Το βλέπεις που σπάει;

Η απογοήτευσή μου περνάει τα όρια του σπιτιού και επεκτείνεται σε κάθε σημείο που μπορώ να φτάσω με το βλέμμα. Δεν περίμενα ποτέ πως μπορώ να λυπηθώ τόσο πολύ. Ή να σιχαθώ. Ή να μισήσω. Και ξαφνικά βρίσκομαι εγώ, μόνη στο δωμάτιο, χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανείς, με έναν χείμαρρο μίσους να τρέχει σαν άγριο θηρίο απο μέσα μου με φόρα προς το πουθενά. Δεν μου έχει μείνει κάτι πια να περιμένω πέρα απο τις ώρες που πεθαίνουν αργά και με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Ανακαλύπτω πως η απόγνωση είναι η μόνη λέξη που μπορώ να βρω να με εκφράζει. Δεν έχω μέρος να τρέξω για να κρυφτώ. Και πρέπει να το κοιτάξω κατάματα πως θα ευχόμουν να μην σε θέλω κι αν ήταν δυνατόν δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να ασχοληθεί ξανά με ότι με μειώνει και υπογραμμίζει πως πάντοτε για όλους θα είμαι αδιάφορη.

όλα μετρημένα

Και πάνω εκεί που δεν μας φτάνει τίποτα, όλα τελειώνουν. Προσπαθώ να χαρώ κάθε αξόδευτο δευτερόλεπτο ώστε να με γεμίσει πριν φύγει, αλλά και πάλι κάτι μου λέει οτι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. γιατί κάθε σου απουσία με αδειάζει ολοκληρωτικά. Δεν φταίει που απομακρύνεσαι, να ξέρεις, αλλά που μιλάς τόσο διαφορετικά απο μακριά. σα να μην θυμάσαι όσα νόμιζα πως τα είχες δεδομένα. Σε αγαπάω. μην μου θυμώνεις. θέλω να είμαι απόλυτα δίπλα σου σε αυτό. Μπορεί να είναι μετρημένος ο χρόνος μας, μα το δώσιμο θα είναι πάντα αμέτρητο.

Your Thoughts And Mine

Φοβάμαι πως μέσα μας ξέρουμε. Φοβάμαι πως θα κουραστούμε να φροντίζουμε συνεχώς τις πληγές μας για να επουλώνονται. Φοβάμαι πως θα ανακαλύψουμε πως όχι απλά τελείωσε, αλλά πως δεν υπήρξε ποτέ. Μου είπες να μην σκεφτώ όσα ειπώθηκαν, αλλά είναι δύσκολο. Ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στη στιγμή που εμφανίζονται στο μυαλό μου και μέχρι τη στιγμή που θα τα διώξω είναι χρόνος σκέψης. Και ύστερα είναι οτι κάποτε θα έρθει ο καιρός που κανείς μας δεν θα καταλαβαίνει τίποτε. Όσο κι αν προσπαθώ να σε πείσω οτι έχουμε κοινά, δεν αλλάζει το γεγονός οτι "η ουσία λείπει". Ξέρω πως θέλεις να είσαι κοντά μου όσο το θέλω κι εγώ. Ξέρω πως μερικές φορές φρικάρουμε και βάζουμε μια ανεξήγητη λογική μπροστά χωρίς να υπάρχει λόγος. Ξέρω πως όλοι μας οι τσακωμοί ξεκινούν επειδή κάποιος πληγώνεται πιο εύκολα απο τον άλλον. Αλλά δεν με νοιάζουν οι διαφωνίες, δεν με νοιάζει αν θα υψώσεις τη φωνή σου και δεν με νοιάζει αν μένουμε σιωπηλοί για ώρες ολόκληρες. Στο τέλος θα πούμε κάτι που θα μας κάνει να τα ξεχάσουμε όλα και θα μείνουμε αγκαλιά μέχρι το επόμενο πρωί. Θα σου λέω οτι είσαι η ζωή μου κι οτι χωρίς εσένα είμαι ανύπαρκτη και μονάχα αυτό έχει σημασία. Εκείνα τα λεπτά που οι σκέψεις μας είναι πολύ μακριά και το μόνο που έχουμε είναι καρδιές. Όπως ακριβώς λέει το τραγούδι: "Your thoughts and mine are far away from this moment.."

Collapse..collide

Ήταν ο τέλειος μήνας, η τέλεια βδομάδα, η τέλεια μέρα. Πολύ καλά για να είναι αληθινά. Ότι μοιάζει υπέροχο πρέπει να χαλάει προτού γίνει. Και δεν είναι το οτι δεν είμαστε μαζί αυτό το συγκεκριμένο λεπτό που χαλάει τα πράγματα. Είναι η ατμόσφαιρα που κρύωσε και σκλήρυνε κι "έφυγες" απο μέσα μου μισός για να με βρεις πάλι μισός το βράδυ και η μέρα μας να πετάξει ανέγγιχτη. Είχαν δίκιο, δεν είμαι καλά. κι αυτό βγαίνει προς τα έξω με το παραμικρό. Το σώμα μου μου επιτίθεται και ξέρω πως εγώ το βάζω. Είναι η όψη της πραγματικότητας που γδέρνεται τόσο ώστε να μην την αναγνωρίζω και να μην μπορώ να την νιώσω ξανά ολόκληρη μέχρι να περάσει ο χρόνος και να ξεχάσω πως σατατεύτηκαν όλα μέσα σε μια νύχτα. Κάθε φορά οτι πάω να συνηθίσω αλλάζει.

Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο

κι εσύ που αξίζεις, γι' αυτό άραγε με πονάς τόσο πολύ ώρες ώρες? Πάω να χτίσω μια σιγουριά να μου κρατάει το μέλλον και ύστερα βλέπω οτι την ισοπεδώνεις προτού προλάβω καν να την νιώσω. Δεν φοβάμαι όσα θα έρθουν, φοβάμαι μήπως δεν προλάβουν να έρθουν. Βεβαιώνεσαι οτι έχεις δίκιο κι ούτε που ρωτάς πως νιώθω εγώ, τι σκέφτομαι, τι συζητάω, τι με πειράζει και τι με τρομάζει. Έχω κι εγώ εαυτό. και είναι πολύ μεγάλος, όπως λες. και με συνεπαίρνει καμιά φορά. Αυτό που σκέφτομαι είναι οτι στα έχω δώσει όλα. κάθε χιλιοστό της ψυχής μου, κάθε δευτερόλεπτο της κάθε ξεχωριστής μέρας μου και πάλι βρίσκεις ένα τρόπο να κάνεις παράπονα. Ξέρεις που θα ήμασταν τώρα. και βλέπεις που είμαστε. Δεν θα σε αφήσω όμως να μου το χαλάσεις. Και τι θα πεις τότε? πως χωρίς έναν έστω λόγο μας μηδένισες? Ακόμη κι αν το πάρεις πάνω σου εγώ δεν σε αφήνω. δεν θα χάσω την ευτυχία μου επειδή θες να την χάσεις εσύ. Όπως όλα κι αυτό μαζί το ζούμε..

Φοβάμαι οτι δεν θα μου φτάσεις..

Νιώθω μια αστάθεια εδάφους.. προσπαθώ να συνειδητοποιήσω οτι οι μέρες μας είναι μετρημένες και είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα φεύγουν μερόνυχτα ολόκληρα και δεν θα είσαι εδώ. Εμείς που ποτέ δεν χωριστήκαμε, θα βρεθούμε τώρα χιλιόμετρα μακριά.. και θες να μου πεις πως δεν είναι εφιάλτης αυτό.. Εντάξει το βαφτίσαμε δοκιμασία. το είπαμε αρχή της νέας μας ζωής. της δικής μας ζωής. Μα θέλει αντοχές για να περάσει.. κι αυτό που το κάνει ακόμα χειρότερο είναι οτι μέχρι να φύγεις θα μοιράζουμε τις ώρες μας σε αναγκαία πράγματα. κι εγώ θα σε χαίρομαι κάποιες επιλεκτικές μέρες, μονάχα αν είναι ολόκληρες..

και με την βία, αν χρειαστεί

Μην με παίρνεις στα σοβαρά.. είμαι λυπημένη που είσαι μακριά. Κι εύκολα μπορώ να θυμηθώ πόσο άσχημα ήταν χωρίς εσένα.. ακούγοντας εκείνη την παλιά μουσική που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Με στεναχωρεί που δεν είσαι εδώ. για να σου πω πως νιώθω αποτυχημένη και να μου πεις πως δεν είμαι και πως δεν πειράζει και να με πάρεις μια αγκαλιά.. και ύστερα να σου χαιδεύω κι εγώ τα ακροδάχτυλα που είναι τόσο υπέροχα απαλά.. και να μείνουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας μέχρι να γίνει πρωί.. Ναι λείπεις μια μέρα μόνο. μα σε χρειάζομαι. και η απόσταση είναι μεγάλη. ξέρω πως ποτέ δεν θα μπορέσεις να έρθεις απλά για μια αγκαλιά. και ξέρω πως η αγκαλιά μου πάντα θα αργεί αρκετές ώρες. μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να ζω μαζί της, θα πρέπει πάντοτε να την περιμένω.. Σε αγαπάω και θέλω να πεθάνει κάθε λεπτό μου μας κρατάει χωριστά. Βρες τρόπο να μου κουβαλήσεις το μέλλον, σε ικετεύω. ακόμα και το αύριο, βρες έναν τρόπο να μου το φέρεις νωρίς γιατί καμία λέξη δεν με καθησυχάζει..

give me the words

και δεν εμφανίζεσαι όπως θα ήθελα.. όσο θα ήθελα. βυθίζομαι πάλι στο πιο μέτριο πράγμα του κόσμου. σε αυτό που δεν μου καλύπτει απολύτως τίποτα. σε αυτό που με αδειάζει και με κομματιάζει. ψάχνω λέξεις λες και παίζουμε το κυνήγι του θησαυρού. βέβαια πάλι μόνη μου παίζω αλλά μπορώ και το συνηθίζω. Στο μυαλό μου άλλωστε πάντα έχω παρέα. λέω ένα "εσύ" και μεμιάς γεννιέσαι και υπάρχεις εκεί. και πάντα θέλεις να είσαι. πάντα σου κάνω καλό κι εσύ με κρατάς ζωντανή. και το πιο σημαντικό είναι οτι δεν υπάρχουν αποστάσεις. δεν νυχτώνει. δεν σε περιμένω. δεν απελπίζομαι. είσαι μόνιμα αόρατος μέσα μου και είναι εύκολο. Μα δεν μπορώ να το κάνω πάντα..

επιβάλλεται να το λύσω όσο ακόμα μπορείς να με φτάνεις

Νομίζω οτι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου θα συνεχίσω να παίζω εμμονικά με τις στιγμές. να πρακαλάω τις καλές να μείνουν για πάντα και να καταριέμαι εκείνες που άπρακτες περνούν και με αφήνουν με αυτή την απαίσια αίσθηση της ματαιότητας και του ανικανοποίητου. Πονάω που πονάς. λυπάμαι που πονάμε χωριστά κι απο μακριά. με μισώ που δεν μας αφήνω να έρθουμε πιο κοντά. με σιχαίνομαι που μας φοβάμαι. κι έτσι γίνομαι ένα τέρας οργής που όποτε κι αν έρθεις θα σε κομματιάσει επειδή έλειπες. και μετά θα σε πνίξει μέσα σε όμορφα πράγματα γιατί μονάχα χάρη σε σένα νιώθει και θυμάται όμορφα πράγματα. Σε αγαπάω τόσο πολύ που είμαι δυστυχισμένη. γιατί να κανουμε σχέδια και μετά τίποτα? αφού μπορώ να σε φτιάξω.. κι αν όχι, τότε μπορώ να προσπαθώ. ξέρεις οτι θέλω..

Για μένα έχει σημασία

Μπορώ να λέω οτι κάνω τα πάντα για την σχέση μου και να έχω το κεφάλι ψηλά όταν προσπαθώ πραγματικά να είμαι κοντά. όταν η στάση μου αποδεικνύει οτι δεν αγνοώ. και όχι μόνο αυτό, αλλά ίσα ίσα, επιδιώκω και απαιτώ μονάχα την αληθινή επαφή και όχι μια μετριότητα που εσύ βαφτίζεις κουβέντα. Γιατί όταν εγώ σου μιλάω θέλω να είμαι εκατό τοις εκατό εκεί. κι αντίστοιχα περιμένω το ίδιο ενδιαφέρον κι απο σένα, αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί να υποδυθούμε πως επικοινωνούμε. Είναι λοιπόν σημαντικό όταν μιλάμε να μιλάμε ουσιαστικά. όταν σε ακούω να νιώθω ότι βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του ακουστικού με όλη σου την καρδιά να τρέχει σε μένα μέσα από τα καλώδια. όπως ακριβώς κάνει και η δική μου. Σε αγαπάω χαζό. και μου λείπεις τόσο πολύ που με εκνευρίζει να αποζητάς τη μετριότητα ή να αρκείσαι σε αυτή, την ίδια στιγμή που εγώ δεν αντέχω από την έλλειψη και ρουφάω τις σταγόνες γραμμάτων που ξεμένουν στα χείλη σου μετά απο μικρές μετρημένες κουβέντες. Οργίζομαι επειδή ξεχειλίζω απο λύπη που δεν μου φτάνεις και σε θέλω πάντα λίγο παραπάνω. Μην με παίρνεις στα σοβαρά γι' αυτό. η οργή μου περνάει και δεν φταίς καν εσύ. όταν έρθει το αύριο θα έρθεις μαζί του και μόλις σε δω θα έχουν φύγει όλα.

Ουρανός στο κεφάλι μου

Μετά από ένα χρόνο και πέντε μήνες, ξαφνικά μου ξανασυστήνεσαι. Με άλλα στοιχεία, ανύπαρκτο όνομα, καινούρια οικογένεια. Λες και δεν γνώριζα παρά έναν άλλον άνθρωπο τόσο καιρό. Τη στιγμή εκείνη που μου αποκαλύφθηκε το ψέμα σου και σάστισα από την απάτη, σκέφτηκα οτι πάντα στο εξής θα υπάρχει ένα όριο ανάμεσα σε μένα και στο δέρμα σου. Οτι ποτέ δεν θα μπορέσω να πιστέψω πάλι πως είμαστε "ένα" γιατί θα είσαι ξένο σώμα. Αλλά ο κόσμος μου δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα κι αιφνίδια να γκρεμιστεί. δεν θα τον άφηνα, γιατί δεν θέλω να σε δω με άλλα μάτια. Άλλωστε δεν είναι το σώμα σου που άλλαξε, ούτε η ψυχή σου, ούτε όλα όσα αγάπησα. είναι εκεί. είσαι εκεί, το σώμα που ακουμπούσα από την αρχή, μόνο που τώρα κουβαλάει μια άλλη ιστορία. Δεν με φοβίζει αυτό, δεν με ανησυχεί. εγώ σε αγαπάω ακόμη περισσότερο. Όσο μοιράζεσαι μαζί μου τη ζωή σου και με κάνεις να νιώθω πως είμαστε ένα αχώριστο κομμάτι φτιαγμένο από το ίδιο υλικό, μπορούμε τα πάντα να καταφέρουμε.

Σε καταλαβαίνω, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό και θα κάνω ότι χρειαστεί για να φροντίζω για σένα, σε όλη μας τη ζωή.  όσο περνάει από το χέρι μου, θα έχεις τα πάντα. υπόσχομαι, ορκίζομαι, δεσμεύομαι. για μας δεν θα υπάρχει τίποτα πέρα από ευτυχία.

άπειρο μίσος

θέλω όλος ο κόσμος να ψοφήσει και αλήθεια δεν με νοιάζει τίποτα. εσύ δεν είσαι εδώ και δεν με καταλαβαίνεις και ποτέ δεν είμαι καλή για σένα, ποτέ δεν είμαι αρκετή για σένα, ούτε ακούς ούτε υπάρχεις και πώς στο καλό πρέπει να λειτουργώ κανονικά έτσι? αν δεν σου φωνάξω και δεν σε χτυπήσω δεν μπορώ δεν θέλω και δεν θα είμαι κανονική σε τίποτα. τι φταίνε οι άλλοι άνθρωποι που εγώ δεν ηρεμώ με τίποτα μετά από την καταστροφή που μου προκαλείς? μόνη μου θα πρέπει να μάθω να σε σκοτώνω που μου χαλάς τις μέρες με τόσο άθλιο τρόπο.. αλλά εσύ ξέρεις να φεύγεις ή να με διώχνεις νωρίς κι αναγκάζομαι να γίνω κακιά με όλους τους άλλους μόνο και μόνο επειδή δεν πρόλαβα να γίνω με σένα..

οι στιγμές με τα όνειρα

όταν οι άνθρωποι φεύγουν, μένεις να θυμάσαι πιο πολύ τις στιγμές που έκαναν όνειρα. και δεν κλαις τελικά για την άδικη φυγή αλλά για αυτά, τα ανόητα, που δεν πρόλαβαν να γίνουν...

κλικ. και συνειδητοποιείς. κλικ. και ξεχνάς. κλικ. και είμαι κοντά σου, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα πολύ και μετά φεύγω και πάλι δεν μπορώ. είναι τα ίδια που εγώ δεν πιστεύω κι εσύ δεν αντέχεις να κοιτάζεις. Το μυαλό μου τραβάει φωτογραφίες στιγμών. με το πίσω μέρος. Στιγμές που δεν θέλω να κρατήσω.. Το μόνο που θέλω είναι να διώξω τον εφιάλτη σου. Να κάνω το χρόνο να τρέξει και ύστερα να είναι όλα πολύ πολύ μακρινά. Καταραμένα κλικ. μόνο ο χρόνος δεν τρέχει. Φοβάμαι να σε κοιτάξω τώρα. Νιώθω αδύναμη. γιατί για μένα έχει δύναμη όποιος αλλάζει τα τετελεσμένα. Θα ήθελα να ήμουν μάγισσα. για σένα. Να γυρίσω τον χρόνο την πιο σημαντική φορά. μόνο για σένα. Καμία λέξη δεν είναι αρκετή. κι όταν σε ακουμπάω θέλω να σε ακουμπήσω κι άλλο. πιο βαθιά. να γίνουμε ο ίδιος εαυτός και να μην πονάει.

Obituary

Βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση εναλλαγών ευτυχίας και δυστυχίας. χωρίς ενδιάμεσα συναισθήματα. Απο τη μια ξέρω πως αυτό που θέλω κι αγαπώ περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου βρίσκεται δίπλα μου εδώ και καιρό. και το ένιωθα αυτό το εδώ μέσα κι έξω.. Αυτό όμως που άλλαξε είναι οτι πια ένα μόνιμο φάντασμα μου φωνάζει πως το μέσα έχει φύγει μακριά. ή τουλάχιστον βρίσκεται σε πορεία απομάκρυνσης. τι να σε κάνω εδώ λοιπόν αν θες να λείπεις? Πια δεν καθησυχάζομαι με λόγια. με σκοτώνει η φυγή σου. και γίνομαι κακιά και σκληρή και μισώ τις αλλαγές και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που έμαθε να ζει έτσι. δεν έπρεπε ποτέ, ούτε μια στιγμή να πάψω να θεωρώ πως όλα είναι προσωρινά. μονάχα έτσι πείθεσαι να φοβάσαι λιγότερο. με το να βάζεις την ταμπέλα του προσωρινού. Κι έλεγα πως θα βάλω τα δυνατά μου να μην ριζώσω σε καμία κατάσταση, όσο υπέροχη κι αν είναι. ειδικά σε αυτήν που ήταν απο την αρχή τόσο πολύ υπέροχη κι εγώ κάθε στιγμή την βλέπω υπεροχότερη. Μα μου είπες να αφεθώ και αφέθηκα. και πίστεψα. και έλεγα πως δεν θα αλλάξει ποτέ, λες και είναι στο χέρι μου μόνο. Ο θάνατος των συναισθημάτων σου ήταν το μοναδικό ενδεχόμενο που δεν είχα προβλέψει. γιατί πίστευα πως αν γεννηθούν, μένουν πάντα.

Σε έναν κόσμο που λείπει(ς)

"θα σε πνίξω στην αόριστη αλήθεια μου, 
αρκεί να με πνίξεις σε ένα ψέμμα ορισμένο.."

Εξαρτώ την ευτυχία μου απο κουβέντες, που δεν τις λέω εγώ.. Πόσο μπορεί να αντέξει μια ευτυχία σε σχοινί; Πόσο ν' αντέξει ένας άνθρωπος που όλο τον δοκιμάζεις;
Μπερδεύω τα ξεσπάσματα με τις αλήθειες κι αρνούμαι και στα δυο να πιστέψω. Απλά εκκολάπτω έναν βλάκα εαυτό που εδώ και χρόνια μονάχα κουκουλώνει όσα πονάνε. κι ο μεγαλύτερος πόνος οδηγεί σε μεγαλύτερη κρυψώνα: γεννήθηκα για ν' αρνούμαι.
 Δεν ξέσπασα αρκετά. συνεχίζω να μην ξέρω τι πιστεύω-ποιον; τον εαυτό σου που τρέχει μακριά ή που μένει εδώ απο λύπηση και οίκτο, μου κάνει τη χάρη ή προσπαθεί να με γονατίσει. Ξέρω. πως ούτε εσύ διασκεδάζεις. μα η μικρή φωνούλα μέσα μου..-και δεν φταίω εγώ-φοβάται..Με θες τρεμάμενη για να μην είσαι αυτός που νιώθει;  Μπορώ να γράφω μέχρι να τελειώσει ο κόσμος κι ακόμη να μην καταλαβαίνω. Είναι που θες τόσο πολύ, μα "δεν γουστάρεις" να κάνεις πράγματα με μένα. Σου αρέσει η ιδέα μόνο λες..κι αν κι εγώ μόνο σαν ιδέα είμαι για σένα; Σου αρέσω μα ίσως "δεν γουστάρεις". Κι εγώ σε κατηγορώ για βόλεμα και κοροιδία και σου λέω πως δεν ξέρεις να αγαπάς. όσο εγώ δεν ξέρω να αντέχω. Σε παρακαλάω για μαλακά μα πέφτεις πάνω μου τόσο σκληρά και με μανία κι εγώ με φόβο δεν θέλω να καταλάβω. Έχεις δίκιο δεν σε ακούω. Όταν μου λες όλα αυτά εγώ προσεύχομαι να είχες φύγει χωρίς κουβέντα. Είναι μηχανισμός άμυνας. Μα εσύ δεν με αφήνεις ν' αμυνθώ. και μένω γυμνή μπροστά στην επίθεση, με όλα τα βέλη να πέφτουν πάνω μου, να σκέφτομαι την τελευταία σου υπόσχεση: πως για μένα θα είσαι ασπίδα. Δεν θέλω πια κάθε μέρα να γινόμαστε εχθροί και σε κάθε συνάντηση να ξεκινάμε νέο πόλεμο.. Καθησυχασέ με.. σαν να μην έφυγα απο μέσα σου ποτέ.. Κι αν κάποτε φύγεις τελικά εσύ, μπορώ να κατήσω τον πληθυντικό μόνο για μένα; 

Ημέρα μυστικών

κι αυτό που ξύπνησε 
σαν υποψία χαμόγελου στο πρόσωπο μου
μην το φοβάσαι- έτσι είμαι εγώ,
στις πιο μεγάλες "λύπες" χαίρομαι..

 * * *

και το βράδυ ξέρω πως θα περάσει με παραισθήσεις : οτι άλλαξες γνώμη, οτι πάντα θα υπάρχω ανάγκη σου και θα υπάρχω γιατί το θες.. και δεν θα χρειάζεται να δικαιολογηθεί κανείς.. και δεν θα θυμάμαι και δεν θα θυμάσαι.. μα ύστερα ξέρω πως για μια φορά, θα γίνω εγώ το εκκρεμές κι εσύ η απόφαση

* * *

Όταν πέφτεις κάθε τόσο και η συνήθεια απαλύνει την ένταση της πράξης, αρχίζει και μοιάζει σχεδόν αδιάφορο. και δεν αντιδράς. δεν ξεσπάς ούτε βγάζεις άχνα. Απλά το δέχεσαι με μια αξιοθαύμαστη λογική και ψυχραιμία. και είναι σα να μην πονάς, γιατί έμαθες την πορεία των πραγμάτων. Περιμένεις τη σειρά σου λοιπόν για να δεις το τέλος και την αρχή πάλι, σαν ταινία σε επανάληψη που όμως δεν θες να πάψεις να βλέπεις γιατί το τέλος σε αποζημιώνει πάντα.

Nous recommençons tout...J'ai du mal à y croire

Κρατιέμαι για να μην βάλω τα τραγούδια που μισείς. προσπαθώ να ακούω χαρούμενα μήπως με χαλαρώσουν αυτά. Με έχει πιάσει αυτή η αίσθηση απόγνωσης. Σα να αρχίζει το β' ενικό μου να ξεφτίζει και να γίνεται πάλι αόριστο. όπως πρώτα, που μίλαγα μόνη μου χωρίς εσένα. Τώρα μιλάω κοιτώντας το μέρος όπου φαντάζομαι πως βρίσκεσαι και καθησυχάζω τον εαυτό μου πειθοντάς τον πως εσύ ακούς. και πως σε νοιάζει. Μα υπάρχει κι αυτή η μικρή βελόνα που με τρυπάει και την ονομάζω υποψία -οι βελόνες και οι υποψίες μοιάζουν άλλωστε γιατί μας τσιγλίζουν και οι δυο- και με κάθε τρύπημα βγαίνει και λίγο αίμα μα επειδή είναι υποψία-βελόνα κάνουμε πως δεν το βλέπουμε για να μας βολεύει στην ιστορία μας. Υπάρχει και μια μικρή περιπτωσούλα να νιώθεις πως τσιμπιέσαι ενώ δεν τσιμπιέσαι αλλά επειδή τώρα πονάω θα πω πως τσιμπήθηκα. Αυτή λοιπόν τη στιγμή, που όπως λες λέω λόγια που σε λίγο θα εύχομαι να μην τα είχα πει, σκέφτομαι και πράγματα που πιθανών θα εύχομαι να μην τα είχα σκεφτεί ή σε λίγο θα πάψω ούτως ή άλλως να τα σκέφτομαι ή θα ξεχάσω πως τα σκέφτηκα σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτή την παράξενη στιγμή αναρωτιέμαι αν μεταλλάσσεσαι σε αυτό που ήσουν και μου φέρεσαι όπως φερόσουν στις άλλες, αδιάφορα. και ίσως φταίει το οτι σε συνήθισα να νοιάζεσαι πολύ. σε συνήθισα να είσαι εκεί κι ότι κι αν γίνει να τρέχεις δίπλα μου να το περνάμε παρέα. και τώρα δεν μπορώ να δεχτώ πως καταλήξαμε τόσο μακριά κι αυτό επειδή κι αν ακόμη με έβλεπες δεν θα γινόσουν καλύτερα. ενώ εγώ παρακαλάω να σε δω και ανταλλάξαμε ρόλους και βλέπω σιγά σιγά πόρτες να κλείνουν η μια μετά την άλλη και να χτυπάνε στο προσωπό μου κι εγώ να κλαίω επειδή δεν μπορώ να την δεχτώ αυτή την εικόνα. δεν μπορώ να συλλάβω με το νου μου αυτή την πραγματικότητα. Θέλω να κοιμηθώ για πενήντα χρόνια κι όταν ξυπνήσω να μην θυμάμαι τι με πειράζει όταν θυμώνω. θέλω να ξεχάσω την καλή σου πλευρά και να μην σκέφτομαι οτι άλλαξες. να μου λες πως με αγαπάς και να το δέχομαι χωρίς να το αμφισβητώ. Θέλω να χαθώ απο όλα μα δεν το κάνω γιατί δεν το αντέχω..

αν είχε όρια η ευτυχία θα τα είχαμε σίγουρα σπάσει

Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο υπέροχα και να συμβαίνουν στ' αλήθεια. Κι αν προσπαθώ να το δεχτώ χωρίς πολλές ερωτήσεις, είναι το μυαλό που δεν πιστεύει το μεγαλείο και η καρδιά που δεν φτάνουν οι χτύποι της και θα χαλάσει κάποια στιγμή και το πνεύμα και το σώμα αν πετάξει περισσότερο θα γκρεμοτσακιστεί. Κι έλεγα πως έχω μάθει στην ευτυχία ένα χρόνο τώρα. αλλά κανείς δεν μου είπε πως αυτό μεγαλώνει ακατάπαυστα.! Γίναμε αληθινά, αιώνια, άθραυστα μπαλονάκια :)

Μεγάλα πράγματα

Πόσες άραγε φορές μπορεί κανείς να πει την λέξη «πάντα» μέσα σε μια μόνο μέρα. Ή μάλλον πόσες φορές μπορεί να την πει, να την γράψει και να την σκεφτεί.? Νομίζω πως η αιωνιότητα στροβιλίζεται στο μυαλό μου ασταμάτητα. Σαν αίσθηση, σαν ιδέα, σαν ευχή. Ακόμη κι όταν έχω τα μάτια κλειστά. Ακόμα κι όταν ξυπνάω μέσα στην νύχτα και σου λέω πως θα σε αγαπάω παντοτινά. Κι εύχομαι να σε φτάσει η υπόσχεση αυτή. Και να φτάσει και στον Θεό, σε αυτόν που εγώ δεν πιστεύω όμως στηρίζομαι για να λέω τα μεγάλα μου λόγια χωρίς να φοβάμαι πολύ. Νιώθω σαν ένα μπαλόνι που έχει φουσκώσει όσο αντέχει και σε λίγο θα κάνει ένα μεγάλο μπαμ και θα σκορπίσει παντού αέρα. Και είναι ώρες που γελάω με τον εαυτό μου γιατί μέχρι πρόσφατα το μπαλόνι αυτό το θεωρούσα έτοιμο να ξεφουσκώσει. Θυμάσαι που σου έλεγα να μαζεύεις τα λόγια σου με προσοχή μην τύχει και ξεστομίσεις κάτι μόνιμο? Δεν ξέρω γιατί το είπα. Και δεν ξέρω γιατί το ένιωσα -αν το ένιωσα. Πέρασα απο εκεί που τρόμαζα με τα πολλά και τα μεγάλα λόγια. Μα δεν μπορείς να μην λες μεγάλα λόγια και να περιορίσεις τα όνειρα όταν είσαι ένα τόσο φουσκωμένο μπαλόνι. Πρέπει να σου φωνάζω συνέχεια πως αισθάνομαι γεμάτη μήπως και καθυστερήσω το σκάσιμο γιατί τότε είναι που θα γεμίσει ο τόπος ανεξέλεγκτο συναίσθημα και πως θα το χειριστούμε.?

ο χειρότερος εφιάλτης που θυμάμαι

Κι έμοιαζε ξαφνικά με αιώνας. σαν μόνιμο, σχεδόν οδυνηρό, παρόν. αμετακίνητο. Όπως η αλλοτινή παγωμάρα. Τρόμαξα. μήπως ξυπνήσω και νιώθω ακόμη το ίδιο βαριά. Και ξύπνησα. Και ήμουν ασήκωτη. Ζύγιζα τόνους ολόκληρους. ήμουν εγώ η ίδια το βάρος. Είχα γίνει συμπαγής, σαν φτιαγμένη απο το πιο σκληρό υλικό. Μα ύστερα μου ψιθύρησες στο αυτί πως εδώ βρίσκεται η ευτυχία. Και τότε την είδα. Στάθηκα ανάλαφρη πάνω στο πουπουλένιο σύννεφο που μάθαμε να μοιραζόμαστε. Το βάρος ήταν στον φόβο. μην ανακαλύψω ξαφνικά πως είσαι άλλος. Μα είσαι ακόμα εσύ. κι εγώ ευτυχισμένη. Μην με αφήνεις να κάνω πως ξεχνώ. και μην με αφήνεις να κοιμάμαι.

Εμείς τα φτιάχνουμε όλα

Ρίχνω πάλι το ζάρι. Για το ίδιο παιχνίδι. Μα να μου βγεί όπως θέλω αυτή τη φορά. Δεν το λέω εγωιστικά. Θέλω να το ευχαριστηθώ. Θέλω κάθε στιγμή να το ευχαριστιέμαι. Βαφτίζω λοιπόν την εσωτερική μου αλλαγή «νέα αρχή» για να ακούγεται πιο ελπιδοφόρο και εύχομαι να μείνει σαν ενθουσιασμός και να διώξει όλη τη στασιμότητα. Δεν μου αρέσει να νιώθω στάσιμη. Σταθερή ναι, αλλά όχι στάσιμη. Φοβάμαι μην βαρεθώ. Μην κουραστώ και μην απηυδήσω. Φοβάμαι μην αλλάξω θέλω για ανύπαρκτους λόγους. Φοβάμαι πως συνήθισα απλά να αναπνέω και να μένω μόνο εκεί, στην ανάσα. Χωρίς καμία άλλη πράξη. Θέλω λοιπόν να εκτοξευτώ στον ουρανό. Να αισθάνομαι όμορφα. Όπως διάβασα κάπου, θέλω να πάψει να γράφεται με ήττα η ζωή μου. Πολλά ζητάω? Άλλωστε ποιος βάζει τους κανόνες εδώ?

Να σε σφίγγω αιώνια και να μην λείπεις ποτέ

Σοκολάτα με κερασένιο λικέρ. καναπές κι αγκαλιά. κουβερτούλα διπλή. Και στοργή. και φροντίδα άπειρη. και αγάπη ακόμη πιο άπειρη. Η πιο υπέροχη ίσως Κυριακο-Δευτέρα της ζωής μας. Θέλω να μείνουμε μαζί. για πάντα και πιο πολύ ακόμα. Σε αγαπάω όσο δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Σε ευχαριστώ που ήρθες.

άκου πως πάει

πιστεύω οτι οι στιγμές που εμποδίζεις πεθαίνουν. και το να μην ξαναέρθουν είναι η τιμωρία που σου αξίζει επειδή τις απαρνήθηκες όταν ακόμη μπορούσαν να έρθουν

αυτή είναι η θεωρία μου και αυτό σκέφτομαι κάθε φορά. πως μας αξίζει μια τιμωρία για την καθυστέρηση μας να σκεφτούμε αυτό που θέλαμε νωρίτερα. κι εγώ που εδώ και ώρα θέλω τόσο απεγνωσμένα να έρθεις και που θα πεθάνω αν δεν γίνει αυτό, σου λέω όχι. γιατί απλά πρέπει να τιμωρηθώ. κι εγώ κι εσύ. πρέπει να ακούγεται πολύ ψυχαναγκαστικό αυτό αλλά η αλήθεια είναι οτι έτσι σκέφτομαι. και σου λέω,δεν μας λυπάμαι.. βαθιά μέσα μου έχω την ελπίδα πως ίσως η τιμωρία μας διδάξει να μην το ξανακάνουμε ποτέ αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση..
Θα ήθελα ένα μαγικό..πολλές ώρες τώρα..αλλά δεν μου αρέσουν οι καθυστερήσεις και είμαι τραγικά ψυχαναγκαστική οπότε μάλλον θα υπομείνω τις μέρες που θα έρθουν..με τα εμπόδια που έφτιαξες κι εγώ συντήρησα..θα περιμένω..

Λυπάμαι για όσα θέλω να κάνω

Έφτασα κι εγώ καθυστερημένα στο σημείο που εσύ είχες βρεθεί εξαρχής. Συγνώμη που δεν σε γέμισα λέξεις απο την πρώτη στιγμή. και συγνώμη που το αισθάνομαι τώρα και μετά απο τόσο πολύ καιρό.. αλλά μέχρι τώρα το έβλεπα πλεονασμό. τώρα μονάχα θέλω να μιλάω ασταμάτητα για το πόσο γεμάτη με έκανες να είμαι. Μπορεί να φταίει που νιώθω πως τώρα δεν με ακούς πια και γι' αυτό να θέλω τόσο επίμονα να σε κάνω να πιστέψεις. αλλά για μένα ποτέ ξανά δεν θα έχει σημασία τι θα πιστέψεις. είμαι ότι βλέπεις. ότι σου λέω. και κάτι παραπάνω. Η πιο αληθινή μου λέξη είναι το σ' αγαπάω. για πάντα. όλες οι άλλες φράσεις μου μπαίνουν μέσα του σαν ένα κορμί και τυλίγουν όσα αισθάνομαι σε έναν υπέροχο τρυφερό χορό απο ανάγκη κι ευτυχία και φροντίδα και νοιάξιμο. Είτε με θες κοντά σου είτε όχι και για όσο θα συμβαίνει αυτό και για πιο μετά ακόμα θα προσπαθώ να σου δείξω. Να το θυμάσαι πάντα. σ' αγαπάω.

υγ: έμαθα απο παλιά να λέω πως "αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα". το μόνο σίγουρο είναι οτι "αυτά δεν με αγγίζουν". μην φοβηθείς για μένα. να μείνεις εδώ και να με αγαπάς όσο εγώ. είναι όλα όσα θα ήθελα... Εσύ..?τι είναι αυτό που θέλεις πιο πολύ στον κόσμο..?

γιατί δεν έρχεσαι;

Σε παρακαλώ ξύπνα. δεν αντέχω άλλο μόνη μου.. Γιατί όποτε σε χρειάζομαι περισσότερο λείπεις? με σκοτώνει αυτή η απουσία σου. λες και το κάνεις επίτηδες και χάνεσαι εντελώς και πονάει. Ότι θυμάμαι πιο έντονα τώρα είναι αυτές οι στιγμές. που δεν είσαι εδώ ούτε καν μεταφορικά. που δεν απαντάς στις κλήσεις μου. που δεν μπορώ με κανένα απολύτως μέσο να σε φτάσω και να σε φέρω ελάχιστα πιο κοντά μου.
Πιο πολύ απο κάθε τι με διπλώνει η έλλειψη. Και καταλήγω να μιλάω με τους τοίχους σα να ήταν εσύ.