Με τα χέρια ελεύθερα πάω..

Κουράστηκα ξέρεις. Μπορεί να έκανα λάθη. Και μπορεί να έχεις δίκιο. Μα λάθη όλοι κάνουμε. Δεν μπορώ να με ακυρώνεις έτσι.. δεν αντέχω.. Μου φεύγουν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι. Τι υπάρχει χειρότερο από αυτό? Αρχικά μετάνιωνα για μένα. Εμένα μισούσα και όλα τα λάθη πάνω μου τα έριχνα. Μα δεν είμαι τόσο εγωίστρια όσο λες.. επειδή εσύ έπαψες να με μαθαίνεις δεν σημαίνει ότι άλλαξα. Απλά απομακρυνθήκαμε. Χαθήκαμε. Κι έτσι πια δεν με ξέρεις. Ούτε εγώ σε ξέρω. Εκεί που είχα το άλλο μου μισό έμεινα τώρα λειψή. Ίσως σταδιακά είχα συνηθίσει να είμαι χωρίς σου μα και πάλι θα είναι αλλιώς. Ξέρω πως ποτέ δεν θα γυρίσουμε στις παλιές εποχές μας. Μου είχαν πει πως όλα τελειώνουν. Κάποτε. Οι σχέσεις τελειώνουν, οι φιλίες τελειώνουν.. τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Απλά είναι άσχημο, σχεδόν τραγικό να σκέφτεσαι τι είχες και τι έχασες.. Και ας μην αιστανθώ, ας μην καταλάβω την αλλαγή. Ήσουν ήδη απών αλλά είχα μάθει να το κουκουλώνω. Τώρα πως θα το αντικρύσω κατάματα? Θα μάθω. Αλλά.. θα πονέσει? Πες μου, θ’ αντέξω μόνη σ’ έναν τέτοιο κόσμο? Χωρίς κάποιον να μου μοιάζει? Χωρίς κάποιον να με σώζει? Που θα βρίσκω στήριγμα? Που θα βρίσκω χέρια? Ίσως καλύτερα έτσι. Να σταθώ κάποτε στα δικά μου τα πόδια. Ήταν αναγκαίο.. και έφτασε η ώρα να πάρω απο σένα αυτό το βάρος.
Μόνη λοιπόν. Και πάω..