Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο

κι εσύ που αξίζεις, γι' αυτό άραγε με πονάς τόσο πολύ ώρες ώρες? Πάω να χτίσω μια σιγουριά να μου κρατάει το μέλλον και ύστερα βλέπω οτι την ισοπεδώνεις προτού προλάβω καν να την νιώσω. Δεν φοβάμαι όσα θα έρθουν, φοβάμαι μήπως δεν προλάβουν να έρθουν. Βεβαιώνεσαι οτι έχεις δίκιο κι ούτε που ρωτάς πως νιώθω εγώ, τι σκέφτομαι, τι συζητάω, τι με πειράζει και τι με τρομάζει. Έχω κι εγώ εαυτό. και είναι πολύ μεγάλος, όπως λες. και με συνεπαίρνει καμιά φορά. Αυτό που σκέφτομαι είναι οτι στα έχω δώσει όλα. κάθε χιλιοστό της ψυχής μου, κάθε δευτερόλεπτο της κάθε ξεχωριστής μέρας μου και πάλι βρίσκεις ένα τρόπο να κάνεις παράπονα. Ξέρεις που θα ήμασταν τώρα. και βλέπεις που είμαστε. Δεν θα σε αφήσω όμως να μου το χαλάσεις. Και τι θα πεις τότε? πως χωρίς έναν έστω λόγο μας μηδένισες? Ακόμη κι αν το πάρεις πάνω σου εγώ δεν σε αφήνω. δεν θα χάσω την ευτυχία μου επειδή θες να την χάσεις εσύ. Όπως όλα κι αυτό μαζί το ζούμε..