οι στιγμές με τα όνειρα

όταν οι άνθρωποι φεύγουν, μένεις να θυμάσαι πιο πολύ τις στιγμές που έκαναν όνειρα. και δεν κλαις τελικά για την άδικη φυγή αλλά για αυτά, τα ανόητα, που δεν πρόλαβαν να γίνουν...

κλικ. και συνειδητοποιείς. κλικ. και ξεχνάς. κλικ. και είμαι κοντά σου, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα πολύ και μετά φεύγω και πάλι δεν μπορώ. είναι τα ίδια που εγώ δεν πιστεύω κι εσύ δεν αντέχεις να κοιτάζεις. Το μυαλό μου τραβάει φωτογραφίες στιγμών. με το πίσω μέρος. Στιγμές που δεν θέλω να κρατήσω.. Το μόνο που θέλω είναι να διώξω τον εφιάλτη σου. Να κάνω το χρόνο να τρέξει και ύστερα να είναι όλα πολύ πολύ μακρινά. Καταραμένα κλικ. μόνο ο χρόνος δεν τρέχει. Φοβάμαι να σε κοιτάξω τώρα. Νιώθω αδύναμη. γιατί για μένα έχει δύναμη όποιος αλλάζει τα τετελεσμένα. Θα ήθελα να ήμουν μάγισσα. για σένα. Να γυρίσω τον χρόνο την πιο σημαντική φορά. μόνο για σένα. Καμία λέξη δεν είναι αρκετή. κι όταν σε ακουμπάω θέλω να σε ακουμπήσω κι άλλο. πιο βαθιά. να γίνουμε ο ίδιος εαυτός και να μην πονάει.

Obituary

Βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση εναλλαγών ευτυχίας και δυστυχίας. χωρίς ενδιάμεσα συναισθήματα. Απο τη μια ξέρω πως αυτό που θέλω κι αγαπώ περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου βρίσκεται δίπλα μου εδώ και καιρό. και το ένιωθα αυτό το εδώ μέσα κι έξω.. Αυτό όμως που άλλαξε είναι οτι πια ένα μόνιμο φάντασμα μου φωνάζει πως το μέσα έχει φύγει μακριά. ή τουλάχιστον βρίσκεται σε πορεία απομάκρυνσης. τι να σε κάνω εδώ λοιπόν αν θες να λείπεις? Πια δεν καθησυχάζομαι με λόγια. με σκοτώνει η φυγή σου. και γίνομαι κακιά και σκληρή και μισώ τις αλλαγές και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που έμαθε να ζει έτσι. δεν έπρεπε ποτέ, ούτε μια στιγμή να πάψω να θεωρώ πως όλα είναι προσωρινά. μονάχα έτσι πείθεσαι να φοβάσαι λιγότερο. με το να βάζεις την ταμπέλα του προσωρινού. Κι έλεγα πως θα βάλω τα δυνατά μου να μην ριζώσω σε καμία κατάσταση, όσο υπέροχη κι αν είναι. ειδικά σε αυτήν που ήταν απο την αρχή τόσο πολύ υπέροχη κι εγώ κάθε στιγμή την βλέπω υπεροχότερη. Μα μου είπες να αφεθώ και αφέθηκα. και πίστεψα. και έλεγα πως δεν θα αλλάξει ποτέ, λες και είναι στο χέρι μου μόνο. Ο θάνατος των συναισθημάτων σου ήταν το μοναδικό ενδεχόμενο που δεν είχα προβλέψει. γιατί πίστευα πως αν γεννηθούν, μένουν πάντα.

Σε έναν κόσμο που λείπει(ς)

"θα σε πνίξω στην αόριστη αλήθεια μου, 
αρκεί να με πνίξεις σε ένα ψέμμα ορισμένο.."

Εξαρτώ την ευτυχία μου απο κουβέντες, που δεν τις λέω εγώ.. Πόσο μπορεί να αντέξει μια ευτυχία σε σχοινί; Πόσο ν' αντέξει ένας άνθρωπος που όλο τον δοκιμάζεις;
Μπερδεύω τα ξεσπάσματα με τις αλήθειες κι αρνούμαι και στα δυο να πιστέψω. Απλά εκκολάπτω έναν βλάκα εαυτό που εδώ και χρόνια μονάχα κουκουλώνει όσα πονάνε. κι ο μεγαλύτερος πόνος οδηγεί σε μεγαλύτερη κρυψώνα: γεννήθηκα για ν' αρνούμαι.
 Δεν ξέσπασα αρκετά. συνεχίζω να μην ξέρω τι πιστεύω-ποιον; τον εαυτό σου που τρέχει μακριά ή που μένει εδώ απο λύπηση και οίκτο, μου κάνει τη χάρη ή προσπαθεί να με γονατίσει. Ξέρω. πως ούτε εσύ διασκεδάζεις. μα η μικρή φωνούλα μέσα μου..-και δεν φταίω εγώ-φοβάται..Με θες τρεμάμενη για να μην είσαι αυτός που νιώθει;  Μπορώ να γράφω μέχρι να τελειώσει ο κόσμος κι ακόμη να μην καταλαβαίνω. Είναι που θες τόσο πολύ, μα "δεν γουστάρεις" να κάνεις πράγματα με μένα. Σου αρέσει η ιδέα μόνο λες..κι αν κι εγώ μόνο σαν ιδέα είμαι για σένα; Σου αρέσω μα ίσως "δεν γουστάρεις". Κι εγώ σε κατηγορώ για βόλεμα και κοροιδία και σου λέω πως δεν ξέρεις να αγαπάς. όσο εγώ δεν ξέρω να αντέχω. Σε παρακαλάω για μαλακά μα πέφτεις πάνω μου τόσο σκληρά και με μανία κι εγώ με φόβο δεν θέλω να καταλάβω. Έχεις δίκιο δεν σε ακούω. Όταν μου λες όλα αυτά εγώ προσεύχομαι να είχες φύγει χωρίς κουβέντα. Είναι μηχανισμός άμυνας. Μα εσύ δεν με αφήνεις ν' αμυνθώ. και μένω γυμνή μπροστά στην επίθεση, με όλα τα βέλη να πέφτουν πάνω μου, να σκέφτομαι την τελευταία σου υπόσχεση: πως για μένα θα είσαι ασπίδα. Δεν θέλω πια κάθε μέρα να γινόμαστε εχθροί και σε κάθε συνάντηση να ξεκινάμε νέο πόλεμο.. Καθησυχασέ με.. σαν να μην έφυγα απο μέσα σου ποτέ.. Κι αν κάποτε φύγεις τελικά εσύ, μπορώ να κατήσω τον πληθυντικό μόνο για μένα;