23.3.11

Ημέρα μυστικών

κι αυτό που ξύπνησε 
σαν υποψία χαμόγελου στο πρόσωπο μου
μην το φοβάσαι- έτσι είμαι εγώ,
στις πιο μεγάλες "λύπες" χαίρομαι..
 * * *
και το βράδυ ξέρω πως θα περάσει με παραισθήσεις : οτι άλλαξες γνώμη, οτι πάντα θα υπάρχω ανάγκη σου και θα υπάρχω γιατί το θες.. και δεν θα χρειάζεται να δικαιολογηθεί κανείς.. και δεν θα θυμάμαι και δεν θα θυμάσαι.. μα ύστερα ξέρω πως για μια φορά, θα γίνω εγώ το εκκρεμές κι εσύ η απόφαση

* * *
Όταν πέφτεις κάθε τόσο και η συνήθεια απαλύνει την ένταση της πράξης, αρχίζει και μοιάζει σχεδόν αδιάφορο. και δεν αντιδράς. δεν ξεσπάς ούτε βγάζεις άχνα. Απλά το δέχεσαι με μια αξιοθαύμαστη λογική και ψυχραιμία. και είναι σα να μην πονάς, γιατί έμαθες την πορεία των πραγμάτων. Περιμένεις τη σειρά σου λοιπόν για να δεις το τέλος και την αρχή πάλι, σαν ταινία σε επανάληψη που όμως δεν θες να πάψεις να βλέπεις γιατί το τέλος σε αποζημιώνει πάντα.

15.3.11

Nous recommençons tout...J'ai du mal à y croire

Κρατιέμαι για να μην βάλω τα τραγούδια που μισείς. προσπαθώ να ακούω χαρούμενα μήπως με χαλαρώσουν αυτά. Με έχει πιάσει αυτή η αίσθηση απόγνωσης. Σα να αρχίζει το β' ενικό μου να ξεφτίζει και να γίνεται πάλι αόριστο. όπως πρώτα, που μίλαγα μόνη μου χωρίς εσένα. Τώρα μιλάω κοιτώντας το μέρος όπου φαντάζομαι πως βρίσκεσαι και καθησυχάζω τον εαυτό μου πειθοντάς τον πως εσύ ακούς. και πως σε νοιάζει. Μα υπάρχει κι αυτή η μικρή βελόνα που με τρυπάει και την ονομάζω υποψία -οι βελόνες και οι υποψίες μοιάζουν άλλωστε γιατί μας τσιγλίζουν και οι δυο- και με κάθε τρύπημα βγαίνει και λίγο αίμα μα επειδή είναι υποψία-βελόνα κάνουμε πως δεν το βλέπουμε για να μας βολεύει στην ιστορία μας. Υπάρχει και μια μικρή περιπτωσούλα να νιώθεις πως τσιμπιέσαι ενώ δεν τσιμπιέσαι αλλά επειδή τώρα πονάω θα πω πως τσιμπήθηκα. Αυτή λοιπόν τη στιγμή, που όπως λες λέω λόγια που σε λίγο θα εύχομαι να μην τα είχα πει, σκέφτομαι και πράγματα που πιθανών θα εύχομαι να μην τα είχα σκεφτεί ή σε λίγο θα πάψω ούτως ή άλλως να τα σκέφτομαι ή θα ξεχάσω πως τα σκέφτηκα σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτή την παράξενη στιγμή αναρωτιέμαι αν μεταλλάσσεσαι σε αυτό που ήσουν και μου φέρεσαι όπως φερόσουν στις άλλες, αδιάφορα. και ίσως φταίει το οτι σε συνήθισα να νοιάζεσαι πολύ. σε συνήθισα να είσαι εκεί κι ότι κι αν γίνει να τρέχεις δίπλα μου να το περνάμε παρέα. και τώρα δεν μπορώ να δεχτώ πως καταλήξαμε τόσο μακριά κι αυτό επειδή κι αν ακόμη με έβλεπες δεν θα γινόσουν καλύτερα. ενώ εγώ παρακαλάω να σε δω και ανταλλάξαμε ρόλους και βλέπω σιγά σιγά πόρτες να κλείνουν η μια μετά την άλλη και να χτυπάνε στο προσωπό μου κι εγώ να κλαίω επειδή δεν μπορώ να την δεχτώ αυτή την εικόνα. δεν μπορώ να συλλάβω με το νου μου αυτή την πραγματικότητα. Θέλω να κοιμηθώ για πενήντα χρόνια κι όταν ξυπνήσω να μην θυμάμαι τι με πειράζει όταν θυμώνω. θέλω να ξεχάσω την καλή σου πλευρά και να μην σκέφτομαι οτι άλλαξες. να μου λες πως με αγαπάς και να το δέχομαι χωρίς να το αμφισβητώ. Θέλω να χαθώ απο όλα μα δεν το κάνω γιατί δεν το αντέχω..

10.3.11

αν είχε όρια η ευτυχία θα τα είχαμε σίγουρα σπάσει

Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο υπέροχα και να συμβαίνουν στ' αλήθεια. Κι αν προσπαθώ να το δεχτώ χωρίς πολλές ερωτήσεις, είναι το μυαλό που δεν πιστεύει το μεγαλείο και η καρδιά που δεν φτάνουν οι χτύποι της και θα χαλάσει κάποια στιγμή και το πνεύμα και το σώμα αν πετάξει περισσότερο θα γκρεμοτσακιστεί. Κι έλεγα πως έχω μάθει στην ευτυχία ένα χρόνο τώρα. αλλά κανείς δεν μου είπε πως αυτό μεγαλώνει ακατάπαυστα.! Γίναμε αληθινά, αιώνια, άθραυστα μπαλονάκια :)

9.3.11

Μεγάλα πράγματα

Πόσες άραγε φορές μπορεί κανείς να πει την λέξη «πάντα» μέσα σε μια μόνο μέρα. Ή μάλλον πόσες φορές μπορεί να την πει, να την γράψει και να την σκεφτεί.? Νομίζω πως η αιωνιότητα στροβιλίζεται στο μυαλό μου ασταμάτητα. Σαν αίσθηση, σαν ιδέα, σαν ευχή. Ακόμη κι όταν έχω τα μάτια κλειστά. Ακόμα κι όταν ξυπνάω μέσα στην νύχτα και σου λέω πως θα σε αγαπάω παντοτινά. Κι εύχομαι να σε φτάσει η υπόσχεση αυτή. Και να φτάσει και στον Θεό, σε αυτόν που εγώ δεν πιστεύω όμως στηρίζομαι για να λέω τα μεγάλα μου λόγια χωρίς να φοβάμαι πολύ. Νιώθω σαν ένα μπαλόνι που έχει φουσκώσει όσο αντέχει και σε λίγο θα κάνει ένα μεγάλο μπαμ και θα σκορπίσει παντού αέρα. Και είναι ώρες που γελάω με τον εαυτό μου γιατί μέχρι πρόσφατα το μπαλόνι αυτό το θεωρούσα έτοιμο να ξεφουσκώσει. Θυμάσαι που σου έλεγα να μαζεύεις τα λόγια σου με προσοχή μην τύχει και ξεστομίσεις κάτι μόνιμο? Δεν ξέρω γιατί το είπα. Και δεν ξέρω γιατί το ένιωσα -αν το ένιωσα. Πέρασα απο εκεί που τρόμαζα με τα πολλά και τα μεγάλα λόγια. Μα δεν μπορείς να μην λες μεγάλα λόγια και να περιορίσεις τα όνειρα όταν είσαι ένα τόσο φουσκωμένο μπαλόνι. Πρέπει να σου φωνάζω συνέχεια πως αισθάνομαι γεμάτη μήπως και καθυστερήσω το σκάσιμο γιατί τότε είναι που θα γεμίσει ο τόπος ανεξέλεγκτο συναίσθημα και πως θα το χειριστούμε.?

2.3.11

ο χειρότερος εφιάλτης που θυμάμαι

Κι έμοιαζε ξαφνικά με αιώνας. σαν μόνιμο, σχεδόν οδυνηρό, παρόν. αμετακίνητο. Όπως η αλλοτινή παγωμάρα. Τρόμαξα. μήπως ξυπνήσω και νιώθω ακόμη το ίδιο βαριά. Και ξύπνησα. Και ήμουν ασήκωτη. Ζύγιζα τόνους ολόκληρους. ήμουν εγώ η ίδια το βάρος. Είχα γίνει συμπαγής, σαν φτιαγμένη απο το πιο σκληρό υλικό. Μα ύστερα μου ψιθύρησες στο αυτί πως εδώ βρίσκεται η ευτυχία. Και τότε την είδα. Στάθηκα ανάλαφρη πάνω στο πουπουλένιο σύννεφο που μάθαμε να μοιραζόμαστε. Το βάρος ήταν στον φόβο. μην ανακαλύψω ξαφνικά πως είσαι άλλος. Μα είσαι ακόμα εσύ. κι εγώ ευτυχισμένη. Μην με αφήνεις να κάνω πως ξεχνώ. και μην με αφήνεις να κοιμάμαι.