Living in hindsight

Δεν θέλω να είμαστε μαζί. Γιατί είναι ώρες που αισθάνομαι πως δεν υπάρχει λόγος.. Είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Κι όπως λες οτι εγώ δεν πρόκειται να σε μάθω, έτσι κι εγώ πιστεύω πως ίσως ποτέ δεν θα με καταλάβεις εντελώς. Δεν θέλω να είμαστε μαζί γιατί δεν ξέρω τελικά κατά πόσο είσαι εξαίρεση. Δεν ξέρω κατά πόσο με υπολογίζεις εσύ παραπάνω απο όλους τους άλλους. Και στιγμές όπως τώρα δεν αισθάνομαι πως οτι έχεις πει είναι αλήθεια. Ειλικρινά όσο περίεργο κι αν σου φανεί, δεν πιστεύω στην τόσο μεγάλη σου αγάπη. Το μόνο που πιστεύω είναι πως υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ αγάπης και μίσους κι εσύ πάντα ταλαντεύεσαι εκεί πάνω. Και μην ξεγελιέσαι απο την ποσότητα. Τα πολλά σου λόγια δεν αποδεικνύουν οτι νιώθεις κιόλας. Νιώθεις μεν, αλλά όχι τόσο όσο λες. Και δεν με νοιάζει αν με πιστεύεις γιατί εγώ νιώθω πολύ περισσότερα και το ξέρω. Απο την αρχή το ήξερα. Γιατί εγώ αλλάζω στιγμιαία αλλά πάντα σε αγαπάω. Εσύ όλο το σκέφτεσαι να αλλάξεις μόνιμα. Και να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ευτυχία. Ξέρεις, σήμερα κι εγώ θέλω να γυρίσεις εκεί. Σε λίγα λεπτά θα έχω αλλάξει γνώμη σίγουρα, αλλά τώρα το θέλω. «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω»

υγ: Ελπίζω να είδες πόσο άσχημο είναι να μην πιστεύουν τα συναισθήματα σου. Μακάρι να καταλάβεις.... Όσο για το πόσο άσχημο είναι να μην σε εμπιστεύονται, αυτό εύχομαι να μην μάθεις ποτέ πως είναι....