Σε έναν κόσμο που λείπει(ς)

"θα σε πνίξω στην αόριστη αλήθεια μου, 
αρκεί να με πνίξεις σε ένα ψέμμα ορισμένο.."

Εξαρτώ την ευτυχία μου απο κουβέντες, που δεν τις λέω εγώ.. Πόσο μπορεί να αντέξει μια ευτυχία σε σχοινί; Πόσο ν' αντέξει ένας άνθρωπος που όλο τον δοκιμάζεις;
Μπερδεύω τα ξεσπάσματα με τις αλήθειες κι αρνούμαι και στα δυο να πιστέψω. Απλά εκκολάπτω έναν βλάκα εαυτό που εδώ και χρόνια μονάχα κουκουλώνει όσα πονάνε. κι ο μεγαλύτερος πόνος οδηγεί σε μεγαλύτερη κρυψώνα: γεννήθηκα για ν' αρνούμαι.
 Δεν ξέσπασα αρκετά. συνεχίζω να μην ξέρω τι πιστεύω-ποιον; τον εαυτό σου που τρέχει μακριά ή που μένει εδώ απο λύπηση και οίκτο, μου κάνει τη χάρη ή προσπαθεί να με γονατίσει. Ξέρω. πως ούτε εσύ διασκεδάζεις. μα η μικρή φωνούλα μέσα μου..-και δεν φταίω εγώ-φοβάται..Με θες τρεμάμενη για να μην είσαι αυτός που νιώθει;  Μπορώ να γράφω μέχρι να τελειώσει ο κόσμος κι ακόμη να μην καταλαβαίνω. Είναι που θες τόσο πολύ, μα "δεν γουστάρεις" να κάνεις πράγματα με μένα. Σου αρέσει η ιδέα μόνο λες..κι αν κι εγώ μόνο σαν ιδέα είμαι για σένα; Σου αρέσω μα ίσως "δεν γουστάρεις". Κι εγώ σε κατηγορώ για βόλεμα και κοροιδία και σου λέω πως δεν ξέρεις να αγαπάς. όσο εγώ δεν ξέρω να αντέχω. Σε παρακαλάω για μαλακά μα πέφτεις πάνω μου τόσο σκληρά και με μανία κι εγώ με φόβο δεν θέλω να καταλάβω. Έχεις δίκιο δεν σε ακούω. Όταν μου λες όλα αυτά εγώ προσεύχομαι να είχες φύγει χωρίς κουβέντα. Είναι μηχανισμός άμυνας. Μα εσύ δεν με αφήνεις ν' αμυνθώ. και μένω γυμνή μπροστά στην επίθεση, με όλα τα βέλη να πέφτουν πάνω μου, να σκέφτομαι την τελευταία σου υπόσχεση: πως για μένα θα είσαι ασπίδα. Δεν θέλω πια κάθε μέρα να γινόμαστε εχθροί και σε κάθε συνάντηση να ξεκινάμε νέο πόλεμο.. Καθησυχασέ με.. σαν να μην έφυγα απο μέσα σου ποτέ.. Κι αν κάποτε φύγεις τελικά εσύ, μπορώ να κατήσω τον πληθυντικό μόνο για μένα;