26.1.10
Επείγει.
Νόμιζα πως με θες.Μπορεί και να ισχύει.Θα δούμε..σύντομα ελπίζω.Πίστεψα και πως σώθηκαν τα «εσύ» μα αυτό είναι μάλλον αδύνατο να συμβεί! Κάθε που χάνω ένα,βρίσκω καινούριο να μου αναπληρώνει το κενό.Ξέρεις,το έχω ανάγκη..τόση ανάγκη..ειδικά τώρα..Κοιτάζω ασταμάτητα το τηλέφωνο.Κάπου κάπου αναφέρομαι σε σενα λες και είσαι κάτι δεδομένο και ύστερα με επιπλήττω για την ανοησία μου.Δεν έχω ιδέα τι θες.Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γαμώτο.Απλά εικάζω κι εύχομαι.Και θέλω.Πολύ.Και χρειάζομαι.Δείξε μου ένα σημάδι.Επείγει.
16.1.10
Με τα χέρια ελεύθερα πάω..
Κουράστηκα ξέρεις. Μπορεί να έκανα λάθη. Και μπορεί να έχεις δίκιο. Μα λάθη όλοι κάνουμε. Δεν μπορώ να με ακυρώνεις έτσι.. δεν αντέχω.. Μου φεύγουν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι. Τι υπάρχει χειρότερο από αυτό? Αρχικά μετάνιωνα για μένα. Εμένα μισούσα και όλα τα λάθη πάνω μου τα έριχνα. Μα δεν είμαι τόσο εγωίστρια όσο λες.. επειδή εσύ έπαψες να με μαθαίνεις δεν σημαίνει ότι άλλαξα. Απλά απομακρυνθήκαμε. Χαθήκαμε. Κι έτσι πια δεν με ξέρεις. Ούτε εγώ σε ξέρω. Εκεί που είχα το άλλο μου μισό έμεινα τώρα λειψή. Ίσως σταδιακά είχα συνηθίσει να είμαι χωρίς σου μα και πάλι θα είναι αλλιώς. Ξέρω πως ποτέ δεν θα γυρίσουμε στις παλιές εποχές μας. Μου είχαν πει πως όλα τελειώνουν. Κάποτε. Οι σχέσεις τελειώνουν, οι φιλίες τελειώνουν.. τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Απλά είναι άσχημο, σχεδόν τραγικό να σκέφτεσαι τι είχες και τι έχασες.. Και ας μην αιστανθώ, ας μην καταλάβω την αλλαγή. Ήσουν ήδη απών αλλά είχα μάθει να το κουκουλώνω. Τώρα πως θα το αντικρύσω κατάματα? Θα μάθω. Αλλά.. θα πονέσει? Πες μου, θ’ αντέξω μόνη σ’ έναν τέτοιο κόσμο? Χωρίς κάποιον να μου μοιάζει? Χωρίς κάποιον να με σώζει? Που θα βρίσκω στήριγμα? Που θα βρίσκω χέρια? Ίσως καλύτερα έτσι. Να σταθώ κάποτε στα δικά μου τα πόδια. Ήταν αναγκαίο.. και έφτασε η ώρα να πάρω απο σένα αυτό το βάρος.
Μόνη λοιπόν. Και πάω..
Μόνη λοιπόν. Και πάω..
11.1.10
Αρνούμαι να δω καθαρά
Πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό.
Δεν παύω να προσφωνώ τους πάντες τέλειους
και να αγνοώ την επίγεια φύση τους.
Νόμιζα πως όλα άλλαξαν.
Πως το παιχνίδι της εξιδανίκευσης τελείωσε
Μα δεν ήταν απλό παιχνίδι για μένα.
Ήταν εμμονή. Και είναι. Ακόμα.
Προσπαθώ να το περιορίσω σου λέω.
Γιατί δεν με πιστεύεις? Προσπαθώ.
Ξέρω, δεν γίνεται. Δεν το ελέγχω.
Απλά δεν είμαι μαθημένη.
Τα βλέπω όλα μ' ενθουσιασμό πρωτόγνωρο.
Με μια σχεδόν παιδική αφέλεια.
Και απο πίσω μια απόλυτη σιγουριά για τη διάψευσή μου.
Κανείς δεν είναι όπως επιμένω να τον προβάλλω.
Για ένα πράγμα αναρωτιέμαι μόνο:
Γιατί τόσο αρνούμαι να δω καθαρά?
Δεν παύω να προσφωνώ τους πάντες τέλειους
και να αγνοώ την επίγεια φύση τους.
Νόμιζα πως όλα άλλαξαν.
Πως το παιχνίδι της εξιδανίκευσης τελείωσε
Μα δεν ήταν απλό παιχνίδι για μένα.
Ήταν εμμονή. Και είναι. Ακόμα.
Προσπαθώ να το περιορίσω σου λέω.
Γιατί δεν με πιστεύεις? Προσπαθώ.
Ξέρω, δεν γίνεται. Δεν το ελέγχω.
Απλά δεν είμαι μαθημένη.
Τα βλέπω όλα μ' ενθουσιασμό πρωτόγνωρο.
Με μια σχεδόν παιδική αφέλεια.
Και απο πίσω μια απόλυτη σιγουριά για τη διάψευσή μου.
Κανείς δεν είναι όπως επιμένω να τον προβάλλω.
Για ένα πράγμα αναρωτιέμαι μόνο:
Γιατί τόσο αρνούμαι να δω καθαρά?
10.1.10
μπορώ να επιθυμήσω..απλά
Έχουν δίκιο.
Το ξέρω. Το βλέπω.
Μπορώ να προχωρήσω.
Και πρέπει.
Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο επέμενα να το παρουσιάζω.
Μου φωνάζουν πως αξίζω..
γιατί να μην το πιστέψω κι εγώ αυτό?
Δεν χρειάζεται να ρίχνω τον εαυτό μου χαμηλά
αφού οι άλλοι με προορίζουν για ψηλά
Τα θέλω μου πια είναι ρευστά
ανοίγουν κι απλώνονται για να καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις
Εύκολα μπορώ να ποθήσω τα χείλη εκείνα
που θα πλησιάσουν προτού προλάβω να τα εξωραϊσω
κι εύκολα μπορώ να χαρώ με τα διάφορα χάδια,
με τα τυχαία σχεδόν αγγίγματα ανεπαίσθητα πάνω μου
και με τις μυρωδιές απο κολόνιες που τελικά μου 'λειψαν
δεν χρειάζομαι πολύ για να γελάσω
ειδικά όταν με περιτρυγυρίζουν πράγματα που αξίζουν
Πιστεύω. Σε μένα. Σε όσα είχα ξεχάσει. Πιστεύω.
Και με όλες τις λέξεις και τα επιφωνήματα θα φωνάξω πως ΖΩ
κι ας είναι ακόμα το στάδιο μεταβατικό
μαθαίνω να μεγαλώνω τα δικά μου όρια
κι αυτό αρκεί για τώρα :)
Το ξέρω. Το βλέπω.
Μπορώ να προχωρήσω.
Και πρέπει.
Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο επέμενα να το παρουσιάζω.
Μου φωνάζουν πως αξίζω..
γιατί να μην το πιστέψω κι εγώ αυτό?
Δεν χρειάζεται να ρίχνω τον εαυτό μου χαμηλά
αφού οι άλλοι με προορίζουν για ψηλά
Τα θέλω μου πια είναι ρευστά
ανοίγουν κι απλώνονται για να καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις
Εύκολα μπορώ να ποθήσω τα χείλη εκείνα
που θα πλησιάσουν προτού προλάβω να τα εξωραϊσω
κι εύκολα μπορώ να χαρώ με τα διάφορα χάδια,
με τα τυχαία σχεδόν αγγίγματα ανεπαίσθητα πάνω μου
και με τις μυρωδιές απο κολόνιες που τελικά μου 'λειψαν
δεν χρειάζομαι πολύ για να γελάσω
ειδικά όταν με περιτρυγυρίζουν πράγματα που αξίζουν
Πιστεύω. Σε μένα. Σε όσα είχα ξεχάσει. Πιστεύω.
Και με όλες τις λέξεις και τα επιφωνήματα θα φωνάξω πως ΖΩ
κι ας είναι ακόμα το στάδιο μεταβατικό
μαθαίνω να μεγαλώνω τα δικά μου όρια
κι αυτό αρκεί για τώρα :)
8.1.10
Συνάντηση με τον σωτήρα μου.
Εγώ δεν είπα πως λατρεύω τους σωτήρες?
Ε λοιπόν, τώρα δεν μπορώ να πω οτι αισθάνομαι άνετα. Μπροστά σε άτομα που δεν διστάζουν να γίνουν σωτήρες εγώ είμαι πολύ μικρή, πολύ απαθής, πολύ λίγη.. Αισθάνομαι τύψεις να στέκομαι δίπλα σε αυτούς που θυσιάζονται. Ειδικά σ' αυτούς που θυσιάζονται για μένα. Είμαι δειλή. Εκτός των άλλων είμαι ΚΑΙ δειλή. Ίσως και αναίσθητη. Και διαφορετική απ' ότι νόμιζα τόσα χρόνια. Και χίλια δυο άλλα.
Τί είμαι?
Θα γίνω ποτέ αυτό που θαυμάζω στους άλλους?
Ή τουλάχιστον θα πάψω να είμαι αυτό που μισώ?
Αρχικά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μαθαίνω. Μαθαίνω να είμαι ευγνώμων. Μαθαίνω να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνω να καταρρίπτω τα δεδομένα.Μαθαίνω.
Ε λοιπόν, τώρα δεν μπορώ να πω οτι αισθάνομαι άνετα. Μπροστά σε άτομα που δεν διστάζουν να γίνουν σωτήρες εγώ είμαι πολύ μικρή, πολύ απαθής, πολύ λίγη.. Αισθάνομαι τύψεις να στέκομαι δίπλα σε αυτούς που θυσιάζονται. Ειδικά σ' αυτούς που θυσιάζονται για μένα. Είμαι δειλή. Εκτός των άλλων είμαι ΚΑΙ δειλή. Ίσως και αναίσθητη. Και διαφορετική απ' ότι νόμιζα τόσα χρόνια. Και χίλια δυο άλλα.
Τί είμαι?
Θα γίνω ποτέ αυτό που θαυμάζω στους άλλους?
Ή τουλάχιστον θα πάψω να είμαι αυτό που μισώ?
Αρχικά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μαθαίνω. Μαθαίνω να είμαι ευγνώμων. Μαθαίνω να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνω να καταρρίπτω τα δεδομένα.Μαθαίνω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)