Σε παρακαλώ ξύπνα. δεν αντέχω άλλο μόνη μου.. Γιατί όποτε σε χρειάζομαι περισσότερο λείπεις? με σκοτώνει αυτή η απουσία σου. λες και το κάνεις επίτηδες και χάνεσαι εντελώς και πονάει. Ότι θυμάμαι πιο έντονα τώρα είναι αυτές οι στιγμές. που δεν είσαι εδώ ούτε καν μεταφορικά. που δεν απαντάς στις κλήσεις μου. που δεν μπορώ με κανένα απολύτως μέσο να σε φτάσω και να σε φέρω ελάχιστα πιο κοντά μου.
Πιο πολύ απο κάθε τι με διπλώνει η έλλειψη. Και καταλήγω να μιλάω με τους τοίχους σα να ήταν εσύ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου