Σημείο μου αναφοράς ρευστό..φοβάμαι

Είπες εκείνη τη λέξη που δύσκολα λέγεται. "Σ'αγαπώ πολύ". Και το σκεφτόσουν αρκετά,πράγμα που απο μόνο του δείχνει οτι αιθάνεσαι το βάρος που κουβαλάει αυτή η φράση. Και ύστερα είπες πως είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και το πίστευες καρδιά μου. Το έβλεπα στα ματάκια σου. Ήταν αλήθεια. Μα εγώ είμαι ανόητο-συγχώρα με. Δεν έχω τίποτα να σου αντιγυρίσω μπροστά σε τόσο μεγάλα λόγια. Απλά σωπαίνω. Χαμογελώ και σωπαίνω. Και αυτή η σιωπή δεν είναι τίποτ' άλλο παρα αδυναμία.δειλία.φόβος. Απο τη μια δεν θέλω να σου δώσω πολλά τόσο νωρίς πριν διασταυρώσω οτι τα αισθάνομαι και οτι βγαίνουν απο μέσα μου. Και απο την άλλη φοβάμαι μήπως δεν τα νιώσω. Στα φιλιά σου είμαι απαθής. Κρύβομαι στην αγκαλιά σου για να κλάψω. Και κάθε που ρωτάς τι συμβαίνει εγώ αρνούμαι οτι κάτι πάει στραβά. Φταίει η εποχή,σου λέω. Και το πιστεύω. Μα τι κι αν δεν φταίει η εποχή μονάχα αλλά φταίω κι εγώ?? Ειλικρινά δεν ξέρω..δεν θέλω να σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι τελικά μια αποτυχημένη δοκιμή. Γιατί σε θέλω.όσο τίποτα. Γιατί είσαι ο ήλιος μου.όλα μου.κι ας μην έχω ούτε ένα σημάδι ερωτευμένης,νομίζω πως μπορώ να σε αγαπώ. Γιατί αν δεν βλέπω τα ματάκια σου.αν δεν σε αγγίζω.αν δεν με κρατάς νιώθω μισή.και χαμένη. Και τρομάζω συνεχώς μην σε χάσω.μην μου φύγεις και δεν σ'έχω πια. Εσένα,που είσαι για να μ' επιβεβαιώνεις.κι όμως εγώ αμφιβάλω.Και θα το κάνω για πάντα νομίζω αυτό.κάποιες ανασφάλειες δεν πεθαίνουν.είναι χρόνιες πληγές.απλά επιστρέφουν σαν δυνατές αναμνήσεις απο το παρελθόν και παρασύρουν ακόμα και όσα τολμώ να βαφτίσω σίγουρα.