2.3.11

ο χειρότερος εφιάλτης που θυμάμαι

Κι έμοιαζε ξαφνικά με αιώνας. σαν μόνιμο, σχεδόν οδυνηρό, παρόν. αμετακίνητο. Όπως η αλλοτινή παγωμάρα. Τρόμαξα. μήπως ξυπνήσω και νιώθω ακόμη το ίδιο βαριά. Και ξύπνησα. Και ήμουν ασήκωτη. Ζύγιζα τόνους ολόκληρους. ήμουν εγώ η ίδια το βάρος. Είχα γίνει συμπαγής, σαν φτιαγμένη απο το πιο σκληρό υλικό. Μα ύστερα μου ψιθύρησες στο αυτί πως εδώ βρίσκεται η ευτυχία. Και τότε την είδα. Στάθηκα ανάλαφρη πάνω στο πουπουλένιο σύννεφο που μάθαμε να μοιραζόμαστε. Το βάρος ήταν στον φόβο. μην ανακαλύψω ξαφνικά πως είσαι άλλος. Μα είσαι ακόμα εσύ. κι εγώ ευτυχισμένη. Μην με αφήνεις να κάνω πως ξεχνώ. και μην με αφήνεις να κοιμάμαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου