Μην μας ξυπνήσει κανείς

Μόλις χθες. Ανεβασμένοι στην ταράτσα του σπιτιού. αγκαλιά. κι ο ήλιος να δύει κι ο ουρανός να βάφεται ροζ και ύστερα να έρχεται το φεγγάρι. Κι εμείς με χέρια πλεγμένα και και με βλέμματα πλεγμένα και με ψυχές πλεγμένες μιλούσαμε. Μ' άρεσε που μιλούσαμε..
Περνάει ο καιρός. Οι κοινές μας μέρες γίναν σιγά σιγά συνήθεια. Μα γίνεται το όνειρο συνήθεια? Γίνεται αλήθεια.. γίνεται.. γίνεται.. έγινε.. είναι..
Δεν με νοιάζει πια ο χρόνος. όλα είναι σχετικά. Έχουμε μια αιωνιότητα σίγουρη μπροστά μας. τίποτα λιγότερο. Και οι μήνες που πέρασαν και πιο πολύ εκείνοι που θα έρθουν δεν μετριούται. δεν χρειάζεται να μετρηθούν. απλά υπάρχουν σαν φως πάνω απο τα κεφάλια μας και καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις.. παρόν και μέλλον.. τα πάντα.. οι μέρες, οι μήνες, το φως. Και θα έρθουν χρόνια και χρόνια και το ξέρω.. δεν φοβάμαι πια. σκότωσες όλα τα τέρατα, τα φαντάσματα, τον δράκο. Και κολυμπάμε σε βεβαιότητες. Χαίρομαι γι αυτό. με μια χαρά που δεν περιγράφεται. χαίρομαι. ίπταμαι. και χαμογελάω.
Τέσσερις μήνες.. πολλές μέρες.. ακόμα περισότερα λεπτά.. στιγμές κοινές.. τι να λεω τωρα? Δεν χωράνε λόγια εδώ. Επιτέλους.. καλώς η κακώς έπαψα να χρειάζομαι τα λόγια.. δεν τα έχω ανάγκη. μόνο εσένα έχω. σ' έχω....

Υπάρχουν φορές..

Υπάρχουν φορές που με ανεβάζεις ψηλά. με προσφωνείς θεά σου κι εγώ αγγίζω τον ουρανό. με κάθε τρόπο. γραπώνομαι απο την ευτυχία. τα πάντα φτάνω. τότε
Μα υπάρχουν και εκείνες οι φορές που πνίγομαι. εγώ. η ονειροπόλα. η μελαγχολική. η σκοτεινή. κρυμμένη στις σκιές. κι αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ ο ήλιος ή άλλη μια ψευδαίσθηση αληθινού φωτός. φοβάμαι. Είναι οι φορές εκείνες που νιώθω να βιάζομαι. μέσα κι έξω. απο την ορμή σου. Είναι οι φορές που αναρωτιέμαι γιατί με θες πραγματικά. Και πιο πολύ, είναι οι φορές που αμφισβητώ τα πάντα. γιατί είμαι ανασφαλής. γιατί κρέμομαι απο μια κλωστή και ταλαντεύομαι μπροστά σου. μόνο εσύ μπορείς να με γκρεμίσεις. και ίσως το κάνεις κάποτε. δεν ξέρω μόνο αν θα αντέξω αυτή την πτώση. δεν ξέρω πότε θα είναι. Όχι,δεν σε θεωρώ δεδομένο. Πως θα μπορούσα? Υπάρχουν φορές που τρελαίνομαι. και ύστερα ξυπνάω για λίγο και σταματάω να ενστερνίζομαι τα δικά σου τα θέλω. Στιγμιαία αφύπνηση και λέω οτι δεν μπορεί τόσα λόγια και να τα αισθάνεσαι και να είναι έτσι ακριβώς. σίγουρα κάτι κρύβεται. κι εγώ θα βγώ χαμένη στο τέλος κι ούτε που με νοιάζει. Μην με ρουφήξει ο εφιάλτης αυτός τρέμω. μην φύγει το μόνιμο χαμόγελο. μην βγω σωστή..εγώ και οι παραλογίες μου.

Πληρότητα

Σε βλέπω κάθε μέρα,μα και πάλι υπάρχουν στιγμές που μου λείπεις. Όμως η ευτυχία,αχ η ευτυχία όταν σε έχω κοντά μου..δεν μπορεί να περιγραφεί. Αναπληρώνει όλα τα κενά και καλύπτει την απουσία σα να μην γεννήθηκε ποτέ. Νιώθω γεμάτη όπως ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα αιστανθώ. Έτοιμη για όλα. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο υπέροχο είναι το παρόν μου. φοβάμαι μην ξυπνήσω. φοβάμαι πως είσαι όνειρο. Αλλά είναι όλα αλήθεια. για πρώτη φορά και παντοτινή πατάω σε ένα στέρεο έδαφος και όχι σε τρεμάμενα,ετοιμόρροπα σύννεφα. Και η καρδιά χτυπάει ασταμάτητα σε ρυθμούς προτόγνωρους. και νομίζω πως θα πεταχτεί έξω απ' το στήθος μου. και κάθε λεπτό μετράει πια διαφορετικά γιατί το χαίρομαι στο έπακρο. Τώρα μαθαίνω πως είναι να βιώνει κανείς πραγματικότητες.