Ήταν ο τέλειος μήνας, η τέλεια βδομάδα, η τέλεια μέρα. Πολύ καλά για να είναι αληθινά. Ότι μοιάζει υπέροχο πρέπει να χαλάει προτού γίνει. Και δεν είναι το οτι δεν είμαστε μαζί αυτό το συγκεκριμένο λεπτό που χαλάει τα πράγματα. Είναι η ατμόσφαιρα που κρύωσε και σκλήρυνε κι "έφυγες" απο μέσα μου μισός για να με βρεις πάλι μισός το βράδυ και η μέρα μας να πετάξει ανέγγιχτη. Είχαν δίκιο, δεν είμαι καλά. κι αυτό βγαίνει προς τα έξω με το παραμικρό. Το σώμα μου μου επιτίθεται και ξέρω πως εγώ το βάζω. Είναι η όψη της πραγματικότητας που γδέρνεται τόσο ώστε να μην την αναγνωρίζω και να μην μπορώ να την νιώσω ξανά ολόκληρη μέχρι να περάσει ο χρόνος και να ξεχάσω πως σατατεύτηκαν όλα μέσα σε μια νύχτα. Κάθε φορά οτι πάω να συνηθίσω αλλάζει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου