Μακάρι πάντα

Κάτι βράδια τέτοια γίνομαι ευαίσθητη. Μα τουλάχιστον τώρα πια δεν παραμιλάω στο κενό ούτε καθησυχάζω τον εαυτό μου με ψευδαισθήσεις.. Μιλάω σε σένα. που είσαι όντως εκεί. και που με ακούς. Και είναι υπέροχο ματάκια μου να ακούς κι ας μην μου εξασφαλίζει αυτό ένα απόλυτα στεγνό μαξιλάρι. Είναι και τα φεγγάρια.. θυμάσαι..?? Και σκέφτομαι λοιπόν πόσο σε έχω ανάγκη και πόσο πιάνομαι απο την αιωνιότητα που αμοιβαία υποσχόμαστε. Μα κι αν βαρεθείς τελικά..?? Αχ γι' αυτό φοβάμαι τις μονιμότητες μικρέ μου.. γιατί κρύβουν μια φθορά απο πίσω και δεν θέλω αυτή η φθορά να έρθει σε μας. να μπεί σε αυτό που έχουμε χτίσει και να το ρημάξει.. θέλω να κάνουμε οτι χρειαστεί αρκεί να μην έρθει. Υποσχέσου. Όχι μην υπόσχεσαι.. βασικά πιάσε το χέρι μου. και τη φθορά θα τη χτυπήσουμε κατάστηθα παρέα..