Μιας ώρας κοινή πανσέληνος δεν φτάνει

Μιας ώρας κοινή πανσέληνος μονάχα.σφιχταγκαλιασμένη πανσέληνος.ολοφώτιστοι εμείς.Να κρατιόμαστε με τα χέρια μπλεγμένα και το φεγγάρι απο πάνω.στρογγυλό.ακέραιο.Μια ώρα σήμερα..μια ώρα χθες ή προχθές..όμως δεν φτάνει καρδιά μου..μια ώρα δεν φτάνει.Καλόμαθα στα πολλά τώρα και τ'αλλοτινά όνειρα βρέθηκαν να φαντάζουν λίγα.Πάλι δεν βρήκα λέξεις να σου πω μπροστά στα τόσα ωραία λόγια που απαριθμούσες.για πόσο ακόμα θα μένω μετέωρη δεν ξέρω.Δεν έχω σιγουριά για τίποτα.μάλλον θέλω χρόνο να προσαρμοστώ. Μα όταν θα ανοίξω τελικά το στόμα,θα εννοώ κάθε λέξη με τον δικό μου βαθύ τρόπο.γιατί αρνούμαι να αρθρώσω αλήθειες προτού γίνουν ένα με τη σάρκα μου.προτού κυλήσουν μέσα μου πυρακτωμένες.δεν ξέρω αν είναι δειλία ή απλή λογική επιφύλαξη..άμυνα του οργανισμού για να μην παρεξηγηθεί..και να μην παραφερθεί..νομίζω.

Είσαι..

Είσαι τόσα πολλά που θαυμάζω.που θέλω.που αγαπώ.Στιγμές ευτυχίας μαζεμένες είσαι.Και νιώθω άσχημα που δεν στο δείχνω γιατί θέλω να ξέρεις..Χαίρομαι που υπάρχεις φως μου.έστω κι αν πάνε μόνο δυο μήνες.ήταν η πιο ωραία μου αλήθεια.και είναι.γιατί ακόμα κρατάει.Σήμερα είπες πάλι εκείνη την λέξη τη μεγάλη.δεν τρόμαξα πολύ.έμαθα να μην τρομάζω σαν την ακούω απο τα χείλη σου.Χαμογελώ με ευχαρίστηση.και φυσικά σιωπώ.Μα είπες και κάτι άλλο σήμερα που τόσο καιρό δεν το είχα ακούσει.Είπες δεν ξέρεις εγώ τι νιώθω.και αν νιώθω.Αυτό με σόκαρε.γιατί δεν ήξερα πως μπορείς να ξέρεις τους εσωτερικούς μου φόβους.μα εσύ ήξερες.πως δεν είμαι σίγουρη.πως αυτά που νιώθω είναι αμφίβολα.πως σε καμία περίπτωση δεν εξισώνονται με τα δικά σου πραγματικά και σίγουρα συναισθήματα.Δεν μένει λοιπόν τίποτ'άλλο να πω παρά ν'αφήσω το χρόνο να δείξει.Προς το παρόν έχεις δίκιο.δεν ξέρω στα σίγουρα τι αισθάνομαι για σενα.Μα μπορεί να νιώθουμε και τα ίδια..που ξέρεις?

Λογάκια

Πέρασα μια μέρα κολλημένη πάνω απ'το τηλέφωνο.σε αναμονή.μήπως και πάρεις. Δεν έχω λόγο ν' αμφιβάλλω για το πόσο πραγματικά θες να με πάρεις,μα το θέμα είναι πως λόγω υποχρεώσεων δεν το έκανες.και ήταν εκείνες τις στιγμές που πιο πολύ απο ποτέ ήθελα ν'ακούσω τη φωνή σου.γαμώτο.και δεν την άκουσα.Και όχι μόνο αυτό,μα όταν ήρθε η ώρα να την ακούσω εκείνη πνίγηκε πίσω απο χίλιες ξένες φωνές.και την έχασα.Ευτυχώς αυτό πέρασε.και ύστερα ήσουν εκεί.Το σώμα σου μακριά μα τα λογάκια σου μαζί μου.τόσα όμορφα λόγια.απο αυτά που ξέρεις να λες για να με κάνεις να χαμογελώ.Με τεχνητά μέσα σε ακούω και σε βλέπω.μακάρι να είχα άλλο τρόπο,αλλά ξέρω,ακόμα δεν γίνεται.κατανοώ.περιμένω.Και προσπαθώ να δαμάσω αυτό το τρελό συναίσθημα..ξέρεις που μου λείπεις όσο τίποτα..

Σημείο μου αναφοράς ρευστό..φοβάμαι

Είπες εκείνη τη λέξη που δύσκολα λέγεται. "Σ'αγαπώ πολύ". Και το σκεφτόσουν αρκετά,πράγμα που απο μόνο του δείχνει οτι αιθάνεσαι το βάρος που κουβαλάει αυτή η φράση. Και ύστερα είπες πως είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και το πίστευες καρδιά μου. Το έβλεπα στα ματάκια σου. Ήταν αλήθεια. Μα εγώ είμαι ανόητο-συγχώρα με. Δεν έχω τίποτα να σου αντιγυρίσω μπροστά σε τόσο μεγάλα λόγια. Απλά σωπαίνω. Χαμογελώ και σωπαίνω. Και αυτή η σιωπή δεν είναι τίποτ' άλλο παρα αδυναμία.δειλία.φόβος. Απο τη μια δεν θέλω να σου δώσω πολλά τόσο νωρίς πριν διασταυρώσω οτι τα αισθάνομαι και οτι βγαίνουν απο μέσα μου. Και απο την άλλη φοβάμαι μήπως δεν τα νιώσω. Στα φιλιά σου είμαι απαθής. Κρύβομαι στην αγκαλιά σου για να κλάψω. Και κάθε που ρωτάς τι συμβαίνει εγώ αρνούμαι οτι κάτι πάει στραβά. Φταίει η εποχή,σου λέω. Και το πιστεύω. Μα τι κι αν δεν φταίει η εποχή μονάχα αλλά φταίω κι εγώ?? Ειλικρινά δεν ξέρω..δεν θέλω να σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι τελικά μια αποτυχημένη δοκιμή. Γιατί σε θέλω.όσο τίποτα. Γιατί είσαι ο ήλιος μου.όλα μου.κι ας μην έχω ούτε ένα σημάδι ερωτευμένης,νομίζω πως μπορώ να σε αγαπώ. Γιατί αν δεν βλέπω τα ματάκια σου.αν δεν σε αγγίζω.αν δεν με κρατάς νιώθω μισή.και χαμένη. Και τρομάζω συνεχώς μην σε χάσω.μην μου φύγεις και δεν σ'έχω πια. Εσένα,που είσαι για να μ' επιβεβαιώνεις.κι όμως εγώ αμφιβάλω.Και θα το κάνω για πάντα νομίζω αυτό.κάποιες ανασφάλειες δεν πεθαίνουν.είναι χρόνιες πληγές.απλά επιστρέφουν σαν δυνατές αναμνήσεις απο το παρελθόν και παρασύρουν ακόμα και όσα τολμώ να βαφτίσω σίγουρα.

Τα πάντα μου

Περνάει ο καιρός.Ένας μήνας.και τρείς εβδομάδες.μαζί. Ήρθαν σκαμπανευάσματα.Ξύπνησαν φόβοι,δικοί μου και δικοί σου.Επέστρεψε η ευαισθησία.και έφερε παρέα το παρελθόν σε συσκευασία δώρου.ολόκληρο,μην τύχει και ξεχάσω κανένα κομμάτι του.Και ύστερα απο την ανασφάλεια,με πνίγει μια σιγουριά για όλα εκείνα σου που με κάνουν ευτυχισμένη.και που ξέρω πως τα θέλω όσο τίποτ' άλλο.Και μέρα με τη μέρα μαθαίνω να χρειάζομαι όχι μόνο τα συναισθήματα που μου γεννάς αλλά κι εσένα τον ίδιο.Δε είσαι πια το απρόσωπο στήριγμα που πάνω του θ' ακουμπώ..ούτε είσαι απλά εκείνος που θα δέχεται αυτά που εγώ επιμένω να δίνω.Είσαι εσύ και για μένα είσαι τα πάντα πια.