είναι στα καλά της.. ούτε τα νεύρα μου.. και χθες και σήμερα και για όσο απέχεις, τίποτα δεν θα είναι καλά.. Αν αποφασίσεις πως θες να με ακούσεις, είμαι εδώ.. Περιμένω.. όπως πάντα.. Kαι ικετεύω, όπως πάντα....

Δεν έρχονται τα δάκρυα κατα παραγγελία

Μου είπες να μην ξανακλάψω αλλά δεν μπορώ.. δεν μπορώ να συγκρατήσω τα καταραμένα τα δάκρυα όταν μιλάμε ελάχιστα κι απλά τυπικά.. και δεν ξέρω τι έγινε.. και δεν ξέρω τι (σε) χάλασε.. Δεν το αντέχω όμως αυτό.. μπορεί να φταίω κι εγώ που όλα τα παίρνω περίεργα.. μα πονάει ο τόνος της φωνής σου.. και έχω μέρες να σε δω και σκοτεινιάζει.. βασικά δεν ξημερώνει καν.. μουντός ο καιρός πια και αστράφτει.. Αναρωτιέμαι.. δεν ακούς τη φωνή μου που σπάει όταν μιλάμε..? δεν καταλαβαίνεις τις λέξεις που θρυμματίζονται και ύστερα ματώνουν τα χέρια μου..?

Η σκόνη πονάει τα μάτια

Σκέφτομαι ακατάπαυστα και ας σου υποσχέθηκα οτι δεν θα το κάνω.. μερικές φορές ξέρεις το να κρατήσεις το νου μακριά είναι αδύνατο.. στο είπα εξαρχής. Μετά απο μήνες.. τόσες λέξεις πρωτάκουστες. πως θα μπορούσα να μην..?? Στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και τίποτ' άλλο δεν μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ. Όχι οτι η επεξεργασία των όσων είπες τα κάνουν πιο κατανοητά ή πιο αποδεκτά.... απλά μου δημιουργούν ζαλάδα ατέλειωτη.

Ένα μήνυμα περιμένω, ώρες τώρα.. Δεν πιστεύω οτι μου έχεις θυμώσει κι ας ακουγόσουν απότομος. έτσι είσαι. αλλά μ' αγαπάς. Μην με ρωτάς, δεν ξέρω πως μπορείς και το κάνεις αλλά σε πιστεύω αφού το λες. κι ας έχω τόσα ελαττώματα τελικά.. Απάντησέ μου.. σε παρακαλώ.. Είπα δεν θέλω να κρεμιέμαι τόσο απο πάνω σου αλλά το κάνω.. Εκλιπαρώ να ξυπνήσεις.. να πάρω ένα σημάδι σου.. Όχι δεν είναι που είμαι εγωίστρια.. να δω πως είσαι καλά θέλω....

Σε τόσο υπερβολικά μεγάλο ύψος

Υγρασία απογευματινή στα μάτια σήμερα. απο το πρωί που μιλήσαμε ήμουν υπερβολικά χαρούμενη. και το μεσημέρι. μα το απόγευμα δεν άντεξα. Τόση η ευτυχία.. δεν μπόρεσα να κρατηθώ. είμαι έτοιμη να δακρύσω όταν μου γράφεις. Αλλά όταν μου μιλάς κι ακούω στη χροιά της φωνής σου τις ωραιότερες νότες του κόσμου αυτού, νιώθω σα να μεταφέρομαι σε μια ονειρώδη κατάσταση, καθόλου πραγματική. και η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας τόσο ακόμα με ξαφνιάζει που λέω θα κλάψω. Και κλαίω. και δακρυσμένη ίπταμαι. και δεν θα πέσω ποτέ. Δεν φοβάμαι. δεν σκέφτομαι. Απλά βρίσκομαι λίγο πιο πάνω απο τη γη. λίγο πιο πάνω απο την τελειότητα. λίγο πιο πάνω απο το ιδανικό, αν μπορώ να μιλώ για ιδανικά.

Με τραγούδια παλιά

Και γίνεται έτσι. τις πιο πολλές φορές. και πάλι τώρα. Γίνεται έτσι. Και ενώ μου λείπεις πάντα πολύ και συνέχεια έρχεται η ώρα που είσαι εδώ. και αυτή την ώρα που είσαι εδώ δεν μιλάμε. δεν κοιταζόμαστε καν. έχω την πλάτη γυρισμένη. αν γυρίσω πίσω θα σε δω. μα δεν το κάνω. και δεν ξέρω καν γιατί να μην το κάνω. προτιμώ φαίνεται να σε αισθάνομαι μακριά. προτιμώ να βυθίζομαι. και να αναθεματίζω τα πάντα μα περισσότερο τον εαυτό μου που είναι τόσο μα τόσο ανόητος.. εξαιρετικά ανόητος.. και που τον μισώ. Γιατί όχι, δεν αντέχω να μην σε κοιτάζω μα το κάνω.. πολλά δεν αντέχω και πολλά κάνω, η τρελή..
Και με τραγούδια παλιά χαζεύω και δακρύζω και θέλω να σου φωνάξω πως σε νιώθω μακριά και φοβάμαι μα δεν έχει νόημα σου λέω.. γιατί εσύ είσαι εκεί. εγώ δεν είμαι.