9.3.11

Μεγάλα πράγματα

Πόσες άραγε φορές μπορεί κανείς να πει την λέξη «πάντα» μέσα σε μια μόνο μέρα. Ή μάλλον πόσες φορές μπορεί να την πει, να την γράψει και να την σκεφτεί.? Νομίζω πως η αιωνιότητα στροβιλίζεται στο μυαλό μου ασταμάτητα. Σαν αίσθηση, σαν ιδέα, σαν ευχή. Ακόμη κι όταν έχω τα μάτια κλειστά. Ακόμα κι όταν ξυπνάω μέσα στην νύχτα και σου λέω πως θα σε αγαπάω παντοτινά. Κι εύχομαι να σε φτάσει η υπόσχεση αυτή. Και να φτάσει και στον Θεό, σε αυτόν που εγώ δεν πιστεύω όμως στηρίζομαι για να λέω τα μεγάλα μου λόγια χωρίς να φοβάμαι πολύ. Νιώθω σαν ένα μπαλόνι που έχει φουσκώσει όσο αντέχει και σε λίγο θα κάνει ένα μεγάλο μπαμ και θα σκορπίσει παντού αέρα. Και είναι ώρες που γελάω με τον εαυτό μου γιατί μέχρι πρόσφατα το μπαλόνι αυτό το θεωρούσα έτοιμο να ξεφουσκώσει. Θυμάσαι που σου έλεγα να μαζεύεις τα λόγια σου με προσοχή μην τύχει και ξεστομίσεις κάτι μόνιμο? Δεν ξέρω γιατί το είπα. Και δεν ξέρω γιατί το ένιωσα -αν το ένιωσα. Πέρασα απο εκεί που τρόμαζα με τα πολλά και τα μεγάλα λόγια. Μα δεν μπορείς να μην λες μεγάλα λόγια και να περιορίσεις τα όνειρα όταν είσαι ένα τόσο φουσκωμένο μπαλόνι. Πρέπει να σου φωνάζω συνέχεια πως αισθάνομαι γεμάτη μήπως και καθυστερήσω το σκάσιμο γιατί τότε είναι που θα γεμίσει ο τόπος ανεξέλεγκτο συναίσθημα και πως θα το χειριστούμε.?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου