Δεν περιμένω σήμερα να έρθεις. Εκεί ήσουν. όλη την ώρα. Εκεί κι αλλού. κυρίως αλλού. Και ούτε χρειάζεται να έρθεις. Είμαι τόσο προβλέψιμη εγώ. Ξέρεις τη μουσική που θα ακούω. το ποτό που θα πίνω. αυτά που θα σκέφτομαι κι εκείνα που θα γράφω. Δεν χρειάζεται δεύτερη διαπίστωση. Η υπέρβαση γίνεται μια φορά. Κι άλλωστε δεν φάνηκες να έχεις διάθεση για υπερβάσεις. ούτε κι εγώ έχω. Γι' αυτό είμαι εδώ ενώ εσύ είσαι εκεί, λίγα τετράγωνα μακριά. αλλά πάντως μακριά. Γκρεμιζόμαστε, το νιώθεις? Εγώ το βλέπω. Υπάρχουν ώρες που αλήθεια γκρεμιζόμαστε. Κι αν δεν υπήρχαν τα χθες, αν δεν είχαμε τις στιγμές, αν δεν λυπόμασταν όλα αυτά που χτίσαμε θα τα αφήναμε να ρημάξουν. Μα είναι κρίμα. και το ξέρω. και το ξέρεις. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι τους εαυτούς μας τελικά. Αυτοί μας εκπλήσσουν. Απανωτά. και τραγικά. κι επώδυνα. Φυσικά και δεν θα έρθεις. Ένα κομμάτι μου σε περιμένει, αλλά άστο αυτό. είναι το ονειροπόλο ελπιδοφόρο κομμάτι που θα αγνοήσω και θα σταματήσει να κοιτάει την πόρτα.
Καληνύχτα πρίγκιπα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου