Η απογοήτευσή μου περνάει τα όρια του σπιτιού και επεκτείνεται σε κάθε σημείο που μπορώ να φτάσω με το βλέμμα. Δεν περίμενα ποτέ πως μπορώ να λυπηθώ τόσο πολύ. Ή να σιχαθώ. Ή να μισήσω. Και ξαφνικά βρίσκομαι εγώ, μόνη στο δωμάτιο, χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανείς, με έναν χείμαρρο μίσους να τρέχει σαν άγριο θηρίο απο μέσα μου με φόρα προς το πουθενά. Δεν μου έχει μείνει κάτι πια να περιμένω πέρα απο τις ώρες που πεθαίνουν αργά και με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Ανακαλύπτω πως η απόγνωση είναι η μόνη λέξη που μπορώ να βρω να με εκφράζει. Δεν έχω μέρος να τρέξω για να κρυφτώ. Και πρέπει να το κοιτάξω κατάματα πως θα ευχόμουν να μην σε θέλω κι αν ήταν δυνατόν δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να ασχοληθεί ξανά με ότι με μειώνει και υπογραμμίζει πως πάντοτε για όλους θα είμαι αδιάφορη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου