ένα χρόνο μετά

Έχουν αλλάξει άπειρα πράγματα απο τότε που έκανα την τελευταία ανάρτηση της προηγούμενης χρονιάς. κυριολεκτικά άπειρα. Ένα χρόνο πριν τέτοια μέρα.. τέτοια ώρα.. περίμενα τόσα πολλά τότε. και η πραγματικότητα μου τα έφερε. όλα. με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή η χρονιά με άφησε απόλυτα και απέραντα ευτυχισμένη. κι ελπίζω έτσι να έρθει και η επόμενη. με τα ίδια συναισθήματα κι ακόμα καλύτερα! Οι ελπίδες μου για το 2011 είναι να συνεχιστεί εξίσου υπέροχο με το 2010. εξίσου φωτεινό. εξίσου αγαπησιάρικο. Μαζί με όλους όσους αγαπάμε και μας αγαπούν. με όσουν νοιαζόμαστε και μας νοιάζονται. Εύχομαι να συνεχιστεί το θαύμα. για όλους. Φιλιά γιορτινά.

ο άντρας μου..

..ο παντοτινός μου άντρας.. είναι υπέροχος και μοναδικός.. με κρατάει ψηλά ευτυχισμένη ό,τι κι αν γίνει.. με αγαπάει και τον αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο.. κάνει την κάθε μας μέρα φωτεινή. Μισώ τον εαυτό μου για όσες μικρές στιγμές τον αφήνω να ξεχάσει τι σημαίνει για μένα αυτός ο άνθρωπος.. γιατί ο άντρας μου είναι τα πάντα. και τον ευχαριστώ που υπάρχει.. και θέλω να είμαστε μια ζωή έτσι, όπως σήμερα.. όπως κάθε μέρα αυτών των 11 μηνών.. χωρίς καθόλου θυμό και μονάχα με άπειρα χαμόγελα! σε αγαπάω καλτσάκι μου!

μπάμ

..και σκάει πάλι σαν βόμβα και μοιάζει να μην πέρασε ούτε μέρα απο τον περσινό χειμώνα. τότε που με αγνοούσες. που έκανες πως με ακούς αλλά έπραττες αλλιώς. κι όμως υπάρχουν ακόμα φορές που το κάνεις και δεν σε νοιάζει τίποτα και επιδεικτικά κλείνεις τα αυτιά σου. για να τα ανοίξεις πολύ αργότερα. τότε που δεν θα έχω μιλιά να σου αποκριθώ. τότε που έχει έρθει η αδράνεια και ούτε που καταλαβαίνω τι είμαι και τι μου συμβαίνει. και που απλά πονάει και είναι κενό και δεν θέλω τίποτα. και που μπορώ να πω τα πάντα, ακόμη και τα πιο σκληρά λόγια για να εξαφανιστούν όλα απο μπροστά μου και να μείνω εντελώς και απόλυτα μόνη.

και μου δίνεις μια ψευδαίσθηση ελευθερίας για να μπορώ να ξεγελώ τον εαυτό μου με αυτήν. να νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι απο μόνη μου κι εγώ. ενώ ξέρω και ξέρεις οτι αυτό δεν θα γίνει. γιατί έμαθα πλέον να σκέφτομαι όχι με γνόμονα το τι θέλω να κάνω αλλά το τι μπορώ να κάνω χωρίς να πειραχτείς. κι έτσι τα θέλω μου ταυτίστηκαν με τα δικά σου. ή ακόμα χειρότερα τα έχω όλα μπερδεμένα μέσα μου. τα δικά μου και τα δικά σου. τα θέλω και τα πρέπει. όλα ένα χάος που με κρατά μακριά απο σιγουριά κι απο αποφάσεις. γιατί δεν είμαι για τίποτα απολύτως σίγουρη. κι ούτε ξέρω πως δρω..

Κάποιες φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που δεν σε θέλει εδώ. Ξέρω πως θέλει να σκεφτεί για μερικά λεπτά μόνο. Και πως ύστερα θα του λείπεις περισσότερο απο ποτέ. αλλά εκείνα τα λεπτά θα μου κοστίσουν ολόκληρο βράδυ. Και πάντα το ξέρω και πάντα το αφήνω να γίνει, γιατί αν δεν γίνει θα είναι δέκα φορές χειρότερα.
Μακάρι σε λίγο καιρό να μπορώ να τα συζητάω απευθείας μαζί σου και όχι να αφήνομαι να τα σκεφτώ μόνη για να στα μεταφέρω αργότερα. Θα είναι αλλιώς. Πάντα είναι αλλιώς και δεν μου αρέσει. Θέλω μια φορά να μείνεις να στα πω με την ένταση που μου πρωτοήρθαν στο μυαλό. Για να με βγάλεις ψεύτρα και να αισθάνομαι καλά ύστερα.

είναι που τρέμει το νερό

Ξέρω πως σήμερα περίμενες να κοιμηθούμε αγκαλιά. Κι εγώ περίμενα ακριβώς το ίδιο απο τον εαυτό μου. Πήγα για να πάρω την άδεια και να τα καταφέρουμε. Προφανώς θα μπορούσαμε. Απλά είναι όλα εκείνα που σκεφτόμουν τόσες ώρες και που αν δεν προλάβαινα να τα επεξεργαστώ θα άφηνα ένα κενό μεγάλο μέσα μου. Οπότε δεν μου επέτρεψα να το κάνω αυτό. Και επομένως δεν μας επέτρεψα να γίνουμε αυτό που θέλαμε και οι δυο. Καλώς ή κακώς μπήκε πρώτη αυτή η ανάγκη, που μοιάζει αρχικά να είναι πάνω απο σένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι για σένα και μόνο. Για να ‘μαστε καλά. Για να τα βάλω κάτω κι αύριο να μπορώ να σου πω τι σκεφτόμουν τελικά.. Αγκαλιά και συγνώμη που δεν μπόρεσα. Τώρα σε θέλω πίσω. Κλασικό πια αλλά έτσι είναι.. κάθε φορά..