Ακόμα σοκάρομαι.κάθε φορά πιο πολύ

Τίποτα δεν με κρύβει.. τίποτα δεν με εξαφανίζει απο το άγρυπνό σου βλέμμα.. Τα μάτια σου απλά πυροβολούν.. κι εγώ πέφτω..

Φοβάμαι. Εσένα. Σε φοβάμαι πολύ. Σε τρέμω. γιατί είσαι τόσο άγνωστος ώρες ώρες.. Είσαι μια μεγάλη μαύρη τρύπα, σκοτεινή που με ρουφάει. και κάθε ξεχωριστή φορά μένω το ίδιο κατάπληκτη και ανίκανη να αντισταθώ. Θέλω να κλάψω για όλο αυτό που μας χτυπάει αυτές τις στιγμές. Που σε έχω δίπλα μου και δεν είσαι εσύ αλλά ένας ξένος στο σώμα σου που μιλάει με τη φωνή σου. αλλά ξέρω πως δεν είσαι εσύ γιατί δεν έχετε το ίδιο βλέμμα. Το βλέμμα πάντα κοιτάζω.. γιατί αυτό είναι που αλλάζει εντελώς. Το δέχομαι πως είσαι έτσι. Το δέχομαι πως θες να παλέψεις για να γίνεις αλλιώτικος. καλύτερος. σωστότερος. Αλλά δεν ξέρω πως θα είμαι εγώ όταν όλο αυτό τελειώσει. αν θα βγώ αλλώβητη ή αν θα κομματιαστώ στην πορεία. και θα τελειώσει? κι όλα θα είναι καλά? μακάρι να μπορούσες να μου υποσχεθείς μα δεν στο ζητάω καν.. ανασαίνουμε και προσπαθούμε και ξανά ανασαίνουμε....