Your Thoughts And Mine

Φοβάμαι πως μέσα μας ξέρουμε. Φοβάμαι πως θα κουραστούμε να φροντίζουμε συνεχώς τις πληγές μας για να επουλώνονται. Φοβάμαι πως θα ανακαλύψουμε πως όχι απλά τελείωσε, αλλά πως δεν υπήρξε ποτέ. Μου είπες να μην σκεφτώ όσα ειπώθηκαν, αλλά είναι δύσκολο. Ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στη στιγμή που εμφανίζονται στο μυαλό μου και μέχρι τη στιγμή που θα τα διώξω είναι χρόνος σκέψης. Και ύστερα είναι οτι κάποτε θα έρθει ο καιρός που κανείς μας δεν θα καταλαβαίνει τίποτε. Όσο κι αν προσπαθώ να σε πείσω οτι έχουμε κοινά, δεν αλλάζει το γεγονός οτι "η ουσία λείπει". Ξέρω πως θέλεις να είσαι κοντά μου όσο το θέλω κι εγώ. Ξέρω πως μερικές φορές φρικάρουμε και βάζουμε μια ανεξήγητη λογική μπροστά χωρίς να υπάρχει λόγος. Ξέρω πως όλοι μας οι τσακωμοί ξεκινούν επειδή κάποιος πληγώνεται πιο εύκολα απο τον άλλον. Αλλά δεν με νοιάζουν οι διαφωνίες, δεν με νοιάζει αν θα υψώσεις τη φωνή σου και δεν με νοιάζει αν μένουμε σιωπηλοί για ώρες ολόκληρες. Στο τέλος θα πούμε κάτι που θα μας κάνει να τα ξεχάσουμε όλα και θα μείνουμε αγκαλιά μέχρι το επόμενο πρωί. Θα σου λέω οτι είσαι η ζωή μου κι οτι χωρίς εσένα είμαι ανύπαρκτη και μονάχα αυτό έχει σημασία. Εκείνα τα λεπτά που οι σκέψεις μας είναι πολύ μακριά και το μόνο που έχουμε είναι καρδιές. Όπως ακριβώς λέει το τραγούδι: "Your thoughts and mine are far away from this moment.."

Collapse..collide

Ήταν ο τέλειος μήνας, η τέλεια βδομάδα, η τέλεια μέρα. Πολύ καλά για να είναι αληθινά. Ότι μοιάζει υπέροχο πρέπει να χαλάει προτού γίνει. Και δεν είναι το οτι δεν είμαστε μαζί αυτό το συγκεκριμένο λεπτό που χαλάει τα πράγματα. Είναι η ατμόσφαιρα που κρύωσε και σκλήρυνε κι "έφυγες" απο μέσα μου μισός για να με βρεις πάλι μισός το βράδυ και η μέρα μας να πετάξει ανέγγιχτη. Είχαν δίκιο, δεν είμαι καλά. κι αυτό βγαίνει προς τα έξω με το παραμικρό. Το σώμα μου μου επιτίθεται και ξέρω πως εγώ το βάζω. Είναι η όψη της πραγματικότητας που γδέρνεται τόσο ώστε να μην την αναγνωρίζω και να μην μπορώ να την νιώσω ξανά ολόκληρη μέχρι να περάσει ο χρόνος και να ξεχάσω πως σατατεύτηκαν όλα μέσα σε μια νύχτα. Κάθε φορά οτι πάω να συνηθίσω αλλάζει.

Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο

κι εσύ που αξίζεις, γι' αυτό άραγε με πονάς τόσο πολύ ώρες ώρες? Πάω να χτίσω μια σιγουριά να μου κρατάει το μέλλον και ύστερα βλέπω οτι την ισοπεδώνεις προτού προλάβω καν να την νιώσω. Δεν φοβάμαι όσα θα έρθουν, φοβάμαι μήπως δεν προλάβουν να έρθουν. Βεβαιώνεσαι οτι έχεις δίκιο κι ούτε που ρωτάς πως νιώθω εγώ, τι σκέφτομαι, τι συζητάω, τι με πειράζει και τι με τρομάζει. Έχω κι εγώ εαυτό. και είναι πολύ μεγάλος, όπως λες. και με συνεπαίρνει καμιά φορά. Αυτό που σκέφτομαι είναι οτι στα έχω δώσει όλα. κάθε χιλιοστό της ψυχής μου, κάθε δευτερόλεπτο της κάθε ξεχωριστής μέρας μου και πάλι βρίσκεις ένα τρόπο να κάνεις παράπονα. Ξέρεις που θα ήμασταν τώρα. και βλέπεις που είμαστε. Δεν θα σε αφήσω όμως να μου το χαλάσεις. Και τι θα πεις τότε? πως χωρίς έναν έστω λόγο μας μηδένισες? Ακόμη κι αν το πάρεις πάνω σου εγώ δεν σε αφήνω. δεν θα χάσω την ευτυχία μου επειδή θες να την χάσεις εσύ. Όπως όλα κι αυτό μαζί το ζούμε..

Φοβάμαι οτι δεν θα μου φτάσεις..

Νιώθω μια αστάθεια εδάφους.. προσπαθώ να συνειδητοποιήσω οτι οι μέρες μας είναι μετρημένες και είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα φεύγουν μερόνυχτα ολόκληρα και δεν θα είσαι εδώ. Εμείς που ποτέ δεν χωριστήκαμε, θα βρεθούμε τώρα χιλιόμετρα μακριά.. και θες να μου πεις πως δεν είναι εφιάλτης αυτό.. Εντάξει το βαφτίσαμε δοκιμασία. το είπαμε αρχή της νέας μας ζωής. της δικής μας ζωής. Μα θέλει αντοχές για να περάσει.. κι αυτό που το κάνει ακόμα χειρότερο είναι οτι μέχρι να φύγεις θα μοιράζουμε τις ώρες μας σε αναγκαία πράγματα. κι εγώ θα σε χαίρομαι κάποιες επιλεκτικές μέρες, μονάχα αν είναι ολόκληρες..

και με την βία, αν χρειαστεί

Μην με παίρνεις στα σοβαρά.. είμαι λυπημένη που είσαι μακριά. Κι εύκολα μπορώ να θυμηθώ πόσο άσχημα ήταν χωρίς εσένα.. ακούγοντας εκείνη την παλιά μουσική που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Με στεναχωρεί που δεν είσαι εδώ. για να σου πω πως νιώθω αποτυχημένη και να μου πεις πως δεν είμαι και πως δεν πειράζει και να με πάρεις μια αγκαλιά.. και ύστερα να σου χαιδεύω κι εγώ τα ακροδάχτυλα που είναι τόσο υπέροχα απαλά.. και να μείνουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας μέχρι να γίνει πρωί.. Ναι λείπεις μια μέρα μόνο. μα σε χρειάζομαι. και η απόσταση είναι μεγάλη. ξέρω πως ποτέ δεν θα μπορέσεις να έρθεις απλά για μια αγκαλιά. και ξέρω πως η αγκαλιά μου πάντα θα αργεί αρκετές ώρες. μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να ζω μαζί της, θα πρέπει πάντοτε να την περιμένω.. Σε αγαπάω και θέλω να πεθάνει κάθε λεπτό μου μας κρατάει χωριστά. Βρες τρόπο να μου κουβαλήσεις το μέλλον, σε ικετεύω. ακόμα και το αύριο, βρες έναν τρόπο να μου το φέρεις νωρίς γιατί καμία λέξη δεν με καθησυχάζει..