αλλάζεις κι αλλάζουν όλα μαζί σου

πέρασα πόση ώρα να μιλάω στην ψυχολόγο για τους φόβους μου. που είναι αρκετοί. γενικοί κι αόριστοι. μετά βγήκα και μόλις πέρασα την πόρτα σε είδα με αυτό το ύφος και με τα απότομα λόγια σου πνιγμένα στην άρνηση. και πανικοβλήθηκα. περίμενα τα πάντα εκείνη τη στιγμή. να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις, να τα σπάσεις όλα, να σηκωθείς να φύγεις.. κι εσύ δεν έκανες τίποτα. απλά μπήκες κι έκλεισες. κι εγώ εκεί δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. τίποτα απ όσα ανέλυα τόση ώρα δεν με είχε επηρεάσει. και είδα πως το μόνο πράγμα ικανό να με διαλύει είναι στα χέρια σου. Ήταν σα να είσαι θυμωμένος και τα μάτια σου με τρόμαξαν γιατί είδα μέσα τους οργή και ένιωσα οτι με μισούσες. δεν το κάνεις εσύ αυτό ποτέ, αλλά έτσι ένιωσα. δεν πρόλαβα να σε ησυχάσω. ούτε καν να σε αγγίξω δεν άφησες. Γιατί να γίνεις έτσι? εσύ, που όταν σε είδα ήσουν τόσο καλά.. γιατί? και φυσικά εγώ φταίω και θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο να τα αλλάξω όλα αλλά αυτό δεν γίνεται και.. και βρέθηκα ξανά να κρέμομαι απο μια κλωστή. ασταθής και μουσκεμένη και να θέλω να σταματήσω να τρέμω και να μην με νοιάζει που με κοιτάνε και να θέλω να φύγω για να μην είμαι εκεί. Μετά σκέφτηκα την απάντηση στους φόβους που έψαχνα σήμερα. τώρα ξέρω πως τελικά αυτό που πιο πολύ φοβάμαι είναι η απότομη μεταστροφή σου. όλοι μου οι φόβοι συμπυκνώνονται και γίνονται αυτό μόνο. απο κει γεννιούνται κι εκεί καταλήγουν.