Μόλις χθες. Ανεβασμένοι στην ταράτσα του σπιτιού. αγκαλιά. κι ο ήλιος να δύει κι ο ουρανός να βάφεται ροζ και ύστερα να έρχεται το φεγγάρι. Κι εμείς με χέρια πλεγμένα και και με βλέμματα πλεγμένα και με ψυχές πλεγμένες μιλούσαμε. Μ' άρεσε που μιλούσαμε..
Περνάει ο καιρός. Οι κοινές μας μέρες γίναν σιγά σιγά συνήθεια. Μα γίνεται το όνειρο συνήθεια? Γίνεται αλήθεια.. γίνεται.. γίνεται.. έγινε.. είναι..
Δεν με νοιάζει πια ο χρόνος. όλα είναι σχετικά. Έχουμε μια αιωνιότητα σίγουρη μπροστά μας. τίποτα λιγότερο. Και οι μήνες που πέρασαν και πιο πολύ εκείνοι που θα έρθουν δεν μετριούται. δεν χρειάζεται να μετρηθούν. απλά υπάρχουν σαν φως πάνω απο τα κεφάλια μας και καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις.. παρόν και μέλλον.. τα πάντα.. οι μέρες, οι μήνες, το φως. Και θα έρθουν χρόνια και χρόνια και το ξέρω.. δεν φοβάμαι πια. σκότωσες όλα τα τέρατα, τα φαντάσματα, τον δράκο. Και κολυμπάμε σε βεβαιότητες. Χαίρομαι γι αυτό. με μια χαρά που δεν περιγράφεται. χαίρομαι. ίπταμαι. και χαμογελάω.
Τέσσερις μήνες.. πολλές μέρες.. ακόμα περισότερα λεπτά.. στιγμές κοινές.. τι να λεω τωρα? Δεν χωράνε λόγια εδώ. Επιτέλους.. καλώς η κακώς έπαψα να χρειάζομαι τα λόγια.. δεν τα έχω ανάγκη. μόνο εσένα έχω. σ' έχω....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου