Και στα αυτιά μου θα κρεμάσω τη σιωπή σου

Μου τη σπάει που δεν δέχεσαι αυτή την πλευρά μου. Είμαι ευαίσθητη. Και συναισθηματική πότε πότε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Κι εσύ θα μπορούσες να είσαι εδώ κι όχι απέναντι. Μα η δική σου πλευρά είναι άδεια. Και τελικά με κάνεις να θέλω να είμαι μόνη. Μου γεννάς την ανάγκη της φυγής.

Πρέπει να το πάρω απόφαση οτι είσαι ακριβώς όπως εγώ. Δεν γεννήθηκες για να σηκώνεις. Απλά μου κάνεις παρέα στο πέσιμο.Δεν είναι οτι περιμένω το αντίθετο γιατί δεν το αξίζω. Ούτε μπορώ να απαιτήσω να είσαι αυτό που δεν είμαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην ξαναπέσω μπροστά σου ποτέ. Εκτός κι αν μάθεις κάποτε να γελάς με αυτό.. και να σωριαζόμαστε και να ξεκαρδιζόμαστε.. θα ήταν ωραίο αυτό. Αλλιώς όχι. Αλλιώς άστο. Προτιμώ να στέκομαι μπροστά σου όρθια. Κι ας πέσω χίλιες φορές μόλις κλείσεις πίσω σου την πόρτα.

Και δεν μπορώ γαμώτο να ξεσπάσω ακόμα
Στέκεται ένας κόμπος στον λαιμό και με κρατάει
Δεν κλαίω. Απλά μαζεύω. Μαζεύω και περιμένω την έκρηξη.

Όλα φαντάζουν ποιητικά κάτι τέτοια βράδια. Παλεύω να με κοιμήσω για να μην σκεφτώ. Να επικεντρωθώ στο τίποτα. Σκέψου μια απλή μαύρη κουκίδα. Σκέψου κενό. Μην σκέφτεσαι. Μα όσο κι αν προσπαθώ, βομβαρδίζομαι απο χίλιες δυο εικόνες αόριστες. Δεν ξέρω τι μου φταίει αυτή τη φορά αλλά μου είναι αδύνατο να κρατηθώ στο τίποτα. Είναι καπνός αλλά μου τρυπάει το μυαλό. Και μετά απο καιρό πάλι εφιάλτες. Βροχή ατελείωτη πάνω μου. Και σύννεφα. Με βλέπω μέσα στο όνειρο να γίνομαι μούσκεμα. Να βρέχει τόσο που παύω να βλέπω. Και να σε μισώ. Και να βρέχομαι. Και να κρυώνω. Και να φεύγεις. Ξυπνάω και βρέχει ακόμα. Τελικά πόσα απο αυτά τα ονειρεύτηκα? Ακόμα βρέχει. Κι έφυγες. Κι ακόμα σε μισώ.

Έχω θυμό. Κι αυτό με οδηγεί σε αδράνεια. Με κάνει φυτό και μόνο κατα διαστήματα εκρήγνυμαι. Και είναι μόνο μίσος προς όλα και σπάνια δάκρυα. Κι έτσι μένω απλά να γεμίζω κι ας μην χωράει άλλο. Γεμίζω απο ένα τόσο βαρύ τίποτα που δεν ξέρω τι είναι. Δεν χωράει μέσα μου ή πουθενά αλλού. Δεν καταλαβαίνω το υλικό του. Δεν ξέρω πως ήρθε εδώ. Ξέρω περίπου πως να το διώξω για λίγο αλλά αυτό δεν κρατάει πολύ και θα έρθει πάλι μετά απο έναν μήνα ή δυο ή μια μέρα ή δυο ή ένα λεπτό ή δυο και δεν θα φύγει ποτέ εντελώς. Είναι ένα σακί γεμάτο κενό που το κουβαλάω παντού μαζί μου. Είναι το σύννεφο που πάντα σκοτεινιάζει και βρέχει απο πάνω μου. Και το πιο σημαντικό.. είναι ασήκωτο. Και τα κάνει όλα τα άλλα να φαίνονται εξίσου ασήκωτα.