Τικ.. τακ.. τικ.. τακ..

Και δεν περνάει η ώρα.. δεν ξυπνάς.. Κι αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα ξοδεύω άπειρες στιγμές περιμένοντας.. Να κοιτάζω εναλλάξ όλα τα μέσα που μπορούν να φανερώσουν κάποιο σημάδι σου.. μα να μην κουνιέται τίποτα.. Άραγε τι να κάνεις? Με σκέφτεσαι καθόλου? Θα μιλήσεις? Δεν ξέρω πόσες μέρες θα χρειαστεί να στέκομαι έτσι.. να εκλιπαρώ να εμφανιστείς.. Λες να είναι όντως ολόκληρες μέρες?? θ’ αποτρελαθώ.. Μα όχι, δεν θα πέσω πάλι εγώ. Ξέρω πως δεν παίζουμε κι όμως τώρα μόνο με παιχνίδι μοιάζει όλο αυτό.. Ποιος θα φύγει πρώτος? Και ποιος θα μείνει? Και ποιος θα πλησιάσει? Και ποιος θα δεχτεί? Και ποιος θ' αντέξει..? Φορές φορές συνειδητοποιώ πόσο ανώριμα είμαστε και τα δυο.. Αλλά είπαμε, εγώ είμαι μεγάλη εγωίστρια.. κι έκανα τόσα πολλά τελευταία που έγινα μάλλον φορτική. Δεν έπαψα να σε αγαπάω ανόητο.. μα η διάθεσή μου δεν είναι στα καλά της.. ούτε τα νεύρα μου.. και χθες και σήμερα και για όσο απέχεις, τίποτα δεν θα είναι καλά.. Αν αποφασίσεις πως θες να με ακούσεις, είμαι εδώ.. Περιμένω.. όπως πάντα.. Kαι ικετεύω, όπως πάντα....